Smæla smælingjarnir á HM?

Sögulegu sparkveldin vinna alltaf HM í knattspyrnu. Alltaf. Þau og Úrúgvæ. Gvæjarnir hafa reyndar ekki lagt leið sína upp á dekk í 68 ár, heilan mannsaldur, og teljast ekki líklegir til að gera það nú. EM er meira fyrir sparkleg smáveldi eins og Danmörku og Grikkland. Og jafnvel Portúgal. Byrjun sparkveldanna á mótinu í Rússlandi hefur þó ekki verið björguleg og vekur vangaveltur um það að ef til vill kunni það nú allt að breytast. Verður nýrri þjóð loksins hleypt að?

Byrjum á Ítölum (heimsmeistarar 1934, 1938, 1982 og 2006). Þeir eru ekki einu sinni í Rússlandi, hvað þá meira; sitja bara heima með vota hvarma og bera saman ólífuolíur sínar. Ítala er saknað enda jafnast fátt á við ítalskan sparkanda í geðshræringu. Marco Tardelli 1982 kemur strax upp í hugann.

Englendingar eru bjartsýnir menn að eðlisfari og binda vonir við Harry Kane en tuðran leitar af einhverjum ástæðum alltaf til hans. AFP

Þjóðverjar (1954, 1974, 1990 og 2014) litu í fyrsta leik út eins og þeir væru að koma heim eftir þriggja vikna fyllirísferð á Íbísa. Leikmenn Mexíkó laumuðu sér ítrekað yfir landamærin, í flokkum, og hermt er að frú Angela Merkel sé líka farin að íhuga að reisa múr.
Til að gera langa (sorgar)sögu stutta eru Argentínumenn (1978 og 1986) með allt lóðbeint niðrum sig. Ég skildi raunar aldrei „hæpið“ í kringum þá; þeir rétt slefuðu inn á mótið og auðveldara yrði að fá ellefu villiketti til að standa saman sem lið.

Nágrannar þeirra, Brasilíumenn (1958, 1962, 1970, 1994 og 2002), fóru rólega af stað og erkispyrnir þeirra, Neymar yngri, var spenntari fyrir því að hnykla vöðvana framan í andstæðinga sína en að koma tuðrunni í netið. Það lagaðist raunar í gær.

Tíulausir Frakkar

Frakkar (1998) eru komnir áfram í sextán liða úrslitin án þess að hafa skipt um gír í fyrstu tveimur leikjunum sem voru gegn svonefndum minni spámönnum. Þeirra bíða verðugri verkefni í framhaldinu. Franskur félagi minn tjáði mér í vikunni að vandi liðsins lægi í því að það býr ekki að eiginlegri „tíu“ í anda Platini og Zidane. Þess vegna er framróðurinn allur hægari og stirðari.

Englendingar (1966) hafa leikið einn góðan hálfleik og annan vondan í Rússlandi en höfðu þó sigur þegar upp var staðið (eða niður sest?) gegn Túnisum. Þökk sé eðlisávísun Harrys Kane fyrirliða; hann sogar tuðruna alltaf til sín í teignum. Einhverjum enskum sparkskýrendum þótti Kane að vísu ekki ná sér á strik í leiknum; Guð almáttugur hjálpi andstæðingum Englands þegar hann loksins gerir það.

Hægt er að tala um gullaldarlið hjá Kevin De Bruyne og Belgum en, eins og dæmin sanna, verða lið fyrst og síðast dæmd af árangri sínum. AFP

Þá er Spánverja (2010) einungis ógetið. Þeir eru í þokkalegum málum eftir fyrstu tvær umferðirnar en hafa eigi að síður ekki verið sannfærandi. Máttu til dæmis þakka fyrir sigurinn gegn klerkungunum frá Íran. Og David de Gea verður að skola sápuna af hönskunum sínum ætli þeir síestungar lengra í mótinu.

Belgingur í Belgum

Nú er lag, myndi karlinn segja, en hvaða smælingjar eru líklegastir til að skjóta stórveldunum ref fyrir rass á yfirstandandi móti?

Belgar koma fyrst upp í hugann. Belgingur var í þeim í fyrsta leik. Lið þeirra hefur gengið langan veg saman og lítur akkúrat þannig út – eins og lið. Enginn hörgull er heldur á hæfileikunum; Lukaku, De Bruyne, Hazard. Allt menn á hátindi ferils síns, eða nálægt honum.

Síðan er það Portúgal. Meistari Ronaldo hefur verið í vígamóð í upphafi móts en fá dæmi eru um að menn hafi unnið HM upp á eigin spýtur. Sennilega bara Maradona 1986. Og honum vilja allir líkjast. Eða hvað? Þá geta Portúgalar með gildum rökum bent á, að þeir þurftu ekki á Ronna gamla að halda á EM síðast. Hann sat bara laskaður í stúkunni þegar sigurmarkið var gert. Réttið upp hönd ef þið munið hver var þar að verki!

Og hvað með heimamenn? Rússar hafa kjöldregið báða andstæðinga sína til þessa en hafa ber í huga að ekki fylgdu þeim ágætu liðum miklar væntingar inn í mótið. Heimavöllurinn hefur stundum reynst drjúgur á HM en úr því hefur þó dregið í seinni tíð. Síðast unnu Frakkar á heimavelli fyrir réttum tuttugu árum og þar á undan Argentínumenn fyrir réttum fjörutíu árum.

Þá hefur önnur Austur-Evrópuþjóð verið afar sannfærandi nú í blábyrjun; einkavinir okkar Króatar. Það skyldi þó aldrei vera?

Þorir einhver að nefna Ísland í þessu samhengi?