Gušrśn Bergmann - haus
3. janśar 2014

Markmišin stór og smį

Viš rįšum mun meiru um eigin lķf en viš teljum okkur almennt trś um. Viš getum nefnilega alltaf rįšiš višhorfum okkar og žaš hefur sżnt sig aš višhorfi er hęgt aš breyta į innan viš mķnśtu, mešal annars meš žvķ aš minna fólk į eitthvaš fyndiš atvik eša djśpa tilfinningu sem veitti žvķ vellķšan og žį fyllist žaš gleši. Į sama hįtt og hęgt er aš fara inn ķ sorgina meš žvķ einu aš minna į hana. Viš getum vališ hvaša minningu viš viljum dvelja viš og žar meš rįšiš svo miklu um andlegt įstand okkar.

En af hverju er ég aš spį ķ žetta nśna? Jś, vegna žess aš eitt af žvķ sem viš getum vališ aš gera er aš setja okkur markmiš. Mörgum finnst žaš hallęrislegt aš skrifa nišur einhverja stefnuyfirlżsingu um žaš hvernig žeir óski aš įriš žeirra verši, en kannski er mun hallęrislegra aš gera žaš ekki. Ég man aš ég įtti aš eins ķ vandręšum meš žetta žegar ég setti mér fyrst nišurskrifuš markmiš įriš 1985, en hvatinn til žess var aš ég eignašist minn fyrsta Time Manager. Ég komst fljótt yfir žį tilfinningu, žegar ég sį hversu įrangursrķkt žaš var aš skrifa žau nišur og ekki sķšur, hversu gaman žaš var aš strika žau śt žegar žeim var nįš.

Įn markmiša eša stefnu ķ lķfinu erum viš į vissan hįtt eins og stjórnlaust skip sem berst undan vešri og vindum. Meš markmišum veljum viš aš stjórna eigin lķfi aš svo miklu leyti sem viš getum, žvķ aušvitaš geta óvęntir utanaškomandi žęttir lķka haft įhrif. Stundum vitum viš ekki hvernig markmišin eiga aš rętast žegar viš skrifum žau nišur. Žannig var žaš eitt sinn žegar ég var nżflutt aš Hellnum. Viš vorum fjögur aš vinna saman og į nżįrsdag skrifušum viš nišur tuttugu og žrjś markmiš sem sneru aš rekstri okkar, įn žess aš hafa hugmynd um hvernig viš myndum fjįrmagna nema hluta žeirra. Viš lok sama įrs höfšum viš nįš tuttugu og einu af žessum tuttugu og žremur markmišum.

Viš erum alltaf aš velja og eitt af žvķ sem ég hef vališ aš gera er aš beina sjónum aš žvķ aš auka lķfsgęši mķn meš žvķ aš višhalda sem bestri heilsu, sem lengst. Į nįmskeišum mķnum og ķ samręšum viš ašra, nś sķšast ķ gęr, heyri ég fólk oft segja aš žaš eigi nś żmis bętiefni uppi ķ skįp, en sé ekki byrjaš aš nota žau. Žaš er val. Og markmišiš hjį žessu fólki gęti veriš aš opna umbśširnar og byrja aš nota innihaldiš, žvķ žaš gerir lķkamanum ekkert gagn uppi ķ skįp.

Markmišin žurfa ekki aš vera mögnuš eša stór, žvķ žau smįu eru oft mun įhrifameiri en žau stóru. Stundum žarf einfaldlega aš setja sér žau markmiš aš fį nęgan svefn, taka reglulega inn  bętiefni, beina sjónum aš hollu mataręši og hreyfa sig reglulega. Žótt žetta viršist smįvęgileg markmiš hjį žvķ aš klķfa hęstu tinda heims eša sigla yfir śthöfin, gętu žetta veriš markmiš sem skiptu heilsu žķna og vellķšan mestu mįli.

Settu žér endilega einhver markmiš, aš hverju sem žau nś snśa. Žaš er alltaf svo hvetjandi aš gera slķkt ķ upphafi įrs - skoša svo listann reglulega til aš tryggja aš stefnunni sé haldiš - og meta svo ķ lok įrs hversu įrangursrķkt įriš hefur veriš, lķkt og viš gerum meš rekstur fyrirtękja og stofnana.