Sigvaldi Páll Gunnarsson

Það var um vetur að ég hitti Sissa í fyrsta sinn þegar ég kom í heimsókn til Heiðu vinkonu minnar í Hafnarfirði að kíkja á nýja fjallmyndarlega kærastann hennar. Ég man hvað hann var kurteis og örlítið feiminn en þegar við vorum búin að drekka nokkra bolla af kaffi og rabba um heima og geima fékk ég á tilfinninguna að hann væri vandaður maður eins og seinna átti eftir að koma á daginn. Það sem heillaði mig samt mest við þessi fyrstu kynni okkar var ástin sem hann sýndi Heiðu og hvernig augu þeirra glömpuðu þegar þau horfðu á hvort annað eða hlógu eins og krakkar í fjörugum samræðum við eldhúsborðið sem mér þótti einkum gaman að vera partur af. Það var líka hans rólega yfirbragð og hnyttin tilsvör sem drógu mig að honum enda vorum við aldrei í vandræðum með umræðuefni allt óþvingað og fljótandi. Þessir eiginleikar hans gerðu það einnig að verkum að litlu börnin hennar Heiðu drógust ósjálfrátt að honum og leið ekki langur tími þar til þau litu á hann sem föður, Sissa til mikils stolts og gleði, enda elskaði hann þau sem sín eigin börn. Og eftir að litla dóttir þeirra fæddist hún Freydís ljómaði hann eins og sólin þegar ég kom í heimsókn og mátti varla af henni líta. Því var ég fjarskalega glöð þegar mér var sýndur sá mikli heiður að gæta hennar þegar þau brugðu sér af bæ í eitt skiptið og tímdi varla að skila henni aftur. Það sama gerðist þegar Gunnar fæddist. Hef það ljóslifandi í huga mér þegar Sissi sat með hann nýfæddan í fanginu þegar ég kom í heimsókn, augun glitrandi af hamingju og röddin heit af stolti. Og árin liðu og börnin uxu úr grasi í þessu umvefjandi öryggi sem hann gaf þeim öllum með sinni góðu nærveru og vel ígrunduðum skoðunum, bæði á mönnum og málefnum, sem margt mátti læra af enda lagði hann metnað sinn í að vera þeim öllum bæði traustur faðir og vinur. Hann studdi þau hvert fyrir sig, áfram í hverju því sem þau höfðu áhuga á, með farsæld þeirra og lífshamingju í fyrirrúmi, ráðagóður og hvetjandi. Seinna átti Sissi eftir að sýna mér það sama viðmót algerlega óumbeðinn. Standa tryggur við hlið mér þegar viðskiptadraumar hrundu og gefa mér þá dýrmætu gjöf að vera vinur minn, sama hvað gerðist, traustur eins og klettur í ólgusjó þar sem brimið beit ekkert á. Það var það sem ég er þakklátust fyrir af öllu. Að hann varð jafn heilsteyptur og traustur vinur minn eins og Heiða, eða þau tvö voru samstiga sem einn hugur, enda sagði hann alltaf með sannfæringarkrafti að ástin þeirra Heiðu og samheldni væri það afl sem gerði þeim sem hjónum mögulegt að mæta hverskonar erfiðleikum sem yrðu á vegi þeirra með styrk og yfirvegun. Enda fá pör sem ég hef hitt um ævina sem áttu sömu djúpu vináttuna og þau. Og það var mikill sannleikur í orðum hans að ekkert afl væri sterkara en samheldin hjón. Þetta hugarfar einkenndi hann alla ævi, bæði á góðum og gjöfulum stundum, gegnum veikindin og allt til hans síðasta dags þar sem hann hafði með hjálp Freydísar hagrætt þannig hlutunum að úthugsuð og óvænt afmælisgjöf beið Heiðu þar sem hann hafði dauðveikur með síðustu kröftum sínum náð að lifa fram á afmælisdag hennar. Þannig hafa örlögin bundið svo um að sá dagur er orðinn dagurinn þeirra beggja eins og töfrum líkast.

Það er því ekki ofsögum sagt að Sissi var einstaklega hughraustur, réttsýnn og ákveðinn maður sem lét úrtölur og neikvæðni aldrei hafa áhrif á sig og laðaði með því fram það besta í fari þeirra sem hann umgekkst. Hann stappaði í aðra stálinu þegar á móti blés og hvatti fólk áfram með sínum jarðföstu skoðunum til góðra verka enda ef eitthvað bjátaði á þá var hann manna fyrstur til að bjóða fram hjálp án nokkurra skuldbindingar annarrar en að fólk gerði eitthvað af viti við líf sitt og göfgaði það sem miður fór. Það voru mannkostir sem voru dýrmætari en allt annað eins og kom margoft í ljós á hans stuttu en litríku ævi, hvort sem litið er á viðskiptahliðina, ábyrgðarstörf, fjölskylduna eða vináttu við annað fólk.
Ég mun aldrei geta þakkað Sissa á þann hátt sem ég vildi gjarnan geta gert, fyrir hvað hann gerði fyrir mig sem eiginmaður bestu vinkonu minnar - í gegnum súrt og sætt, aðgætinn, opinhuga og bjartsýnn. Því þakka ég honum í huganum, frá djúpi sálar minnar og óska honum góðrar ferðar inn í óendanleika guðlegs almættis. Ég er ekki í vafa um að æðri máttur hefur tekið jafn vel á móti honum og Sissi sjálfur tók á móti sínum gestum, og samferðafólki í lífinu, því hann var höfðingi heim að sækja í orðsins fyllstu merkingu.

Ég sendi Heiðu mínar dýpstu samúðarkveðjur, börnum, systkinum og öldruðum foreldrum sem kveðja nú einstakan mann, sem skildi svo margt fallegt eftir sig og stráði ljósi í huga hvers og eins. Minning hans og lífsmottó mun lifa um ókomin ár í huga þeirra sem hann elskaði og var elskaður af, og flytja hugarró og gleði í gegnum þennan djúpa harm sem á alla er lagt, sorgina yfir að honum auðnaðist ekki að öðlast bata þrátt fyrir hversu hart hann barðist. Sálarstyrkur hans þegar allt brást er okkur öllum til eftirbreytni og minning um góðan dreng verður aldrei frá okkur tekin.

Ef öndvert allt þér gengur
og undan halla fer,
skal sókn í huga hafin,
og hún mun bjarga þér.
Við getum eigin ævi
í óskafarveg leitt
og vaxið hverjum vanda,
sé vilja beitt.

Þar einn leit naktar auðnir,
sér annar blómaskrúð.
Það verður, sem þú væntir.
Það vex, sem að er hlúð.
Þú rækta rósir vona
í reit þíns hjarta skalt,
og búast við því bezta,
þó blási kalt.

Þó örlög öllum væru
á ókunn bókfell skráð,
það næst úr nornahöndum,
sem nógu heitt er þráð.
Ég endurtek í anda
þrjú orð við hver mitt spor:
Fegurð, gleði, friður
mitt faðirvor.
(Kristján frá Djúpalæk)

Blessuð sé minning þín.