Tröllaskaginn klæddi sig í sparifötin um nýliðna helgi og bauð upp á allt það besta sem hann hefur upp á að bjóða.

Það er ekki oft sem hægt er að skíða á Norðurlandi í dúnalogni, glampandi sól og dúndurpúðri en það varð raunin.

Því miður fyrir skíðaþyrsta Íslendinga hefur kórónuveirufaraldurinn herjað á landsmenn á versta tíma því veturinn í ár, og á síðasta ári, hefur sjaldan boðið upp á jafn marga og góða skíðadaga.

Vegna veirunnar hefur skíðasvæðum landsins hins vegar verið skellt í lás mjög reglulega og hafa þau flest verið lokuð stærstan hluta vetrarins og síðasta vetrar.

Það er því ekkert skrítið að Íslendingar skuli sækja í auknum mæli í bæði fjallaskíði og fjallabretti þar sem hægt er að setja skinn undir skíðin, eða brettið, og ganga upp á fjöll, hvenær og hvar sem er.

Þegar Tröllaskaginn skartar sínu fegursta líta góðar myndir út fyrir að vera frábærar og maður fær það oft á tilfinninguna að maður sé staddur í eins konar málverki.

Um helgina skíðuðum við bæði á Múlakollu, við Gvendarskál, við Kistufjall og í Brimnesdal.

Útsýnið af toppi Múlakollu og við Kistufjall er í einu orði sagt stórbrotið enda tala heimamenn á Ólafsfirði reglulega um fallegasta útsýni landsins. Dæmi nú hver fyrir sig.

Til þess að komast að Kistufjalli gengum við eftir fjallsbrúninni frá Múlakollu, ofan Gvendarskálar, og var svo skíðað niður í Brimnesdal frá Kistufjalli.

Það hefur reynst sumum erfitt að horfa til baka yfir alla góðu skíðadagana sem maður hefur misst af undanfarið árið en svona helgar, eins og um nýliðna helgi, bæta það svo sannarlega upp.

Snjóalög og veður hafa hins vegar lítið að segja ef félagskapurinn er ekki góður enda er hver einasta ferð ákveðin upplifun sem er nauðsynlegt að deila með góðu fólki.

Það mætti því alveg segja að félagsskapurinn skipti öllu máli á fjöllum!

Smelltu hér til að fylgja mér á Instagram.