Þetta finnst mér falleg lýsing á því hversu dýrmæt og falleg reynsla okkar er, og hversu mikils virði hún er í raun,  því að við verðum „fallegri“ eftir því sem við vöxum að visku og árum,“ segir Linda Baldvinsdóttir, samskiptaráðgjafi hjá Manngildi, í sínum nýjasta pistli: 

Hvað á ég við þegar ég segi fallegri?

Jú, við verðum fallegri eftir því sem við áttum okkur betur á því hversu mikils virði það er að láta af fordómum okkar, blaðri um náungann en taka þess í stað upp virðinguna sem allir eiga skilið að fá sama hvar í þjóðfélagsstiganum þeir standa, skilninginn á aðstæðum og hverfulleika lífsins, þekkinguna á því að saga okkar og tilgangur er ólík og við þekkjum einnig mannlega breyskleika betur og höfum meiri þolinmæði með þeim. 

Í raun færir reynslan okkur auðmýkt og meiri gleði yfir dásemdum lífsins og því smáa sem skiptir svo óendanlega miklu máli. Einnig færir hún okkur skilning á verðmætum á borð við sjálfsögð en falleg orð til náungans, hvernig eitt bros getur dimmu í dagsljós breitt, góða og velviljaða framkomu sem stundum skiptir sköpum hvað varðar líf og dauða andlega og líkamlega séð, og einnig færir reynslan okkur vitneskjuna um það hversu stutt lífið er og hversu nauðsynlegt það er að dansa hvern einasta dag í gleði eins og hann væri þinn síðasti.  

Sú reynsla sem við öðlumst á lífsleiðinni getur þó oft verið sár og erfið og á köflum finnst okkur kannski eins og lífið hafi úthlutað okkur rýru gleðihlutskipti, en þegar við lítum yfir farinn veg þá voru það einmitt sprungurnar í lífi okkar sem gerðu persónu okkar að því sem við erum í dag og svo sannarlega eru sprungur okkar fylltar eðalmálmum sem við vonandi notum til að auðga og þjóna inn í líf náunga okkar.

En erum við hér á okkar litla yndislega auðuga landi yfirleitt að meta reynslu og visku? 

Nei, því miður finnst mér oft vanta upp á það.

Við erum þjóð æskudýrkunar, forgengilegra hluta og hamingjuleitar, og erum svo afskaplega upptekin af því að allir verði að vera svo unglegir og smart, hlaðnir háskólagráðum og með merkjavöruhúsin drekkhlaðin velmegun á allan máta, en gleymum svo oft andlegu verðmætunum sem þar þurfa að finnast og skipta kannski öllu máli þegar öllu er á botninn hvolft.  

Sem dæmi um hversu lítils við metum reynslu umfram gráður ýmiskonar þá vann ég fyrir mörgum árum með nokkrum klárum strákum sem líklega væru ekki hátt skrifaðir í menntun  en gátu gert við og hannað nánast allt sem snerti flókinn vélabúnað sem þeir unnu við.

Ég man þegar verkfræðingarnir sem voru að hanna ýmiskonar flókinn vélbúnað þurftu oftar en ekki að fá þekkingu og reynslu lánaða frá einum þessara manna, manni sem ég efast um að hafi nokkurntíman lokið grunnskóla en var nú samt það klár að hann skákaði sprenglærðum verkfræðingur í gerð flókins búnaðar.

Þarna var það reynslan sem var að verki, en líklega var þessi maður ekki hálfdrættingur á við verkfræðingana í launum sem sýnir hversu skakka mynd við höfum oft á þekkingu og mati á henni. Háskólagráður eru góðar en það er einnig almenn þekking og reynsla af lífinu og að mínu viti þurfum við aðeins að fara að víkka út sjóndeildarhring okkar hvað þetta varðar og meta fólk eftir verðleikum þess og reynslu en ekki einungis gráðum, og þurfum að sjá að menntun leynist víðar en í okkar æðri menntastofnunum. 

Ég hef unnið með fólki að árangri og betra lífi í langan tíma og ég segi það satt að líf mitt og reynsla hafa verið bestu tækin mín til aðstoðar þar. Vissulega var aðferðafræðin sem ég lærði mikilvæg og góð sem stuðningur, en ég tel að reynslan mín af lífinu og verkefnum þess sé nú samt það sem gerir mig hæfasta til að vinna með þau verkfæri sem lærdómurinn færði mér.

En nóg um þetta.

Það sem mig langar að koma að svona að lokum er að við ættum að virða þá sem ganga um með gullfylltar sprungur lífsins, hlusta á reynslu þeirra og taka visku þeirra inn í hjarta okkar.

Gömlu göturnar eru stundum ekki síðri en þær nýju, og reynsla kynslóðanna oft vel til þess fallin að nýta þegar nýjar slóðir eru troðnar.