Alvanur banatilræðum

The Phoenician Scheme, eða Fönikíska ráðabruggið, er algjörlega í þessum anda en telst varla með bestu verkum Andersons. Til þess er sagan of ruglingsleg og óáhugaverð, verður að segjast. Ef ekki væri fyrir allsvakalegt leikaraval, litríkar og furðulegar sviðsmyndir, stórskemmtilega tónlist og skondnar uppákomur væri heldur lítið varið í þessa mynd. Sagan er bara ekki nógu skemmtileg eða áhugaverð.

Myndin segir af vellauðugum iðnjöfri og vopnasala, Anatole „Zsa-Zsa“ Korda, sem leikinn er af Benicio Del Toro. Korda þessi er orðinn alvanur banatilræðum og hefst myndin á einu slíku skrautlegu. Flugvélin hrapar en Korda lifir af og kemur þó stuttlega við í himnaríki, sem er sannarlega skrautlegt í myndinni. Þar eru kostir hans og gallar metnir af guðumlíkum mönnum.

Korda gerir sér grein fyrir því að hann muni enda þar, fyrr en síðar, og býður dóttur sinni, nunnunni Liesl (Mia Threapleton), að taka við búi sínu og auðæfum. Liesl er treg til, enda nunna og lítið að spá í veraldleg auðæfi. Korda á líka marga syni en þeir virðast litlu máli skipta og eru mest í því að reyna að bana föður sínum með boga og örvum.

Fljótlega kemur til sögunnar Björn nokkur (Michael Cera), norskur skordýrafræðingur sem fræða á níu syni Korda um skordýr, en á þeim hefur Korda sérstakan áhuga. Korda er sleipur í viðskiptum og steðjar nú að honum óvænt ógn sem gæti valdið honum miklu fjárhagslegu tjóni. Leggur hann því í hættuför í því skyni að bjarga auðæfum sínum og bæta það fjárhagslega tjón sem hann hefur þegar orðið fyrir.

Á því ferðalagi koma margir furðufuglar við sögu, m.a. Farouk prins í Fönikíu (Riz Ahmed), sem bjargar Korda frá enn einu banatilræðinu. Á endanum hitta Korda, Björn og Liesl skuggalegan náunga og stórskrýtinn, nema hvað, sem kallaður er Nubar frændi (Benedict Cumberbatch) og er hann hálfbróðir Korda. Nubar einsetur sér að drepa Korda en virðist ekki gera sér grein fyrir að Korda á sér fleiri líf en köttur.

Mun fleiri persónur koma við sögu í þessari heldur ruglingslegu fléttu, leiknar af frægum og dáðum leikurum á borð við Bryan Cranston, Scarlett Johansson, Bill Murray, Charlotte Gainsbourg, Willem Dafoe og F. Murray Abraham. Myndin býður því upp á mikið leikarahlaðborð og greinilegt að Anderson er eftirsóttur meðal leikara sem leikstjóri.

Minnir á málverk

Líkt og fyrri myndir Andersons er þessi einstaklega vel gerð þegar kemur að leikmyndum, búningum, litasamsetningum og myndbyggingu. Þar sem hún er ekki enn aðgengileg á streymisveitum er ekki hægt að stöðva myndina og virða þessar samsetningar betur og lengur fyrir sér en það ætti að vera hægt innan nokkurra mánaða og eru lesendur hvattir til að gera það. Sjónrænn stíll Andersons
ætti allt eins heima í málverkum og víst er að leikstjórinn er
áhugasamur um myndlist. Það
sést glögglega af kvikmyndum hans.

Í þessari mynd gekk Anderson víst svo langt í áhuga sínum á myndlist að sjá má raunveruleg málverk í atriðum, m.a. verk eftir René Magritte og Pierre-Auguste Renoir, eins og greint er frá á vefnum ARTnews. Mun þetta uppátæki hafa kostað fúlgur fjár og líka miklar flækjur hvað tryggingar varðar, enda afar verðmæt myndlistarverk.

Í viðtölum hefur leikstjórinn sagt að þessi sérviska hans og nákvæmni hafi haft áhrif á leikarana, þeir vissu að þarna væru hin raunverulegu verk á ferð, sem hafi skilað sér í leik þeirra. Ekki skal rýnir meta hvort þetta er rétt en metnaðurinn er augljóslega mikill líkt og sérviskan hjá þessum einstaka leikstjóra.

Það eru sumsé litir, innrömmun og leikmyndir sem heilla mann öðru fremur við þessa kvikmynd, auk frábærrar, frumsaminnar tónlistar Alexandre Desplat sem einkennist af drungalegum og taktföstum strengjahljóðfæraleik sem vekur tilfinningu fyrir aðsteðjandi og vaxandi ógn.

Tónlistin virkar stundum helst til dramatísk miðað við það sem er að gerast, sem er þó spaugilegt. Einnig má heyra falleg, sígild verk á borð við Herz und Mund und Tat und Leben eftir J.S. Bach sem naut sín heldur betur vel í hljóðkerfi Laugarásbíós þar sem gagnrýnandi sá myndina.

Eins og stjörnugjöfin ber með sér er myndin ekki gallalaus. Sagan er ekki mjög áhugaverð, frekar leiðinleg í raun og á köflum ruglingsleg. Einstakir kaflar eru skemmtilegri en myndin í heild sinni eftir þennan annars sérvitra leikstjóra sem á að baki margar mun betri og skemmtilegri myndir, m.a. The Royal Tenenbaums og Moonrise Kingdom. Og til að undirstrika sérviskuna er myndsniðið gamaldags, nær því að vera jafnhliða en vítt (sjá stillu). The Phoenician Scheme er ýmist lýjandi eða skemmtileg kvikmynd og ber greinileg höfundareinkenni Andersons.