Styðja gamla tilgátu um síldina sem hvarf

Guðmundur Óskarsson fiskifræðingur flytur í dag erindið „Fimmtíu ár frá hruni íslenska vorgotssíldarstofnsins – þróun stofnstærðar síðan þá“ á málstofu Hafrannsóknastofnunar. Að því er fram kemur í tilkynningu frá stofnuninni verður málstofan haldin í fyrirlestrarsal á 1. hæð Sjávarútvegshússins að Skúlagötu 4. Hefst hún klukkan 12.30 og eru allir sagðir velkomnir, en henni verður jafnframt streymt á sérstakri YouTube-rás stofnunarinnar.

Þrír síldarstofnar hrundu

Í ágripi Guðmundar segir að í lok sjöunda áratugar síðustu aldar hafi orðið hrun í þeim þremur síldarstofnum, sem þá var að finna kringum Ísland, einkum vegna ofveiði.

„Íslenski sumargotsstofninn náði sér fljótlega á strik og norsk-íslenski vorgotssstofninn nokkru síðar, meðan íslenski vorgotsstofninn hefur ekki rétt úr kútnum.“

Fram kemur að íslenski sumargotsstofninn og norsk-íslenski vorgotsstofninn hafi alla jafna haft sama útbreiðslusvæði og verið aðallega veiddir samhliða á haustin, og aðgreindir út frá kynþroskastigi.

Guðmundur greinir frá því að niðurstöður aðgreiningar í gögnum úr afla og rannsóknaleiðöngrum á árunum 1962 til 2016 sýni að íslenski vorgotsstofninn sé enn til staðar. Hlutfall hans hafi verið á bilinu 13 til 33% á sjöunda áratugnum, en undir 5% öll ár síðan þá og að meðaltali aðeins 1,4% á tímabilinu 1970 til 2016.

Einstakir árgangar hafi reynst stærri en aðrir, sem leitt hafi til smávægilegrar aukningar sum árin. Aukið hlutfall íslenska vorgotsstofnsins í afla í kringum árin 2004 og 2013 hafi átti sér stað samfara endurkomu norsk-íslenska vorgotsstofnsins inn á fæðusvæðin austan (~2004) og norðan Íslands (~2013). „Niðurstöðurnar styðja gamla tilgátu um að íslenski vorgotsstofninn myndi mögulega ekki ná sér á strik fyrr en norsk-íslenski vorgotsstofninn færi að ganga inn á Íslandsmið aftur, því þeir voru taldir skyldir stofnar og samgangur á milli þeirra.“ sh@mbl.is