Langþráður draumur rættist á dögunum þegar ég komst loksins til Istanbúl í Tyrklandi. Mig hafði langað til að lykta af borginni, gramsa á mörkuðum, slæpast, sigla um Bospórussund og fá innsýn í nýja bragðheima. Eftir þessa ferð komst ég að því að ég þarf að komast fljótlega aftur þangað því að ég náði ekki að gera og sjá nema brotabrot af því sem mig langaði til.

Ég gerði mér alls ekki grein fyrir hvað Istanbúl væri stór og svakaleg fyrr en ég horfði yfir borgina í gegnum glugga Icelandair-flugvélar í aðfluginu að borginni. Klukkan var nokkrar mínútur í miðnætti og því engin leið að átta sig á því hvar borgin byrjaði og hvar hún endaði. Ef hún endar þá einhvers staðar. Ég velti því fyrir mér hvernig ég ætti að fara að því að sjá allt það helsta á þremur dögum en á sama tíma finna mér risastórt silkiofið töfrateppi til að hafa heima í stofu og kaupa mér risagullkeðju til að hafa um hálsinn. Borgin er þekkt fyrir gott verð á gulli en þegar á hólminn var komið guggnaði ég. Það var allt of mikill hamagangur fyrir fjárfestingar sem þessar. En hver veit hvað gerist í næstu ferð.

Hvað ættir þú að gera í Istanbúl? 

Grand Bazaar

Einhver myndi segja að þarna væri að finna heilan heim af litum, lykt og hamagangi. Þar er hægt að kaupa allt milli himins og jarðar, sjálfsagt gera góð kaup á gulli og öllu því, en fólk þarf að gefa sér tíma ef það ætlar að njóta þess. Þar verður ekki þverfótað fyrir eftirlíkingum á hönnun þekktra tískuhúsa og engin hönnunarmiðstöð að gera athugasemdir við það. Ef þú vilt læknast af merkjavörufíkn þá er ferð á Grand Bazaar hverrar krónu virði. 

Feriköy Antique Market

Ég var búin að lesa mér til um að ég yrði að heimsækja þennan flóamarkað þar sem heimamenn selja dót úr geymslunum sínum. Ef ég hefði verið að gera upp íbúð og vantað höldur á skápa, stóra og þykka myndaramma nú eða bara heimagerðar kassettur með tyrkneskum stuðlögum þá er Feriköy-antíkmarkaðurinn réttur staður. Ég sló heimilisfangið inn í Google Maps og þurfti að labba í gegnum íbúðahverfi til þess að líta dýrðina augum.

Á leiðinni datt ég inn í lítið heilsuhús og keypti krydd, trésleifar og salvíu til að kveikja í heima hjá mér til að hreinsa andrúmsloftið. Ég keypti hins vegar ekkert á flóamarkaðnum því það virkaði enginn hraðbanki fyrir utan hann. Í einum hraðbankanum þurfti tyrkneska kennitölu til að taka út peninga, annar var ónýtur og sá þriðji vildi alls ekki leyfa einhverri guggu frá Íslandi að taka út af reikningnum sínum. Ég missti því af heimabökuðum pönnukökum sem verið var að baka og ýmsu öðru sem ég hefði getað keypt ef ég hefði átt reiðufé.

Á markaðnum voru heimamenn að gera sér glaðan dag og svo voru nokkrir ferðamenn á stangli sem gerir upplifunina meira spennandi. Þar sem ég var peningalaus og allslaus þannig séð gat ég ekki prúttað niður verð á kertastjökum og hafði því meira rými til að skoða fólkið sem var glaðlegt þrátt fyrir að gjaldmiðilinn sé í frjálsu falli. 

Borg fyrir fólk á tveimur jafnfljótum

Samgöngur í Istanbúl eru kaótískar og þess vegna mæli ég með því að fólk gisti nálægt þeim stöðum sem það vill sjá. Istanbúl er ekki ólík París að þessu leytinu til. Það er best að skipuleggja dagana þannig að maður geti þrammað á tveimur jafnfljótum og því eru þægilegir skór um það bil það fyrsta sem þarf að fara ofan í töskuna ásamt slæðu til að hylja hárið og síðerma buxum og skyrtum. Á stöðum eins og í Hagia Sophia, sem er sögufrægasta musteri heims, fer enginn inn fyrir nema vera rétt klæddur. Körlum í stuttbuxum er ekki hleypt inn ef það sést í hnén á þeim. Upplifunin að koma inn í Hagia Sophia var stórbrotin, því þetta mannvirki er þrungið sögu.

Sigling um Bospórussund

Það er ekki hægt að fara til Istanbúl nema fara í siglingu og sjá moskur og höfðingjasetur með eigin augum. Að sigla um þetta sund sem skilur að Evrópu og Asíu er eins og að vera á ferðalagi í sinni eigin Disney-mynd. Við sigldum með Boat Bosphours sem er vinsælt siglingafyrirtæki í Istanbúl. 

Galata-turninn

Hann er einn af einkennum borgarinnar en með því að fara upp í turninn er hægt að horfa yfir borgina. Það er reyndar hægt að finna sér þakbar með svipuðu útsýni, en er ekki menningarlegra að segjast hafa horft á borgina úr Galata-turninum, ekki af einhverjum sjabbí bar!

Að labba upp að turninum í gegnum gamla bæinn er upplifun. Þröngar götur og kryddilmur sameinast í algerri kaótík. Þar er hægt að kaupa skartgripi, fatnað og reykja eins og eina vatnspípu í kytru ef fólk vill. Aðalmálið á þessari göngu er að vera ekki að flexa neinum verðmætum. Nota augun, eyrun og nefið til að skynja umhverfið. Og bara vera, anda, labba og njóta.

Þessi stutta frásögn af Istanbúl er ekki tæmandi og verða fleiri sögur sagðar af þessari frægu stórborg á ferðavef mbl.is á næstunni.