Ef Bob Dylan byggi í Garðabæ

Á skrifstofu prestsins í Vídalínskirkju í Garðabæ er stór bókahilla stútfull af bókum og ekki fjalla þær allar um trúmál; þvert á móti! Þarna má sjá tugi bóka um tónlistarmenn á borð við Bob Dylan, David Bowie, Johnny Cash og Megas svo einhverjir séu nefndir. Á skrifstofuvegg hangir líka gítar og upp við lítið harmoníumorgel stendur undarlegt og fremur ljótt hljóðfæri. Það mun víst vera rafkontrabassi.

Í bókahillum á skrifstofu Hennings má finna ógrynni af tónlistarbókum og trúarritum. mbl.is/Ásdís

Séra Henning Emil Magnússon grípur í bæði gítar og bassa af og til og segist spila á orgelið til að æfa sig að tóna.

„Stundum æfi ég mig að tóna en þegar ég stend svo fyrir framan sex hundruð manns í kirkjunni á aðfangadag kemur stundum eitthvert allt annað hljóð út úr mér. Það er hræðilegt,“ segir hann og brosir.

Allt í einu orðinn fertugur

Bob Dylan hefur lengi verið á fóninum hjá þessum tæplega fimmtuga Keflvíkingi sem fór krókaleiðir í átt að hempunni. Henning fór heldur ekki hefðbundna leið þegar hann valdi sér efni til að skrifa um í meistararitgerð sinni í guðfræði. Hann ákvað að tvinna saman tónlist og trú og valdi einn af sínum uppáhaldstónlistarmönnum sem viðfangsefni, áðurnefndan Bob Dylan sem varð áttræður á mánudaginn var. Sama kvöld stóð Henning fyrir afmælistónleikum í kirkjunni en þar söng Sigríður Thorlacius vel valin Dylan-lög undir tónum frá Ómari Guðjónssyni og Tómasi Jónssyni. Henning vill gjarnan halda fleiri Bob Dylan-tónleika á þessu stóra afmælisári.

Við hefjum spjallið á trúarlegum nótum, en Henning fékk kristilegt uppeldi og töldu margir í fjölskyldunni að hann ætti að verða prestur.

„Ég fór í sunnudagaskóla sem barn og bað bænir á kvöldin. Á unglingsárunum var ég í KFUM og það var mjög skemmtilegt og lærdómsríkt. Þarna fengum við að gera allt sjálf og gera mistök, sem ég tel mjög mikilvægt að fá að gera. En ég ætlaði ekki í guðfræði heldur ensku og miðaldafræði,“ segir Henning sem endaði á að taka kennsluréttindi og kenndi lengi í grunnskóla.

„Mér fannst ég ekki nógu gamall til að verða prestur þótt aðrir hefðu viljað það. Ég sagði fólki að ég myndi skoða það aftur um fertugt og keypti mér þannig frið. Svo allt í einu var ég orðinn fertugur og fór að hugsa þetta upp á nýtt,“ segir Henning sem hafði þá klárað BA-prófið í guðfræði löngu áður og skellti sér í meistaranámið.

Plata með Dylan í jólagjöf

Henning viðurkennir að hann hafi alla tíð verið svolítill nörd. Sem ungur maður sökkti hann sér ofan í tónlist og kvikmyndir og hafði einnig áhuga á myndlist.

Henning skrifaði meistararitgerð í guðfræði um Bob Dylan og trúarþroska. mbl.is/Ásdís

„Tónlistin hefur alltaf verið risaþáttur í mínu lífi. Sem unglingur horfði ég mikið á tónlistarmyndbönd og þætti á borð við Skonrokk. Ég man eftir því þegar ég er þrettán ára árið 1987, þá kemur út myndband með Robert Smith í The Cure þar sem hann syngur lagið Just like heaven af plötunni Kiss me, Kiss me, Kiss me. Þetta var svo ferskt og flott og ég hljóp út og keypti plötuna,“ segir Henning og segir þetta litla atvik nokkurs konar vendipunkt í lífi sínu því eftir það hóf hann að hlusta á tónlist nokkra klukkutíma á dag, og gerir enn.

„Tónlistin er stærsta áhugamálið. Sem ungur maður var ég í tónlistarskóla og tók inn tuttugustu öldina, barokkið og ýmislegt annað en ég lærði á klassískan gítar.“
Henning kynntist konu sinni, óperusöngkonunni Bylgju Dís Gunnarsdóttur, þegar hann var á fimmtánda ári.

„Fyrsta jólagjöfin frá Bylgju var platan Oh Mercy með Bob Dylan. Þannig að hún á alveg þátt í þessum áhuga.“

Endalaust hægt að kafa

Henning hlustaði á þá plötu alveg „út í eitt“ eins og hann orðar það. Það varð ekki aftur snúið.

„Það var enginn annar í bekknum að hlusta á Bob Dylan. Fram að því hafði ég hlustað mikið á Stranglers og Madness. Þarna er Bob Dylan eins lítið flottur og hægt er; kannski svolítið búinn að tapa áttum. En þessi plata kom honum aftur á sporið. Ég tengdi við þessa plötu og fór þá líka að hlusta á hans eldri plötur,“ segir hann.

