Hneyksluð á nýjasta Hús og híbýli

„Þegar ég fer í klippingu eða snyrtimeðferðir (ekki alveg ókeypis að líta svona út ;-) eins og vinkona mín ein segir alltaf) nota ég tækifærið og les öll „kerlingatímaritin“. Eða réttara sagt kíki á þau. Þessi íslensku tímarit sem ætluð eru konum eru mismunandi að gæðum en eftir því sem ég verð eldri og vitrari þá eru þau fá sem vekja áhuga minn. Í nýjasta Hús og híbýli-blaði vakti ein grein athygli mína því þar var talað um að húsfreyjan tók á móti blaðamanni og svo var sýnt úr „húsbóndaherbergi“,“ segir Árelía Eydís Guðmundsdóttir í sínum nýjasta pistli:  

Árelía Eydís var ekki ánægð með húsbóndaherbergið í Hús og híbýli.

Ég svitnaði af hneykslun og leit upp úr blaðinu og stórskammaðist í meðferðaraðila mínum, „húsbóndi“, „húsbóndaherbergi“. Ég hef ekkert á móti karlmönnum, elska þá og alls ekki á móti því að þeir eigi sitt eigið herbergi. En... húsbóndi, í alvöru? Hefði verið hægt að segja hann eða hún – eða eiginkona, eiginmaður eða bara frúin og herrann. Eða hvað sem er en ... húsbóndi! Í alvöru?

Er einhver kona sem enn þá segir að eiginmaður hennar sé húsbóndinn? Í hinum blöðunum voru endalaus viðtöl við fólk (lesist konur) um hvað þær borða og hvert þær fara í ræktina. Í alvöru! Fyrirsæturnar eru hálfnakin börn sem auglýsa krem og annað dót. Í einu blaðanna var sýnt í afmæli eins árs barns sem hefur örugglega tekið þrjár vikur að undirbúa. Hvernig á að þrífa og hvað á að borða – í alvöru!

Mig langar að lesa um pólitík. Um konur sem sigrast á hindrunum. Um viðskipta-trend. Um frumkvöðla, um bónda uppi í sveit. Um níutíu ára konu sem litar á sér hárið í hverri viku og dansar zumba. Um konu á miðjum aldri sem vill bjarga heiminum. Um tuttugu ára stelpu sem elskar fótbolta og spilar í hjómsveit. Um konur sem fokka upp systemi og konur sem gera það ekki. Um fjallgöngugarpa og sirkusdýr og ferðalög og ævintýri. En ekki um húsbændur og hjú.

Næst þegar ég fer í meðferð af einhverju tagi þá ætla ég að taka mitt eigið lesefni með mér. Reyndar dett ég oft niður á eitthvað í MAN. Annars verð ég bara að fara að gefa út mitt eigið tímarit. Mikið sakna ég Veru sem ég var áskrifandi að þann tíma sem hún var gefin út. 

• Blogga um frétt