Laugardagsgátan var sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson: Gengur hann á hæla manns. Hindrar birtu ljósgjafans. Vofa, sem á sveimi er. Sorg, er þig í hjartað sker. Guðrún Bjarnadóttir á þessa: Trítlað í takt við skuggann, tanast í skugganum, varla.

Laugardagsgátan var sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:

Gengur hann á hæla manns.

Hindrar birtu ljósgjafans.

Vofa, sem á sveimi er.

Sorg, er þig í hjartað sker.

Guðrún Bjarnadóttir á þessa:

Trítlað í takt við skuggann,

tanast í skugganum, varla.

Draugskugga dvelst við gluggann.

Depurð skyggði svip jarla.

Helgi Seljan leysir hana þannig:

Víða eru skuggaskil,

skugginn fylgir manni þó.

Varla er samt vofa til,

en vondur geigur hjartað smó.

Árni Blöndal svarar:

Alltaf Skugginn eftir mér

oft hann birtu frá mér tekur

eins og vofa víst hann er

vekur sorg og hjarta skekur.

Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:

Skuggi gengur fast á hæla hans.

Hindrar skuggi birtu ljósgjafans.

Skuggi er vofa á sveimi í heimi hér.

Í hjarta þínu skuggi sorgar er.

Þá er limran:

Hið ljósa sumar er liðið

og leika skuggar um sviðið,

ég bíð eftir gesti

á bleikum hesti,

það hringlar í beisli við hliðið.

Og síðan kemur Guðmundur með nýja gátu:

Upp nú rís ég eins og skot,

er í tímakrísu,

ýti Kjalars kugg á flot,

kveð svo gátuvísu:

Húnn það á siglutré heitir.

Hnappur, sem rafbirtu veitir.

Oft er það uppi á sumum.

Án þess lágt risið á gumum.

Á fimmtudaginn hlustuðu þau Helgi R. Einarsson og Táta á morgunútvarpið og þá varð þetta til:

Kennararnir kveðja brátt,

kaupið er til vansa.

Vonleysi á vissan hátt

að vera í þessum bransa.

og

Nú er Kötu komið að.

Hvað er nú til ráða?

Sú litla kann að leysa það,

samt líst mér ekki á 'ða.

Halldór Blöndal

halldorblondal@simnet.is