Myndin er mjög löng, tæpar þrjár klukkustundir og hlé um hana miðja því vel þegið. Lengdin reynir á þolrifin fyrstu klukkustundina eða svo þar sem upplýsingaflæðið er mikið og klippingar hraðar með hinum ýmsu endurlitum til fyrri mynda, afreka Hunts og áhættuatriða. Þessi endurlitaflétta er vel samsett og rekur söguna ágætlega í stórum atriðum.

Eins og við mátti búast er nú komið að erfiðasta og hættulegasta verkefni Hunts og heimurinn allur undir. Takist honum ekki að bjarga mannkyninu mun heimurinn tortímast, hvorki meira né minna. Cruise er því enn eina ferðina í hlutverki hins eina sanna og hjartahreina bjargvættar, hlutverki sem hann ætti að þekkja vel og hefur verið í margoft, sérstaklega í kvikmyndum á seinni hluta ferils síns.

Söguþráðurinn er bæði snúinn og torskilinn og biðst ofanritaður velvirðingar nái hann ekki að gera honum sæmileg skil. Lesendur mega þó vera fullvissir um að söguþráðurinn skiptir frekar litlu máli, líkt og í fyrri myndum Mission: Impossible. Hasarinn er númer eitt, tvö og þrjú. Þótt fyrri myndir hafi verið býsna fáránlegar þá nær þessi líklega hvað mestum hæðum í fáránleikanum. Að vísu er fólk minna að rífa af sér andlitsgrímur en í fyrri myndum og að því leyti er hún ef til vill jarðbundnari. En að öðru leyti alls ekki.

Sögunni er fram haldið frá síðustu mynd, Hunt reynir enn að sigrast á gríðaröflugri og alltumlykjandi gervigreind sem hyggst tortíma heiminum með manni og mús með því að ná valdi yfir öllum kjarnavopnum heimsbyggðarinnar og þá m.a. þeim sem Bandaríkin eru með í sínu vopnabúri. Bandaríkin fá auðvitað mesta athygli, enda myndin bandarísk.

Gervigreindin sölsar undir sig kjarnavopn hvers landsins af öðru og fær forseti Bandaríkjanna, Erica Sloan (Angela Basset), sem áður var yfirmaður CIA, heldur betur að vinna fyrir kaupinu sínu í þetta sinn. Allt stefnir að tortímingu alls mannkyns og aðeins Hunt sem getur bjargað því og þá líka frá þriðju heimsstyrjöldinni. Leiðir björgunarleiðangurinn Hunt og fylgdarlið hans víða um lönd og er tekist á í lofti, á láði og legi. Hunt berst fyrir lífi sínu hvað eftir annað, hangir í flugvélum, kafar í nístíngsköld hyldjúpin, hleypur eins og skrattinn sé á hælunum á honum og slæst með hnefum og hnífum, svo fátt eitt sé upp talið. Allt er það hin fínasta skemmtun, enda myndinni ætlað að skemmta öðru fremur.

Raunveruleg áhætta

Cruise hefur aldrei þótt hæfileikaríkur leikari, til þess er hann of einhæfur og í raun jafneinfaldur og þriggja gíra hjól. Þegar hann bítur á jaxlinn þannig að sést vel í kjálkavöðvana er ekki von á góðu, þá er Cruise styggur. Þegar hann brosir birtir til og þegar hann hangir neðan úr flugvélum og berst fyrir lífi sínu virðist hann vera í raunverulegri geðshræringu. Enda allt gert í alvöru, eins og sjá má af fjölda myndbanda á netinu (YouTube) af gerð Mission: Impossible-myndanna. Engar tölvubrellur þar á ferð og virðist Cruise einn þeirra undarlegu manna sem eru algjörlega lausir við lofthræðslu. Það kemur sér vel þegar maður er hasarleikari að hanga í flugvélum á lofti. Lítið er hægt að segja um frammistöðu hans annars í þessari mynd, hún er sambærileg þeirri sem hann hefur sýnt í öllum hinum hasarmyndunum. Sami gamli Tom Cruise sem kemst vel frá sínu.

Margir leikarar úr fyrri myndum leika í þessari, m.a. hinn vinalegi Ving Rhames, hinn spaugilegi Simon Pegg. Pom Klementieff segir ekki mikið en er afbragðs hasarmyndaleikkona og Hayley Atwell leikur Grace, konuna sem Hunt virðist nú elska. Illmenni myndarinnar er svo, líkt og í síðustu mynd, Gabriel sem leikinn er af Esai Morales. Er hann frekar litlaust illmenni, því miður. Gabriel starfar fyrir „The Entity“, hina illu og alltumlykjandi gervigreind sem þýða mætti sem „Veruna“. Einnig er ánægjulegt að sjá leikarann Tramell Tillman í hlutverki skipstjóra kafbátsins, Bledsoe, en Tillman er rísandi stjarna eftir mjög svo hrífandi leik sinn í sjónvarpsþáttunum Severance.

Líkt og í fyrstu Mission: Impossible-myndinni, eftir leikstjórann Brian DePalma frá árinu 1996 (já, hún verður 30 ára á næsta ári!), er myndatakan í þessari eftirtektarverð, innrömmunin þá sérstaklega í dramatískari atriðum. Sjónarhorn myndavélarinnar er oft þannig að horft er neðan frá, upp undir þann sem talar og hann virkar því meira ógnvekjandi en ella. Myndavélinni er oft hallað sem kallar fram tilfinningu fyrir bjögun, að eitthvað sé ekki eins og það á að vera.

Mission: Impossible – The Final Reckoning er á heildina litið augnayndi og þá sérstaklega þegar kemur að neðansjávaratriðum. Eitt slíkt og það langt (líkt og flest atriði myndarinnar eru) er að mati rýnis það flottasta og áhrifamesta í myndinni. Í því kafar Cruise í undirdjúpin og þá breytist taktur myndarinnar, hún verður hægari og án tals. Þeir sem þjást af innilokunarkennd verða líklega ekki hrifnir enda leikurinn til þess gerður.

Þessi nýjasta og kannski síðasta mynd Mission: Impossible-bálksins hefur kosti og galla. Kostirnir felast fyrst og fremst í því mikla sjónarspili sem boðið er upp á, algjört bíó, en helstu gallarnir felast í innihaldsrýrum og klisjukenndum samtölum persóna. Þau eru mörg hver stirð og mætti stundum halda að leikurum hafi verið skammtaður texti eftir orðafjölda. Þá eru sum samtalanna þannig að þau ættu betur heima í lélegum málsháttum páskaeggja. En Mission: Impossible – The Final Reckoning skilar sínu sem kjánaleg sumarhasarmynd.