Magnús Harðarson skipstjóri stóð í brúnni þegar Lagarfoss, skip Eimskips, kom í Sundahöfn úr Ameríkusiglingu seint á mánudagskvöld. Skipið rann blítt og létt inn Sundin og allt var sem vera bar, nema hvað þetta var síðasta ferð Magnúsar, sem þarna lauk 50 ára sjómannsferli sínum. „Vissulega var tilfinningin í þessari lokaferð sérstök og margt fór um hugann. Við vorum heppnir með veður í þessum túr, líkt mörgum öðrum. Sumt breytist ekki, til dæmis hve tignarlegt er að sjá fjöllin rísa úr sjó þegar landið nálgast,“ segir skipstjórinn fyrrverandi.
Magnús fór fyrst á sjó í júní 1971 og var þá um skamman tíma messagutti á varðskipum; Óðni og síðar Þór. Þar fann hann sína fjöl, ef svo mætti segja.
„Sjómennskan heillaði mig strax í æsku og ég vissi fljótt hvað ég vildi. Hörður Þórhallsson, faðir minn, var lengi til sjós og hafnsögumaður. Afi var líka á sjó svo þetta var í blóðinu. Ég var að vinna á eyrinni í maí 1972 þegar ég frétti að í áhöfn Gullfoss þyrfti þilfarsdreng. Ég fór því um borð og talaði við Þór Elísson afleysingaskipstjóra sem réð mig á staðnum. Teningnum var kastað, örlögin ráðin og nú er ég kominn aftur í land. Þetta hafa verið góð 50 ár,“ segir Magnús.
Gullfoss var glæsiskip, sem sigldi samkvæmt áætlun með farþega milli Reykjavíkur, Þórshafnar í Færeyjum, Leith í Skotlandi og Kaupmannahafnar. Skipið var selt árið 1973 og þá færðist Magnús í aðra áhöfn. Hefur hann á löngum ferli reynt flest sem farmaður og verið skipstjóri sl. 20 ár eða svo.
Mörg undanfarin ár hefur Magnús verið skipstjóri á Lagarfossi, sem er 10.119 tonna skip: gott og glæsilegt. Fer vel á sjó; en með réttri lestun á farmi má fínstilla skipið; hreyfingar þess og hvernig það tekur öldurnar.
„Ferðirnar hér yfir Atlantshafið milli landa eru óteljandi og viðkomustaðirnir kunnuglegir. Þar get ég nefnt Þórshöfn; Færeyingar eru gott fólk og duglegir þegar losa þarf og lesta skipin á skömmum tíma. Mörg síðustu árin var ég með með Lagarfoss sem sigldi frá Reykjavík til Vestmannaeyja, Þórshafnar, Immingham í Bretlandi og Rotterdam í Hollandi. Þetta er gula leiðin svonefnda. Rétt í lokin var ég á grænu leiðinni eins og Ameríkusiglingarnar eru kallaðar,“ segir Magnús sem viðurkennir að oft sé skipstjórastarfið krefjandi, svo sem þegar eitthvað sé að veðri og sjórinn úfinn.
„Skipið og farmurinn eru milljarða króna verðmæti og ekkert má fara úrskeiðis, rekast í eða verða fyrir hnjaski. Sjálfur hef ég verið heppinn að þessu leyti, ferillinn verið farsæll og ég hef alltaf náð heill í höfn,“ segir Magnús sem taldi rétt að koma í land þegar 50 árum á sjó væri náð. Að mörgu skemmtilegu sé að hverfa og nú á úthallandi sumri sé gaman að ferðast um landið.