Pistlar:

Bandaríska tískutímaritið Elle gaf út sérstakt fylgihlutablað á dögunum og á einni síðunni var skemmtileg pæling um hvað væri „inn“ hjá hverjum. Á listanum var ekki spurt um hvort þú værir með merkjatösku heldur frá hvaða merki taskan væri og út frá því væri hægt að staðsetja þig sem manneskju.

Merkjavörur er ekki bara heitar í útlöndum því á Íslandi ferðast helstu tískutrend svolítið um í hópum. Með einlægan áhuga á klæðaburði fólks og fatavali er oft hægt að sjá það á núlleinni við hvað kona starfar og úr hvernig hópi hún kemur. Það er til dæmis ákveðinn stíll sem fylgir flugfreyjum, bankaskvísum, hárgreiðslukonum, sálfræðingum, leikskólakennurum, hönnuðum, arkitektum, markaðsstjórum og iðjuþjálfum – svo dæmi séu tekin.

Samstarfsmaður minn kom að máli við mig á dögunum og spurði mig, mjög alvarlegur í bragði, hvort ég ætlaði ekki að skrifa um „trend“ sem hann kallar „ég er svo rík – ég þarf ekki að vinna“. Þetta vakti skiljanlega forvitni mína því ég þekki mjög fáa sem eru svo efnaðir að þeir þurfi ekki að vinna fyrir sér. Fyrir mér er vinna skemmtun, ekki kvöl og líklega myndi ég hætta að anda ef ég væri án hennar. Allavega ... þegar ég spurði hann nánar út í þetta sagði hann að það væri ekkert mál að sigta þessar konur út „Ég sé þessar konur fyrir utan leikskólann í Garðabæ. Þær keyra um á Range Rover Sport, klæðast flottustu hlaupabuxunum, dýrustu hlaupaskónum og eru svo í rándýrri dúnúlpu við. Þær eru alltaf vel málaðar (samt í mjög daufum litum) með blásið hár í hnút enda á leið í World Class klukkan níu á morgnana þegar almúginn þarf að mæta í vinnuna,“ sagði hann.

Þá rifjaðist upp fyrir mér að hafa séð eina og eina svona fína konu fyrir utan leikskólann í Fossvogi (fyrir hrun). En þar sem þessar konur höfðu ekki orðið á vegi mínum lengi gerði ég ráð fyrir að þær væru annað hvort orðnar blankar og farnar að vinna eins og hinir eða fluttar úr landi – lögheimili í Lúx klikkar náttúrlega ekki.

En svo áttaði ég mig á því að ég hef aldrei stigið fæti inn í líkamsræktarstöð klukkan níu um morgun og svo er ég flutt úr 108 – það útskýrir þetta kannski. Þetta „lúkk“ á ekki uppi á pallborðið hjá okkur miðbæjarrottunum í 101.

Þetta með leikfimisbuxurnar er þó ekki alveg algilt því í vikunni fékk ég konu á fund upp í Moggahöll sem var einmitt í leikfimisbuxum. Þegar ég spurði hana út í buxurnar sagði hún að þetta væri hreinræktaður tímasparnaður. „Veistu MM að það meikar engan sens að blása á sér hárið á morgnana, mála sig og klæða sig upp, fara svo í leikfimi í hádeginu og þurfa að gera þetta allt aftur. Þess vegna mæti ég stundum í leikfimisfötunum í vinnuna ...“

Ef þið sjáið mig í leikfimisfötum fyrir hádegi, ekki örvænta. Það mun ekki þýða að ég sé hætt að vinna og hafi unnið þann stóra í Víkingalottóinu. Neibb, það mun þýða að ég sé komin í líkamsræktarátak og loksins farin að skipuleggja tíma minn ...