c

Pistlar:

30. júní 2013 kl. 11:53

Marta María Jónasdóttir (martamaria.blog.is)

"Ég er brjáluð út í nágranna minn"

Flækjustigið í lífi konunnar eykst til muna þegar hún ákveður að fjölga sér. Í 10 mánuði er líkami konunnar uppfullur af hormónum sem má auðvitað kenna um ýmislegt sem miður fer á meðgöngu og jafnvel seinna í lífinu - ef nauðsyn krefur. Ójafnvægi á hormónabúskap kallar á ýmsar klikkaðar athafnir sem líklega allar vitibornar mæður geta staðfest eða hafa heyrt af.

Hver hefur ekki heyrt sögur af konum sem borða mold á meðgöngunni og bryðja klaka eins og enginn sé morgundagurinn. Undirrituð tók nokkur tryllingsköst á þessum tímapunkti í lífi sínu. GSM-símum var grýtt í veggi, mönnum og konum var hótað, keyrt var í næsta bæjarfélag til að kaupa Snöre (sem er sænskur saltlakkrís) og svo skúraði ég svalirnar á föstudagskvöldi (sem rataði reyndar í gulu pressuna). Þá var undirrituð við sturlunarmörk vegna partístands á neðri hæðinni og þegar gleðin stóð sem hæst ákvað bugaða ólétta konan að skúra svalirnar þannig að vatnið lak niður á allt fína tískuliðið sem var að reykja og dansa á jarðhæðinni... eins og konur gera... á föstudagskvöldum...

Svalaþvotturinn ógurlegi rifjaðist upp fyrir mér þegar ég hitti vinkonu á dögunum sem er nýbúin að eignast sitt þriðja barn. Þegar ég spurði hana hvernig væri að eiga þrjú börn, en ekki tvö, horfði hún á mig kæruleysislega og sagði: „Æi, ég veit það ekki, það á bara eftir að koma í ljós. En ég er brjáluð út í nágranna minn sem er á níræðisaldri."

Að vera brjáluð út í níræðan ellilífeyrisþega vakti skiljanlega athygli mína. Þegar ég spurði hana nánar út í samskipti hennar við nágrannann kom í ljós að sú gamla hafði haft orð á því (viku eftir barnsburð vinkonu minnar) hvað hún gengi ferlega hægt saman.

„Ef ég hefði ekki verið svona hrikalega aum í grindinni hefði ég hoppað yfir helvítis girðinguna og kýlt hana," sagði þriggja barna móðirin og var ekki skemmt. Við horfðumst í augu um stund og varð það þegjandi samkomulag okkar á milli að ég myndi láta grindarhlaupið eiga sig þótt mig dauðlangaði að hjóla í þá gömlu... en það gerði ég ekki því við vinkonurnar erum vandaðar.

Mæður lenda allar í því á einhverjum tímapunktum í lífi sínu að maginn á þeim er eins og lint pitsudeig (sem hægt er að hnoða). Þá skellum við okkur í aðhaldssokkabuxur frá Wolford eða Dim, í klæðilegan kjól, til dæmis frá ELLU eða Zöru, og drögum athyglina að andlitinu. Við setjum á okkur stóra skartgripi og gætum þess að brosa hringinn. Það klæðir nefnilega alla alltaf best. Þegar konan brosir hringinn tekur enginn eftir öllu pitsudeiginu sem hlussast inni í sokkabuxunum...