Farin að ganga með spelkur við göngugrind

„Meðferðin hefur farið fram úr mínum björtustu vonum. Ég vonaði að vöðvarnir myndu kveikja á sér en reiknaði aldrei með að geta gengið með spelkur við göngugrind í þessari fyrstu ferð,“ segir Þuríður Harpa Sigurðardóttir frá Sauðárkróki.

Harpa slasaðist alvarlega í hestaslysi í Skagafirði vorið 2007, hún hrygg- og rifbeinsbrotnaði og lamaðist neðan við brjóst. „Mér var sagt eftir slysið að ég yrði líklega lömuð það sem eftir væri,“ segir Harpa, sem neitaði að sætta sig við örlögin. Í gegnum netið komst hún í samband við fólk í svipaðri stöðu sem var á leið í stofnfrumumeðferð á Indlandi. „Um síðustu áramót fannst mér ég ekki lengur hafa tíma til að bíða,“ segir Harpa, sem hefur dvalist í Delhí á Indlandi frá ágústbyrjun.

Sprautur og þjálfun

Meðferðin ytra felst í tveimur stofnfrumusprautum á dag, einni á morgnana og annarri seinni part dags, sinni í hvorn upphandleggsvöðva. Auk þess eru gefnar stórar sprautur inn í mænu eða við skaddaða svæðið nokkrum sinnum á tímabilinu. Endurhæfingin snýst um að þjálfa neðri part líkamans og að læra að ganga með spelkur við göngugrind auk þess sem efri hluti líkamans og jafnvægi er þjálfað.

„Læknarnir leggja áherslu á að ekki sé hægt að lofa fólki bata né svara því hvers vegna sumir sjúklingar fá bata en aðrir ekki. Þeir segja þó að ég hafi – af þeim einstaklingum sem koma hingað í sína fyrstu meðferð – náð lengst og þá trúi ég því að þeir hafi verið einlægir í orðum sínum Eftir að ég kem heim eiga stofnfrumurnar sem ég hef fengið enn að vera að virkjast og eflast í langan tíma og mikilvægt er að ég haldi vel áfram í endurhæfingu, meðal annars við göngugrind.“

Sætti mig við staf

Harpa kveðst nær því nú en þegar hún fór utan í ágústbyrjun að komast úr hjólastólnum. Hvort það takist sé önnur saga en sjálf vonast hún til að vera ekki bundin stólnum algjörlega.

„Ég reikna ekki með því að geta aftur gengið óstudd en ég myndi alveg sætta mig við staf.“