Valey Jónasdóttir

Það er ekki hægt að tala um mömmu án þess að pabbi komi við sögu þannig að þetta verður svolítið minningar mínar um þau.
Fyrstu minningar mínar eru frá Laugarvegi 12. Það var um jól og við krakkarnir vorum þvílíkt spennt þar sem stofan var búin að vera læst í nokkra daga fyrir jól þannig að við vissum ekkert hvað var á seyði. Þegar kirkjuklukkan hringdi inn jólin var stofan opnuð og öll fínheitin blöstu við. Búið var að kveikja upp í arninum, einhverjir pakkar voru undir fallega skreyttu jólatrénu og í sófanum sat nokkuð stór jólasveinn sem leit mjög raunverulega út í mínum augum. Mamma hafði saumað kauða til þess að gleðja krílin sín sem henni svo sannarlega tókst.
Mamma og pabbi höfðu ekki alltaf mikið á milli handanna þannig við krakkarnir vorum mikið í fötum af öðrum og síðan saumuðum fötum upp úr gömlum fötum. Man að ég fékk fyrstu búðarkeyptu flíkina, sem enginn annar hafði notað á undan mér, þegar ég var ca. 7 ára en það voru rauð köflóttar stretch-buxur með teygju undir ilina, man hvað ég var ánægð.
Þegar við fluttum í Lækjargötuna þá var ég orðin 7 ára og minningarnar verða fleiri og fleiri. Lækjargatan var hálfgerður fjársjóður fyrir okkur krakkana því þar var háaloft sem ekki hafði verið tæmt þannig að þar var ýmislegt spennandi að skoða þar sem krakkarnir sem höfðu búið þar áður voru töluvert eldri en við. Knattborðsstofan niðri var líka spennandi þar sem mamma og pabbi ráku billiardstofu og síðan voru þau líka með þvottahús sem sá um þvott af t.d. skipum. Við eldri krakkarnir hjálpuðum til við það sem við gátum. Man eftir því að strauja lök og sængurver í stórri strauvél með mömmu og ryksuga gólfið undir billiardborðunum. Síðan unnum við Óðinn í sjoppunni á billiardstofunni þegar við vorum aðeins eldri.
Þegar ég var 10 ára þá var haldið heljarinnar afmæli, öllum bekkjarsystkinum mínum var boðið, bæði strákum og stelpum sem var ekki venjan á þessum tíma. Stelpurnar í árganginum mínum minnast oft á það þegar við hittumst hvað þetta var skemmtilegt. Nokkuð viss um að mamma átti hugmyndina að þessu.
Rétt áður en mamma dó heimsótti Hanna Ásta æskuvinkona mín hana á sjúkrahúsið og hafði mamma mjög gaman af því. Þegar Hanna Ásta  vissi að mamma væri dáin þá sagði hún  mér að hún minntist margra góðra tíma á heimili okkar, sagðist t.d. hafa lært að spila vist af mömmu og pabba.
Árið 1970 var keyptur fyrsti bíll heimilisins, beinskipt Ford Cortína, rauður og flottur bíll með stýrið hægra megin. Mamma ætlaði sér að læra að keyra bílinn þess vegna var stýrið haft hægra megin. Útbúin var hilla sem hægt var að skella á hurðina þar sem mamma gat látið lömuðu höndina (purku eins og hún kallaði hana stundum) hvíla á. Þá gat hún látið höndina halda aðeins um á meðan hún skipti um gír.  Einnig var útbúin í bílinn kennslugræja farþega megin þannig að kennari gæti kennt mömmu á bílinn. Eftir að mamma var búin að læra að keyra þá fór pabbi stundum með okkur yfir á gamla flugvöllinn og leyfði okkur að stýra en var sjálfur á kúplingu og bremsu farþega megin. Þetta fannst okkur krökkunum meiri háttar gaman. Fjölskyldan fór síðan í margar eftirminnilegar ferðir í þessari eðal drossíu.
Pabbi var með útgerð í mörg ár og man ég eftir því að hafa verið að hnýta öngla og setja í stokk, það var svo gaman að geta hjálpað, ef maður var þá að hjálpa eða bara að læra að vinna.
Mamma var óþreytandi að hjálpa okkur systkinunum með heimanámið því hún ætlaði okkur að mennta okkur sem við síðan öll gerðum. Ég gerði mér ekki grein fyrir því  á þeim tíma sem við vorum að  mennta okkur  fyrstu árin hversu miklu foreldrar okkar fórnuðu til þess að geta veitt okkur þetta. Þau leyfðu sér ekki neitt, allar krónur fóru í okkur og okkar menntun. Það kostar sitt að senda 4 börn í skóla til Reykjavíkur án þess að fá nein námslán.
Pabbi átti líka sinn þátt í að mennta okkur. Alltaf á fimmtudögum eftir kvöldmat þá var spurningakeppni sem innihélt spurningar úr því sem var að gerast í heiminum, hvaða lönd voru hvar, hvar var hin og þessi höfuðborgin, hver var forsætisráðherra í hinu og þessu landinu og þar fram eftir götunum.
Árið 1972 fluttum við frá Lækjargötunni í Hafnartúnið þar sem mamma og pabbi bjuggu þangað til pabbi flutti á hjúkrunarheimilið á Siglufirði og mamma flutti í Skálahlíð sem er húsnæði fyrir eldri borgara. Mamma ákvað sjálf að tími væri kominn að flytja í Skálahlíð og einnig þegar tími var kominn til þess að fara þaðan og yfir á hjúkrunarheimilið.  Hún var alltaf sátt nema að geta ekki bjargað sér sjálf. Hún talaði oft um það hvað starfsólkið á sjúkrahúsi Siglufjarðar væri gott við sig.

Takk mamma og pabbi fyrir að hafa komið mér til manns. Takk mamma og pabbi fyrir að stuðla að menntun minni. Takk mamma og pabbi fyrir  að styðja mig í þeim ákvörðunum sem ég hef tekið í gegnum lífið. Takk mamma og pabbi fyrir að vera til fyrir mig, manninn minn, börnin okkar og öll barnabörnin.