Fyrrverandi knattspyrnukappinn Rúrik Gíslason fór til Malaví í janúar þar sem hann heimsótti barnaþorp á vegum SOS á Íslandi. Rúrik sem hefur verið velgjörðasendiherra síðan árið 2018 segir að ferðin til Malaví hafi haft ótrúlega mikil áhrif á hann og breytt sýn hans á lífið.
Athyglin sem Rúrik fékk í kjölfar þátttöku íslenska karlalandsliðsins í knattspyrnu á heimsmeistaramótinu 2018 varð meðal annars til þess að hann tók að sér að vekja athygli á starfsemi SOS Barnaþorpanna, sem velgjörðasendiherra samtakanna á Íslandi. „Ég sagði við sjálfan mig að mig langaði miklu frekar að láta gott af mér leiða heldur en að selja einhverjar gallabuxur sem einhver áhrifavaldur,“ segir Rúrik. Það var eins og forsvarsmenn SOS Barnaþorpa á Íslandi hefðu lesið hugsanir hans þar sem fljótlega var haft samband við Rúrik um að leggja málefninu lið. „Ég þurfti ekki að hugsa mig um í meira en hálfa sekúndu og þá var ég búinn að segja já,“ segir Rúrik.
„Styrktarstarf SOS er tvíþætt. Þú getur verið SOS foreldri þar sem þú borgar 3.900 krónur á mánuði og þá færð þú úthlutað einu barni sem þú styður við og ert í sambandi við. Þú færð bréf frá því barni og getur valið að senda því bréf. Svo getur þú líka valið að styrkja fjölskyldueflingu SOS sem er nýtt af nálinni en það er verkefni sem fer í rót vandans. Þá ertu að styrkja verkefni sem kemur í veg fyrir að fjölskyldur sundrist og börnin verði munaðarlaus,“ segir Rúrik um góðgerðarsamtökin.
Sjálfur á Rúrik styrktarson sem hann fékk að hitta í barnaþorpi SOS í Malaví núna í janúar. Með honum í ferðinni var einnig mágur hans, Jóhannes Ásbjörnsson veitingamaður, sem á einnig styrktarbarn. Jón Ragnar Jónsson kvikmyndagerðarmaður, betur þekktur sem @jonfromiceland, fór í ferðina með félögunum og tók upp heimildarmynd sem verður sýnd í tveimur hlutum í Sjónvarpi Símans um páskana. „Tilgangur ferðarinnar var að fara og heimsækja barnaþorpið og styrktarson minn og styrktardóttur Jóhannesar mágs míns. Við tókum upp heimildarmynd sem sýnir almennt frá lífi fólks í Malaví og hvernig börn í barnaþorpi búa. Þetta eru munaðarlaus börn sem eru þeirra gæfu aðnjótandi að eiga heimili þökk sé SOS,“ segir hann.
„Ég gerði mér enga grein fyrir hvað ég var að fara út í. Það er erfitt að útskýra upplifunina, áhrifin og tilfinningarnar sem ferðin hafði i för með sér. Myndirnar munu tala sínu máli. Upplifunin sem slík var ótrúleg. Ég fékk að fara í eitt barnaþorp en SOS eru með 66 þúsund börn á sínu framfæri í 130 löndum. Ég er búinn að lofa sjálfum mér því að þetta er eitthvað sem ég ætla að kynnast betur og reyna að vekja meiri athygli á,“ segir Rúrik.
Rúrik segir að raunveruleiki fólks í Malaví sé mjög fjarlægur því sem fólk í hinum vestræna heimi þekkir en landið er meðal fátækustu ríkja í heimi. „Það eru ekkert margir sem fá að upplifa það sem við fengum að upplifa, að sjá fátæktina, að sjá hvað einn vatnsbrunnur getur haft mikla þýðingu fyrir eitt þorp,“ segir hann.
Ferðin setti allt í nýtt samhengi. „Auðvitað búa Íslendingar misvel. Það er fullt að fólki á Íslandi sem á við sárt að binda. En ég vona að ég muni hugsa mig tvisvar um áður en ég byrja að kvarta og kveina yfir einhverju sem í raun og veru skiptir engu máli. Ég held að það hafi allir svolítið gott af þessu og upplifa þetta. Maður er alltaf að læra og víkka sjóndeildarhringinn. Ég tel að við höfum öll gott af því að kynna okkur þessa starfsemi og við hvaða aðstæður sumt fólk býr.“
Þrátt fyrir þær erfiðu aðstæður sem íbúar Malaví búa við segir Rúrik að sama hvar hann og ferðafélagar hans komu brosti fólk. „Það sem skein í gegn var þessi samheldni. Við fórum til dæmis í einn skóla sem þróunarvinna á vegum íslenska ríkisins er búin að byggja fyrir börn. Börnin sungu fyrir okkur lag sem fjallaði um að vera ánægð af því að þau hafa hvort annað. Það eru aðeins önnur gildi þarna og það þarf aðeins minna til að gleðja fólk,“ segir Rúrik og bendir á að við sem höfum það betra gleymum stundum hvað við höfum það gott. Malaví er litlu stærra en Ísland að flatarmáli en þar búa rúmlega 21,2 milljónir sem gerir ríkið að einu þéttbýlasta ríki Afríku.
Rúrik er fullur þakklætis fyrir að hafa fengið að fara í ferðina. „Svona ferð breytir algjörlega hugarfari manns. Ég vona innilega að fólk taki sér tíma til þess að kynna sér betur starfsemi SOS,“ segir Rúrik. Hann er fullviss að ef fólk kynnir sér starfsemi SOS langi það til að taka þátt og leggja sitt af mörkum. Að sama skapi ef það tekur þátt til dæmis með því að styrkja barn eins og hann gerir fær það borgað margfalt til baka með gleði.
„Maður veit aldrei hvert lífið tekur mann,“ segir Rúrik vera setningu sem eigi vel við um líf sitt. Verkefnin sem hann hefur tekið sér fyrir hendur eftir að hann lagði takkaskóna á hilluna eru afar fjölbreytt. Auk þess að sinna góðgerðarstarfi hefur hann meðal annars tekið þátt í vinsælum danssjónvarpsþætti í Þýskalandi, gefið út tónlist og leikið í tveimur kvikmyndum.
„Ég er þakklátur fyrir allt sem kemur inn á borð hjá mér. Ég er mjög ánægður með að hafa frelsi og tíma til að geta sagt já við hlutum eins og að fara til Afríku og upplifa þetta. Það er alveg klárt að ef ég hefði enn verið í fótboltanum hefði ég aldrei haft tíma til að fara í þessa ferð. Ég held að það sé algjörlega hægt að segja um allt sem ég hef tekið mér fyrir hendur eftir fótboltann að ég hefði aldrei búist við að gera neitt af þessu. Ég segi ekki já við öllu. Ég segi já við öllu sem ég tel að geti haft góð áhrif á mig og sem ég held að ég læri eitthvað af. Ég geri mér grein fyrir því að sumir sem hætta í fótbolta hafa lítið að gera. Ég sest alveg niður og hugsa um hvað ég er þakklátur fyrir að hafa öll þessi tækifæri.“