Sigurgeir Þorvaldsson

Góður einlægur vinur minn og félagi Sigurgeir Þorvaldsson er fallinn frá. Kynni okkar hófust fyrir alvöru þegar Geiri varð fertugur og bauð til veislu um kvöldið. Ég ákvað að mæta og sagði konu minni að ég reiknaði með að stoppa stutt. Þegar leið á kvöldið og flestir gestanna farnir hófum við þrír félagar ásamt Geira að spila lomber. Mikið skemmti ég mér vel og tíminn leið fljótt. Spilamennskunni lauk ekki fyrr en á hádegi daginn eftir, þegar tvær konur komu að vitja manna sinna. Þessa nótt mynduðust tengsl og vinátta, sem óx með árunum og entist ævilangt.

Við áttum það sameiginlegt við Geiri að hafa gaman af að grípa í spil og í seinni tíð hittumst við 1-2 í viku til að spila. Við vorum einnig í spilaklúbbi, við félagarnir þar söknum nú Geira en hann var þar aðalhvatamaðurinn og mikill gleðigjafi.

Jólakortin frá Geira og Gunnu voru sérstaklega fallega skreytt og þeim fylgdu frumortar vísur því Geiri var vel hagmæltur og gaf út ljóðabækur.

Á afmælum færði hann mér gjafir. Ég á tvo fallega tréplatta sem hann færði mér að gjöf. Á öðrum þeirra stendur „Að eignast vin tekur andartak, en að vera vinur tekur alla ævi“ á hinn plattann er letrað „Besta lyfið í lífsins raunum, er tryggur vinur og hamingjustund“. Margar hamingjustundir veitti Geiri mér og fyrir þær vil ég þakka. Daprari dagar eru því framundan hjá mér að fá ekki lengur að njóta nærveru þessa góða vinar. Vinum hans og vandamönnum sendi ég samúðarkveðjur og þá sérstaklega henni Gunnu hans Geira, sem eftir langt og farsælt hjónaband hefur misst maka sinn. Megi Geiri vinur minn hvíla í friði.

Sigurgeir Þorvaldsson hefur nú gengið götuna á enda. Á þeirri göngu markaði hann dýpri spor en margir samferðamenn hans. Sigurgeir var lögreglumaður, hagyrðingur, skáld og húmoristi. Sumir menn standa einfaldlega upp úr í minningunni þegar litið er veginn til baka.

Ég kynntist Sigurgeiri vorið 1972 er ég hóf störf í Ríkislögreglunni á Keflavíkurflugvelli á vakt Unnsteins Jóhannssonar, en einnig voru á vaktinni Grétar Finnbogason, Gústaf Bergmann og Sigurður Björn Jónsson. Grétar og Gústaf eru báðir látnir, blessuð sé minning þeirra.

Sigurgeir var þekktastur undir nafninu Sláni. Sigurgeir var hár og grannur maður og þaðan tel ég að nafnið Sláni sé komið. Sigurgeir var líka þekktur undir rithöfundarnafninu Kálhaus, en hann gaf út nokkrar ljóðabækur og skáldsögur undir því dulnefni.

Sigurgeir var heiðarlegur og góður drengur. Hann var grallari og prakkari hinn mesti og eru til margar góðar sögur því til staðfestu. Það var stutt í gálgahúmorinn og uppátæki hans munu seint líða Suðurnesjamönnum úr minni.

Sigurgeir var duglegur og góður lögreglumaður og skelfir allra þeirra sem hugðust smygla út af Keflavíkurflugvelli, eða höfðu óhreint mjöl í pokahorninu. Hann var í essinu sínu þegar bílaröðin í hliðinu náði langt upp á Völl. Þetta skilja aðeins þeir sem unnu á Keflavíkurflugvelli, eða tengdust Vellinum á einhvern hátt.

Sigurgeir var slunginn skákmaður og eldklár spilamaður, góðum gáfum gæddur og hafði fallega rithönd.

Við Geiri, eins og hann var kallaður á vaktinni, urðum góðir vinir og margar ljúfar minningar sækja á þegar þetta er skrifað. Ég gæti látið gamminn geisa, en nú er mál að linni og með þessum fáu línum kveð ég góðan dreng.

Eftirlifandi eiginkonu hans, Guðrúnu Finnsdóttur, börnum þeirra og barnabörnum, votta ég samúð mína.

Á þessum umbrótartímum fellur frá Sigurgeir Þorvaldsson fyrrverandi lögregluþjónn og bæjarskáld 85 ára að aldri. Sigurgeir og Gústav Bergmann faðir minn heitinn voru samstarfsmenn í lögreglunni á Keflavíkurflugvelli í hartnær 40 ár eða þar til Sigurgeir hætti störfum sakir aldurs og má nærri geta, hvort slíkt samstarf hafi ekki átt sinn þátt í að efla sambandið og vináttuna milli fjölskyldanna. Sigurgeir og Guðrún bjuggu fyrstu árin í braggahverfi sem herinn átti og kallaðist CampTurner. Þar bjuggu einnig foreldrar mínir Gústav og Svava en með þeim hjónum bundust þau sterkum vináttuböndum. 1962 fluttu Sigurgeir og Guðrún á Mávabraut 8c í Keflavík við hliðina á Mávabrautagenginu á 8d. Til marks um hversu sterk vinátta þeirra var höfðum við á orði þegar árin tóku að líða og Svava átti orðið erfitt með stigana að kannski væri best að skipta um húsnæði og fara á eina hæð. Þetta þótti Svövu alveg fáránleg hugmynd, það að flytja frá Gunnu og Geira kæmi bara ekki til greina. Tíðar voru heimsóknir á milli heimila og að fara í kaffiboð til Gunnu og Geira voru gleðistundir, menn með einhverjar fréttir og umræðuefni með sér og Sigurgeir sat við lestur dagblaða og fengum við krakkarnir stundum að koma með og gæða okkur á fínu kökunum hennar Gunnu, svo um það leiti þegar einn kúrekaþátturinn var að enda í kanasjónvarpinu var hóað í krakkana á Mávabraut 8,10, og 12 og farið í fótbolta, kíló, fallin spýta.

