Pistlar:

Það er ekki tekið út með sældinni að hafa sama bílasmekk og eldri menn í laugardagsfötum. Því hefur mamma nú aldeilis fengið að finna fyrir síðustu vikuna og er ekki skemmt. Þetta myndi kannski sleppa ef mamma væri hætt að vinna eins og mennirnir í laugardagsfötunum, en að koma sér upp í Hádegismóa á hverjum degi og keyra börnin í skólann er að verða dálítið vondur brandari...

Í haust lenti mamma á trúnó með mönnunum á dekkjaverkstæðinu og þeir voru nú aldeilis með það á hreinu að mamma gæti ekki lifað nema að kaupa splunkuný nagladekk undir bílinn. Og jú, þetta hefur gengið ágætlega hingað til, eða þangað til það fór að snjóa fyrir alvöru og Kári fór að blása.

Mamma fer bara ekkert ofan að því að henni finnst verulega að sér vegið. Henni finnst hún nefnilega pínulítið missa sjálfsvirðinguna þegar hún neyðist að ferðast á milli staða í gúmmístígvélum... (líka þótt þau séu frá Hunter og séu með hæl). Þetta er bara ekki alveg hennar stæll og heldur ekki að þurfa að vera alla daga með hárið í tagli svo lokkarnir fjúki bara ekki af eða klemmist á milli einhvers staðar. Svo finnst mömmu hún vera alveg komin á síðasta söludag þegar hún þarf að ferðast um bæinn í hnésíðri dúnkápu. Hún velti því fyrir sér í vikunni hvort sjoppugangurinn gæti orðið meiri?

Svo þurfti mamma líka að láta skinka sig svolítið upp fyrir jólin og það þurfti allt að gerast í þessari viku. Mamma getur nefnilega ekki haldið jól með grá hár og svo þurfti að lagfæra ýmislegt annað sem ekki verður tíundað hér. Á fyrsta ófærðardeginum var mamma ekki komin í gúmmístígvélin því hún var ennþá að reyna að vera töff og upplifði sig algerlega niðurlægða þar sem hún sat föst á bílaplani fyrir utan hárgreiðslustofu í 110.

En það er alltaf ljós í myrkrinu og þegar mamma sá litla gangstéttagröfu koma á hægri siglingu upp brekkuna stökk mamma út úr bílnum og blikkaði starfsmann Reykjavíkurborgar og grátbað hann að ryðja nú aðeins bílaplanið sem mamma sat föst á. Og svo bað hún þennan indæla borgarstarfsmann líka aðeins um að ýta sér... Hún þurfti nefnilega að komast í bæinn og hafði engan tíma í þetta rugl...

Þegar mamma var komin upp á Ártúnshöfða ákvað bíllinn fyrir framan hana að stoppa á ljósum sem gerði það að verkum að mamma festist á brúnni þarna fyrir ofan Ártúnsbrekkuna. Á þessum tímapunkti var taugakerfi mömmu svolítið farið að gefa sig og þá mundi hún eftir töfraorðunum frá starfsmanni Reykjavíkurborgar sem sagði henni örfáum augnablikum áður að það væri bara eitt í stöðunni – að stand'ann flatan! martamaria@mbl.is