Líkt og Zeller leikur Wölck sér með formið, en hún brýtur frásögnina upp í stuttar senur þar sem flakkað er fram og til baka í tíma. Snemma í sýningunni verður ljóst að Guðrún lifir veikindi sín ekki af. Styrkur verksins felst í því hversu raunsönn lýsingin á hrörnun Guðrúnar er jafnt í hugsun og hreyfingum vegna sjúkdómsins, sem á ekkert skylt við eðlilega hrörnun. Þar nýtist baktjaldið einstaklega vel til að miðla skrifuðum hugsunum Guðrúnar, en innihaldið sem og skriftin sýnir minnkandi færni titilpersónunnar,“ skrifar Silja og hrósar vandaðri þýðingu Magneu Matthíasdóttur. Jafnframt bendir hún á að það sé ekki á hverjum degi sem tækifæri gefist til að sjá vel skrifað kvennaverk þar sem fókuserað er á samskipti kvenna í gleði og sorg, en leikritið er skrifað fyrir fjórar leikkonur. 

„Guðrún hefur verið kletturinn í hópnum og áhugavert að sjá hvernig dýnamíkin í hópnum breytist þegar henni hrakar. Til að byrja með reyna hinar vinkonurnar þrjár að lifa lífinu lifandi með Guðrúnu, en eftir því sem Guðrún verður veikari breytist samveran í áþján þar sem örþreyttar vinkonur skiptast á að vakta Guðrúnu svo hún fari sér ekki að voða samtímis því sem þær sinna vinnu og eigin fjölskyldum.

Eðlilega mæðir mest á Sigrúnu Waage í hlutverki Guðrúnar þar sem hún er á sviðinu nær alla sýninguna meðan vinkonurnar þrjár koma og fara. Henni reyndist auðvelt að miðla reiði titilpersónunnar þegar hún finnur að hún er að missa stjórn á eigin lífi og tökin á tungumálinu sem verið hefur aðalvinnutæki hennar og mótar sjálfsmyndina. Sigrúnu tókst einnig afar vel að sýna þá skerðingu á hreyfifærni sem búast má við. Senan þar sem Guðrún fór skyndilega að syngja „Diskó Friskó“ minnti okkur á undramátt tónlistarinnar sem er sú færni sem glatast hvað seinast hjá fólki,“ skrifar Silja og fer fögrum orðum um hljóðmynd og tónlistarnotkuninni í sýningunni. 

„Þrátt fyrir tímaflakk verksins er ljóst að Guðrún er þegar orðin veik þegar verkið hefst. Reiðitónninn er því sleginn mjög snemma í textameðferð Sigrúnar, en sennilega hefði verið áhrifaríkara að upplifa meiri blæbrigði og fleiri fleti á Guðrúnu og sjá fölskvalausa gleði hennar í vinkvennahópnum og jafnframt sorgina yfir örlögum sínum. Áhrifaríkust var Sigrún í sólósenum sínum við glerborðið.

En sýningin er ekki aðeins um veikindi og dauða því hinn hornsteinn verksins er vinátta fjögurra ólíkra kvenna sem miðlað er með afar trúverðugum hætti,“ skrifar Silja og hrósar í framhaldinu frammistöðu Vigdísar Gunnarsdóttur og Láru Jóhönnu Jónsdóttur í hlutverkum sínum. 

„Elva Ósk Ólafsdóttir brillerar í hlutverki sálfræðingsins Veru sem afhjúpar þegar á reynir hversu illa henni tekst að nýta fagþekkingu sína sér til heilla. Frá höfundarins hendi er hlutverk Veru það langfyndnasta og Elva Ósk gerir sér mikinn mat úr efniviðnum. Þegar við bætist að hún býr yfir afar góðri sviðsnærveru, frábærri kómískri tímasetningu og mikilli orku er ljóst að listrænir stjórnendur innan leikhúsgeirans ættu að bjóða Elvu Ósk upp á fleiri krefjandi hlutverk, ekki síst á kómíska sviðinu. 

„Leikrýmið er undurfallega málað í brúnum tónum með mynstri sem minnir samtímis á rætur ofan í moldinni, rákir á einhverju sem er að brotna, æðar og taugafrumur,“ segir um leikmynd Filippíu I. Elísdóttur og Pálinu Jónsdóttur fyrir Ég heiti Guðrún. Ljósmynd/Olga Helgadóttir

Sjónræn útfærsla sýningarinnar er mikið konfekt fyrir augað. Látlausir búningar Filippíu I. Elísdóttur undirstrika vel hinar ólíku vinkonur og starfsvettvang þeirra, en sérstakt hrós fær hún fyrir vel útfærðan óléttufatnað Maríu. Leikmynd Filippíu og Pálínu Jónsdóttur, sem jafnframt leikstýrir, er bæði falleg og þénug með gróðurvegg áhorfendum á vinstri hönd, sandlengju aftarlega á sviðinu og fáum vel nýttum sviðsmunum. Í jafn spartanskri umgjörð fær hver hlutur mikið vægi, en óljóst var hver skilaboðin með fínu áfengisflöskunum fremst á sviðinu hægra megin ættu að vera og hefði farið betur á því að sleppa þeim. 

Leikrýmið er undurfallega málað í brúnum tónum með mynstri sem minnir samtímis á rætur ofan í moldinni, rákir á einhverju sem er að brotna, æðar og taugafrumur. Baktjaldið var hugvitssamlega nýtt með myndböndum Ástu Jónínu Arnardóttur sem miðluðu hugsunum Guðrúnar í bland við fallegar eilífðarmyndir í formi gróðurs og sjávar, sem minnir okkur óneitanlega á smæð okkar í heiminum. Hermann Karl Björnsson fékk síðan það vandasama hlutverk að lýsa rýmið, sem er ákveðin áskorun, og tókst það ljómandi vel.

Einn helsti kostur Kúlunnar sem leikrýmis er hversu mikla nálægð það býður upp á, en ókosturinn að aðeins eru innkomur í öðrum vængnum sem skapar ákveðna slagsíðu í allri sviðsumferð. Leikstjórinn vinnur vel með vandasaman efnivið og sýningin tekst á flug í dýnamískum hópatriðum þar sem orkan er góð. En þrátt fyrir góða spretti verður sýningin á köflum höktandi, sem skrifast að hluta á handrit og textameðferð. Senur utan sviðs nutu sín ekki sem skyldi, en voru áhugaverð tilraun til að brjóta upp formið. Frá höfundarins hendi hefði síðan þurft að undirbyggja miklu betur líknardrápið sem vinkonurnar fremja þegar Guðrún er orðin ósjálfbjarga af veikindum sínum. Svo stórt siðferðislegt álitaefni hefði þurft miklu vandaðri úrvinnslu og er efni í allt annað leikrit,“ skrifar Silja meðal annnars í leikdómnum sem lesa má í heild sinni í Morgunblaðinu í dag, föstudag.