Sigurgeir og Guðrún lögðu náttúrunni lið, voru mikið í garðinum, slá, bera áburð á túnið, rækta garðinn og dytta að húsinu og hver man ekki eftir kálgarðinum sem innihélt m.a. rófur, radísur, rabbabara og gulrætur í túninu heima við, þetta var okkar bland í poka sem Sigurgeir rétti okkur krökkunum oft yfir girðinguna.

Sigurgeir orti og gaf út þó nokkrar ljóðabækur. Einhver sagði að Guð hafi snert öxl manna sem eiga gott með að yrkja eitthvað að viti en Guð hefur snert báðar axlir Sigurgeirs. Margar góðar minningar eigum við um þig sem við varðveitum í hjörtum okkar. Við kveðjum þig með virðingu og þakklæti. Drottinn blessi þig Sigurgeir og fjölskyldu þína. Megi englar alheimsins fylgja þér hvert sem þú ferð

Geiri lögga var á margan hátt óvenjulegur maður. Hann tók engum hlut sem sjálfgefnum, en braut allt til mergjar á sinn sérstæða hátt, tók sjálfstæða afstöðu fremur en að berast með straumi almenningsálitsins. Geiri var frumlegur í hugsun og á undan sinn samtíð á mörgum sviðum. Mikill karakter sem setti sterkan svip á umhverfið.

Ég svo lánsamur að alast upp í einu af þremur nýbyggðum raðhúsum við Mávabraut í Keflavík á 7. og 8. áratug síðustu aldar. Samheldni var mikil meðal íbúa í götunni og bundust þarna vináttubönd sem haldist hafa síðan. Heimili Geira og Gunnu var nánast mitt annað heimili meðan ég var að alast upp, því við Þorri, sonur þeirra urðum snemma nánir vinir og brölluðum margt saman, ásamt Gunna Gústavs sem bjó í næsta húsi.

Einu atviki man ég vel eftir úr móanum, en það kölluðum við svæðið milli götunnar og flugvallargirðingarinnar. Þar vorum við strákarnir eitthvað að bjástra í gömlum kofa sem þar stóð og áttum okkur einskis ills von, þegar kofinn fór allt í einu að skjálfa og nötra af barsmíðum og drungalegri rödd með þeim afleiðingum að við þustum eins og rakettur út um glugga og glufur á húsinu eins og við ættum lífið að leysa. Þá heyrðum við skellihlátur Geira sem mátti til með að hrella okkur litlu hetjurnar aðeins, þó tilgangur heimsóknarinnar hafi væntanlega verið að hóa í kvöldmatinn.

Geiri sást stundum skokka um hverfið, en það var óvenjulegt á þeim tíma að menn legðu slíkt fyrir sig. Hann var að styrkja hjartað. Geiri átti lengi Toyota-bíl, löngu áður en þeir bílar urðu vinsælir hér á landi.

Stundum fór hann með okkur strákana í bíó og þá gátu nú lítil hjörtu skroppið saman, t.d. þegar hann fór með okkur að sjá Drakúla í Félagsbíói þegar við vorum smáguttar. Hann hefur efalaust viljað herða okkur og styrkja.

Geiri var þrautseigur og þolinmóður, nefni ég sem dæmi gárann Kobba sem Geiri kenndi fleiri orð og setningar en ég hef heyrt úr nokkrum fuglsgoggi. „Góðan daginn Geiri, ég heiti Kobbi, góðan daginn,“ söng fuglinn.

Oft sá maður Geira sitja við skrifborðið og setja saman sína hugarsmíði, fyrst á ritvél og seinna á litla Macintosh Classic tölvu sem geymir efalaust margan fjársjóðinn. Geiri gaf sjálfur út nokkrar kvæðabækur, en margt er enn óútgefið, þar á meðal sagan um Tómas á Tungufelli sem hann var lengi að fást við.

Gunna og Geiri eignuðust sumarbústað við Þingvallavatn fyrir mörgum árum. Þar var þeirra sumarparadís og mikill sælureitur. Á sólbjörtum ágústdegi sl. sumar heimsóttum við fjölskyldan, ásamt móður minni, þau í bústaðinn. Geiri var svo stoltur þegar hann gekk um landareignina og sagði frá á sinn hátt. Síðdegisbirtan var falleg þennan dag og ég hefði viljað hafa myndavél meðferðis, en ég mun þó alltaf geyma í huganum minningu um þennan hávaxna, hjartahlýja mann sem sannarlega gat horft stoltur yfir uppskeruna af ævistarfi sínu.

Missir fjölskyldunnar er mikill og við Jóna Guðrún biðjum góðan Guð að styrkja alla aðstandendur. Sjálf þökkum við fyrir góða samfylgd við Sigurgeir Þorvaldsson.