Bumban snýr aftur

Bumbungar stíga trylltan dans í Valsheimilinu á föstudaginn.
Bumbungar stíga trylltan dans í Valsheimilinu á föstudaginn. Árni Sæberg

Eftir þriggja mánaða hlé vegna kórónuveirufaraldursins var svokallaður „bumbubolti“ leyfður á ný á Íslandi í vikunni. Karlar og konur þustu þá út á völlinn í stórum stíl – eins og kýr að vori. Ryðguð og úthaldslítil en alsæl.

„Ég er gríðarlega spenntur að byrja aftur að spila en á sama tíma geri ég mér fulla grein fyrir ábyrgð okkar. Við verðum að fara varlega,“ segir Stefán Freyr Stefánsson, talsmaður hóps sem komið hefur saman í aldarfjórðung, einu sinni til tvisvar í viku, til að spila körfubolta í Valsheimilinu á Hlíðarenda. Sunnudagsblaðið náði tali af honum skömmu fyrir fyrstu æfingu eftir hlé.

Hann segir sama máli gegna um aðra í hópnum; menn brenni í skinninu að komast í hreyfingu en hafi um leið varann á. Jafnvel þótt gárungarnir tali gjarnan um körfubolta sem íþrótt án snertingar þá er snerting í reynd talsverð. „En sóttvarnalæknir og stjórnvöld hafa leyft boltaíþróttir á ný og við treystum mati þeirra og þau munu örugglega stöðva þetta aftur fari smitum í samfélaginu fjölgandi.“

Hann veit ekki annað en að allir í hópnum séu klárir í bátana en vilji einhverjir sitja hjá lengur í öryggisskyni muni menn að sjálfsögðu virða það sjónarmið.

Spurður um ástandið á hópnum kveðst Stefán Freyr ekki hafa heyrt af því að menn hafi verið að halda sér við efnið með því skjóta einir og sér á körfur sem finna má víða á leiksvæðum borgarinnar. „Það er allt annar hlutur að gera þetta einn en í hóp. Veðurfarið hefur heldur ekki boðið upp á það í kuldanum undanfarið,“ segir Stefán Freyr og bætir við að félagsskapurinn vegi líka þungt. Menn sæki ekki síður næringu í hann en leikinn sjálfan. Án þess þó að það bitni á keppnisskapinu.

Úthaldið er heldur ekki upp á marga fiska eftir þriggja mánaða hlé og Stefán Freyr gerir ráð fyrir að menn fari varlega af stað – reyni það alla vega. Í því sambandi kemur sér vel að mæting á fyrstu æfingarnar ætti að verða góð og fyrir vikið menn til skiptana á bekknum. „Ég á von á því að þetta verði erfitt til að byrja með en það bjargar miklu að hafa varamenn.“

Að sögn Stefáns Freys er mikil aldursbreidd í hópnum en yngstu menn eru rétt rúmlega tvítugir meðan þeir elstu losa sjötugt. „Menn eru löngu farnir að koma með syni sína á æfingar en enginn hefur enn þá komið með barnabarn sitt – en það styttist örugglega í það,“ segir hann sposkur.

Liðsmenn Dickenbauch Sportverein GmbH á sinni fyrstu æfingu í rúma …
Liðsmenn Dickenbauch Sportverein GmbH á sinni fyrstu æfingu í rúma þrjá mánuði á fimmtudagskvöldið. Tveir flugu á hausinn í hálkunni fyrir utan Fífuna áðir en flautað var til leiks en allir náðu að klára leik óskaddaðir. Þreyttir en sælir. Eggert Jóhannesson


Sendu gamalt þýskt myndband

Brynjólfur „Klinsmann“ Eyjólfsson, stofnandi og stjórnarmaður í knattspyrnufélaginu Dickenbauch Sportverein GmbH, sem er með varnarþing í Kópavogi, var nýbúinn að fá þær ánægjulegu fréttir úr Fífunni að fyrsta æfing liðsins eftir rúmlega þriggja mánaða hlé gæti farið fram í vikunni þegar Sunnudagsblaðið náði tali af honum. Hljóðið í honum var því að vonum sérstaklega gott. „Það voru mjög jákvæðar fréttir og aldeilis vel tekið af félagsmönnum í Dickenbauch og toppmæting á æfinguna, sextán manns staðfestir aðeins örfáum stundum eftir að opnað var fyrir skráningu,“ segir Brynjólfur.

Eins og aðrir bumbuboltaklúbbar hafa Dickenbauch-menn haft hægt um sig síðan í október. „Það hefur verið einstaklingsmiðuð þjálfun – hver leikmaður hefur séð um sig. Við í stjórninni sendum að vísu út gamalt þýskt fótboltamyndband en ég veit ekki til þess að neinn hafi fylgt þeim leiðbeiningum,“ segir Brynjólfur en markmið Dickenbauch er tvíþætt; að stuðla að knattspyrnufegurð og útbreiðslu þýskrar menningar. Sjálfur hefur hann ekki snert bolta síðan í lok september.

Að sögn Brynjólfs hafa hóparnir sem iðka knattspyrnu í Fífunni fengið skýr fyrirmæli frá húsbændum og ýtrustu sóttvarnareglum verður að sjálfsögðu fylgt; menn mega til að mynda ekki mæta á svæðið fyrr en fimm mínútum fyrir æfingu og þurfa að koma sér strax út úr húsinu að henni lokinni.

Eftirvæntingin í hópnum var að vonum mikil fyrir fyrstu æfinguna enda ekki eins og menn séu á leið í utanlandsferðir eða annað til að brjóta upp háveturinn. „Þótt leikurinn sjálfur sé alltaf mikilvægur þá skiptir félagslegi þátturinn ekki minna máli eftir því sem maður verður eldri. Sumir eru orðnir draghaltir og/eða allt of þungir, ég nefni engin nöfn, en mæta samt til að vera með,“ segir Brynjólfur.

Nánar er fjallað um endurkomu bumbuboltans í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins. 

Þessi grein birtist
í Morgunblaðinu
Áskrifendur:
Þessi grein birtist
í Morgunblaðinu
Áskrifendur:
Fleira áhugavert
Fleira áhugavert