Jóhanna Ólafsdóttir

Jóhanna Ólafsdóttir, Hanna, eins og flestir kölluðu hana, verður mér alltaf minnisstæð fyrir þá velvild, áhuga og umhyggju sem hún auðsýndi mér alla tíð, en upphaf kynna okkar voru þegar ég kom á heimili hennar, óharðnaður menntaskólanemi með vinkonu minni og skólasystur, systurdóttur hennar, Sigrúnu Guðmundsdóttur. Ávallt var ég velkomin á heimili þeirra Hönnu og Gísla með Sigrúnu og húsfreyjan hvatti okkur til  dáða og sýndi okkur áhuga og skilning. Hún benti okkur á það sem hún taldi skipta mestu máli, en þar var menntunin einna efst á blaði. Sín eigin börn hvatti hún með sama hætti.

Mikil harmsaga var það þó, og hlaut að setja mark sitt á þau hjónin, að missa fjögur barna sinna fimm, tvö sem létust strax eftir fæðingu en önnur tvö uppkomin, þ.e. Bryndísi sem lést 21 árs gömul og Braga Þór sem náði því næstum að verða fertugur. En dótturdóttirin Bryndís, heitin eftir tvíburasystur móður sinnar Bjarkar og fædd ári eftir lát nöfnu sinnar, varð móðurforeldrum sínum til mikils yndisauka og augasteinn ömmu sinnar. Henni kynntist ég líka persónulega, því að hún var um  skeið barnfóstra hjá mér, þótt ekki væri hún miklu eldri en börnin sem hún átti að líta eftir. Björk var aftur á sínum yngri árum nokkur sumur í norðlenskri sveit hjá foreldrum mínum sem litu á hana sem nokkurs konar dóttur sína.

Hanna hafði góðar gáfur, einnig mikið listskyn og fegurðarskyn, en slíkt er ríkt í þessari vestfirsku ætt og brýst fram í mismunandi formum hjá einstökum meiðum af henni. Hjá Hönnu kom þetta fram í því sem hún hafði umhverfis sig en einkum þó í viljanum til að fegra og heilsubæta manneskjuna, líkamann alla vega - og sálina held ég helst líka, og þar kom að hún lagði stund á snyrtifræði og sjúkranudd og rak um tíma heilsustöð sem ég kynntist af eigin raun. Hjá Ingibjörgu systur Hönnu, þ.e. Ingu móður Sigrúnar vinkonu minnar, kom listfengið einkum fram í forkunnargóðum ljósmyndum, enda hlaut hún verðskuldaðar viðurkenningar fyrir. Hallfríður, Halla, eins og ég vandist við að kalla hana þegar þær Sigrún bjuggu í sama húsinu í Kópavogi, hefur stundað listmálun myndir og unnið ýmss konar fagra muni. Þau systrabörnin Bragi Þór og Sigrún stunduðu bæði hefðbundið myndlistarnám frá unga aldri og urðu bæði fljótt þekkt af, Sigrún einkum sem myndhöggvari, en hún stundar nú líka eldsmíði og ýmislegt fleira, sem hér verður eigi upp talið. Þess konar fólki er listsköpun næstum því eins nauðsynleg og okkur venjulegum mönnum að anda. Listfengi og mannkærleikur eru einkenni þess, slíkt fólk auðgar umhverfi sitt og gefur af sér bæði beint og óbeint samferðamönnum sínum í lífinu og hinum sem á eftir koma.

Ég og fjölskylda mín samhryggjumst innilega afkomendum Hönnu og biðjum þeim og öðrum í vestfirsku stórfjölskyldunni blessunar um ókomin ár. Mikils er misst en ég trúi því líka að Hanna hafi orðið síðustu hvíldinni fegin eftir langan og stundum all tyrfinn æviveg.