Það voru fáir í spainu á Grand Hótel þegar ég mætti þangað stuttu eftir opnun í morgun, alla vega miðað við gærdaginn. Þá var þar fullt af hressum fótboltakonum sem gaman var spjalla við. Ég notaði því tímann í morgun til að hugleiða meðan ég sat í infrarauðu saununni, sem er ekki verra en hvað annað, því ég sit þar inni í 30 mínútur.

Annars heldur líkaminn áfram að láta mig vita hvar hann er að gera við sig í gegnum óþol eða verki í hinum ýmsu orkurásum líkamans. Í morgun og í gærmorgun vaknaði ég með óþol í punktum á fótunum, á svæðinu undir ökklabeininu innanverðu. Þessir punktar tengjast blöðrunni, en ég hef einmitt oft fengið blöðrubólgu eftir að ég fékk hana fyrst þegar ég var einungis fimmtán ára gömul. Þá gekk maður í stuttu pilsi og nælonsokkum, þótt það væri frost og kuldi úti, svo það engin furða að maður hafi ofkælt sig. Í morgun bættist svo magarásin við svo ég nuddaði þessa helstu punkta þegar ég vaknaði og leið strax mun betur.

Mér kom í hugann heitið á bíómyndinni "Honey  I shrunk the kids!" þegar ég tók eftir því að ég er öll að minnka. Reyndar ekki á hæðina, en handleggir og fótleggir hafa grennst áberandi mikið, sérstaklega lærin. Eins finn ég að ummál um mitti og mjaðmir er minna og fitan sem stundum safnast á síðurnar undir handarkrikanum og manni finnst svo ósmart þegar hún vellur upp úr brjóstahaldaranum, þegar honum er krækt saman, hefur minnkað til muna.

Ég er sem sagt öll að skreppa saman - sem er á vissan hátt ánægjuleg þróun enda hef ég nú verið á afeitrandi mataræði í 26 daga. Ég held áfram að hafa tólf tíma glugga frá því ég hætti að borða á kvöldin, þar til ég byrja að borða á morgnana, þótt ég hafi aðeins breytt um mataræði. Lífið er ljúft og mér finnst gaman að vinna með líkamanum að þessum breytingum.