Á Dalvík er íslenskt sumarveður þegar blaðamann ber að garði; tíu stig og logn. Þegar dyrnar eru opnaðar á kaffihúsinu Gísli, Eiríkur, Helgi opnast nýr heimur. Á fóninum er verið að spila Það er bara þú með þýðri rödd Vilhjálms Vilhjálmssonar og það ilmar allt af nýbökuðu brauði og fiskisúpu. Matseðillinn þarna er nefnilega ekkert flókinn; súpa og brauð og heimabakaðar hnallþórur. Þessu er skolað niður með eðalkaffi eða bjór af krana.
Það vekur strax athygli að allt þarna inni tengist þeim miður gáfuðu bræðrum frá Bakka í Svarfaðardal, þeim Gísla, Eiríki og Helga. Hver einasti hlutur er úthugsaður og sögur á bakvið marga þeirra.
Hjónin Kristín Aðalheiður Símonardóttir, kölluð Heiða, og Bjarni Gunnarsson eiga og reka kaffihúsið, sem minnir helst á byggðasafn. Þau opnuðu kaffihúsið árið 2013 en höfðu lengi gengið með þann draum í maganum að opna slíkt kaffihús og um leið halda á lofti gömlu þjóðsögunum um þá Bakkabræður.
„Við hönnuðum staðinn að miklu leyti sjálf en fengum leikmyndahönnuðinn Þórarin Blöndal í lið með okkur. Við erum forfallnir safnarar og söfnum öllu og varðveitum allt,“ segir Heiða.
„Þetta er sagan okkar og hér fá allir að snerta og handfjatla. Í okkar augum eru þetta dýrmætir munir og mér þykir vænt um þessa gömlu hluti,“ segir Heiða, sem hefur átt heima á Dalvík nánast allt sitt líf. Bjarni kemur að handan, frá Grenivík, eins og Heiða orðar það.
Spurð út í veitingarnar segir Heiða að staðurinn sé fyrst og fremst kaffihús, með kökum, kaffi og tei. „En svo fórum við að bjóða upp á fiskisúpu og nú er hún í boði frá því í febrúar og fram í október, nóvember. Við berum fram með súpunni salat og heimabakað brauð sem er bakað úr Kalda bjór,“ segir hún.
„Súpan er borðuð hér allan daginn og langt fram á kvöld,“ segir Bjarni og bætir við að þau selji jafnvel hundruð lítra á dag.
„Við erum þekkt um allan heim meðal fjallaskíðafólks, en hér koma nánast allir sem skíða á Tröllaskaga. Þetta er eins og félagsmiðstöð fjallaskíðafólks,“ segir Heiða.
„Hérna er mjög heimilislegt og fólk kemur hér inn á skíðaskónum. Svo er þetta eins og hálfgert safn og fólk skoðar mikið gömlu hlutina. Við spilum alltaf notalega tónlist hér, oftast íslenska. En svo breytist þetta aðeins í pöbb á kvöldin og um helgar,“ segir Heiða.