„Ég komst svo yfir ævisöguna hans og fannst það rosalegt. Ég endursagði eldri vinum valda kafla af ævintýrum söngvaskáldsins. Þannig var stemningin þá,“ segir Henning og brosir.

Er Bob Dylan þinn uppáhaldstónlistarmaður?

„Hann er einn af þeim, en ég á svo marga. Ég ákvað að skrifa um hann í meistararitgerðinni. Ég þurfti að klára ákveðna hluti gagnvart honum sem mig langaði að skoða og stefnan er að leggja honum eftir afmælisárið. Auðvitað mun ég hlusta á hann áfram en ég á svo mörg áhugamál og það eru aðrir tónlistarmenn, eins og John Coltrane, sem eru stórkostlegir. Það er eitt með Bob Dylan sem skilur hann frá öðrum; það er svo mikil dýpt. Það er endalaust hægt að kafa og kafa. Hann þolir það mjög vel að vera skoðaður ofan í kjölinn.“

Alltaf verið að fást við trú

Hvað er svona sérstakt við Bob Dylan?

„Það er einhver kjarni í honum. Það er líkt og gildi hans og uppeldi sem hefur mótað hann birtist sífellt á nýjan hátt. Hann hefur svo áhugaverða sýn á lífið og setur oft hluti í samhengi sem maður býst ekki við. Hann tengir saman hluti á svo góðan hátt. Ég hef ekki mikinn áhuga á hans persónulega lífi heldur frekar hvernig hann tekur út þroska við að tefla fram alls kyns hlutum,“ segir Henning og telur texta Dylans taka lögunum fram.

 „Það eru mikið orðin sem hann er að fást við. Það er svo skemmtilegt hvernig hann hugsar.“

Tónlist er hans köllun

Henning nefnir einnig að það sem geri Dylan áhugaverðan sé hversu breytilegur hann sé og að hann komi fólki sífellt á óvart.

 „Hann þarf alltaf að halda áfram; fara lengra. Hann var draumabarnið í þjóðlagasenunni en svo bara hætti hann í því og þá voru rosalega margir sárir. Þá fer hann út í töffaraskap og keyrir sig út og lendir í mótorhjólaslysi. Það er alltaf eitthvað nýtt. Hann er á eigin vegferð og er sama hvað öðrum finnst,“ segir Henning og segir fólk oft hafa í gegnum tíðina spáð endalokum hans sem tónlistarmanns.

Bob Dylan er enn að semja og spila tónlist, en hann varð áttræður í vikunni.

„Þá kemur hann með eitthvað óvænt. Það var stórkostlegt þegar hann á gamals aldri fór að vera með útvarpsþætti þar sem var endalaus gleði og brandarar. Þegar allir voru vissir um að hann væri búinn að loka sig af varð hann bara skemmtikraftur,“ segir hann. 

„Hann heldur oft 200 tónleika á ári en hefur verið beðinn um að hægja á sér. En þetta er hans köllun.“

Fann endalausa samhljóma

Þegar Henning loks ákvað að verða prestur þurfti hann að ákveða efni fyrir meistararitgerðina.

„Ég ákvað að skrifa um eitthvað sem ég þekkti fyrir og datt þá í hug Bob Dylan. Hinn anginn af ritgerðinni er í raun þroskakenningar, og það þekkti ég úr kennslunni. Ég ákvað því að taka þetta tvennt og móta,“ segir hann og segist hafa notað kenningar James W. Fowlers um trúarþroska og mátað þær við valin verk eftir Bob Dylan.

 „Ég ber saman verk hans frá bókstafstrúartímabilinu við plötur sem hann gaf út 1997-2006. Niðurstaðan var sú að þær plötur sem er almennt ekki hægt að kalla trúarlegar, voru áhugaverðari út frá trúarlegum pælingum heldur en hinar sem áttu að vera trúarlegar. Þar kemur kenningin hans Fowlers sterk inn, en hann gerir ráð fyrir þroska.“ 

Gæti lánað honum hrífu

Hefurðu farið á tónleika með Dylan?

„Já, hann kom tvisvar til Íslands og ég fór í bæði skiptin. Fyrra skiptið var 1990 og svo kom hann 2008. Ég sá hann líka í Glasgow um 2005. Mér fannst 1990-tónleikarnir standa upp úr, en þá var ég um sextán ára og búinn að sökkva mér ofan í tónlistina hans í heilt ár af krafti. Þessir tónleikar voru í Laugardalshöllinni og þeir voru frábærir. Hann spilaði mjög mikið; 26 lög. Hann bætti inn lögum en hann er ekki þannig tónlistarmaður sem spilar bara þekktustu lög sín. Hann spilar oftast bara nýjustu plötu sína, en þarna var hann með miklu meira en vanalega. Svakaleg upplifun!“

Myndir þú vilja hitta hann?

„Ég veit það ekki, ég er ekki viss. Þó mér þyki gaman að skoða hann þá finnst mér að það þyrfti að eiga sér eðlilegan aðdraganda. Það væri þá kannski bara ef hann flytti í Garðabæinn. Ég gæti þá lánað honum hrífu og séð hvert það myndi leiða.“

Ítarlegra viðtal er við Henning í Sunnudagsblaði Morgunblaðsins um helgina.