Vilhelmína Sofía Sveinsdóttir

Elsku amma Mína. Undir lok októbermánaðar fékk ég þær fréttir að þú værir líklegast að fara að kveðja okkur, elsku amma mín. Þú hefur heldur betur lagt mikið af mörkum á þinni lífsleið. Það er jafnvel nóg að tiltaka það sem þú hefur gert fyrir mig. Þú hefur alltaf haft mikla trú og ást á mér. Fyrir það er ég þér ævinlega þakklátur. Ég fór að hugsa til baka stuttu eftir að ég fékk þessar fréttir og viti menn, mér tókst að grafa upp minningar 18 ár aftur í tímann. Við skulum hafa það í huga að ég hef einungis lifað í 24 ár. Þetta þýðir það að þegar við vorum saman á Spáni árið 2001 (bjalla-0-bjalla, manstu) er það lengsta sem mér hefur tekist að rifja upp með þér. Við vöknuðum bæði á undan mömmu og pabba, sem voru með okkur í þessari ferð. Þá fórum við að velta fyrir okkur, úti á svölum, hvaða sólbekki við skyldum nú reyna að næla í fyrir daginn. Oftar en ekki brustum við í söng við það tilefni og gerðum óspart grín að okkur sjálfum á meðan. Í þessari sömu ferð reyndi mamma að kenna mér að lesa, en það gekk mjög illa. Hér sit ég úti í Hollandi, nánar tiltekið Amsterdam, seint að nóttu, og skrifa þessi minningarorð. Þannig hefur það helst verið undanfarna daga þegar ég rifja upp þessar yndislegu minningar um þig. Það næsta sem kemur upp í hugann er árið 2003, nánar tiltekið jólin 2003. Þá áttir þú mjög erfitt og mér þótti afar erfitt að horfa upp á þessa yndislegu konu þjást jafnmikið og þá. En viti menn, þér tókst að standa það af þér með sóma og breyttir eins og fagmaður í kjölfarið. Það er auðvitað ekki hægt að nefna allt í svona stuttri grein eins og þessari, en hér reyni ég að stikla á stóru. Fljótlega í kjölfarið á því sem ég var að nefna kom upp verkfall grunnskólakennara árið 2004. Þá reyndist þú heldur betur stór klettur fyrir mömmu og pabba. Það stóð yfir í tæpa tvo mánuði og á meðan, yfir vinnutíma á daginn, var ég hjá þér á Blöndubakkanum. Þá brölluðum við nú heldur betur margt saman og þú varst dugleg að fara með mig hingað og þangað um bæinn. Auðvitað fannst mér þetta ekkert gaman til lengdar, eins og gefur að skilja. Þetta situr samt svo vel í minni mínu. Árið 2009 fórum við saman í jarðarför hjá henni Lilju, sem lést eftir stutta baráttu við veikindi sem rekja má til svínaflensunnar sem þá geisaði. Á þeim tíma var ég tiltölulega nýlega farinn að átta mig á því að ég hefði jafnvel einhvern áhuga á tísku. Þú varst fljót að átta þig á því þegar við ræddum það í bílnum á leiðinni í jarðarförina. Stuttu síðar gafstu mér kolsvarta skyrtu. Þú sagðir að það væri nú bara nauðsyn í fataskáp ungs manns, eins og ég var þá. Þessa skyrtu á ég ennþá til og held mikið upp á. Ég hef þó sjaldan skartað henni, en ef ég gæti myndi ég skarta henni í dag, þér til heiðurs, með hvítt bindi við. En eins og ég sagði áður, þá er ég að stikla á mjög stórum steinum. Ég man alltaf eftir því þegar ég fermdist og þá létum við taka af okkur svo dásamlega mynd, sem ég held mikið upp á og á útprentaða á striga heima á Íslandi. Ég mun aldrei láta hana af hendi. Það er vert að taka það fram að með því að gefa mér þessa svörtu skyrtu hérna um árið lagðir þú að mjög miklu leyti línurnar um það að í dag, og um ókomna tíð, klæðist ég ekki hverju sem er. Ég man alltaf þegar þú sagðir mér söguna af því þegar þið afi voruð í London í gamla daga. Þá tók afi sko ekki annað í mál en að klæðast brúnum leðurskóm. Það hef ég gert, til þessa dags, frá því að þú sagðir mér þetta. Í hvert sinn sem ég íhuga skókaup kemur þetta upp í hugann og ég byggi yfirleitt alltaf val mitt á þessu. Ég gæti talið upp ótalmarga hluti í viðbót við þessa. Einhvern tímann er þó komið gott, en það er samt ekki alveg strax! Mig langar bara að þakka þér kærlega fyrir að styðja mig til dáða í gegnum tíðina og þar ber helst að nefna gjafir þínar til mín í kjölfar þess að ég væri á leið til Hollands, þar sem ég er núna að skrifa þessi orð. Eitt sem mér fannst heldur betur furðulegt þegar ég sá það fyrst er spil sem þú spilaðir mjög mikið og kallast því ágæta nafni orrusta. Ég man ekki alveg hvernig leikreglurnar eru í því spili en þú kenndir pabba og mömmu það og þau fóru síðan að spila það í útilegum í fellihýsinu með mér hér á gullárum mömmu og pabba í fellihýsaútilegunum. Það sem mér fannst hvað skrýtnast við það spil er að það krefst tveggja spilastokka (104 spil og meira að segja jókerar með, sem þú kallaðir jafnan púka)! Síðar meir lærði ég leikreglurnar, þegar ég komst aðeins til ára, og spilaði við þig, mömmu, pabba og fleiri. Þetta er eitt af þessum atriðum sem standa upp úr. Það er mér líka mjög minnisstætt, svona í seinni tíð, þegar þú komst oft með okkur mömmu og pabba, Deddu og Gunna upp í Húsafell, yfirleitt í kringum 17. júní, þegar ég, pabbi og Gunni fórum í veiðiferðir á Arnarvatnsheiði. Þá urðuð þið mamma og Dedda eftir í sumarbústaðnum, sem við höfðum leigt, yfir daginn á meðan við karlarnir vorum lengst uppi á heiði að maka krókinn fyrir silunginn. Það voru góðir tímar. Við þessi skrif kemur enn eitt upp í hugann sem mig langar að nefna í þessu samhengi. Það er að í kringum allar þessar veiðiferðir áttir þú það gjarnan til að taka sem dæmi gamlan fjölskyldumeðlim þinn, frá því í gamla daga, sem var einmitt gefinn fyrir að veiða eins og við. Í því samhengi nefndir þú alltaf það sama: Hvernig nennir hann að standa úti í vatni með prik allan daginn? Þessi málsgrein kom reglulega fyrir uppi í Húsafelli. En alltaf hafðir þú nú jafn gaman af því að sjá okkur koma með afla ofan af heiði og hvað þá fannst þér dásamlegt að fá máltíð upp úr því. Síðast þegar ég hitti þig, elsku amma mín, var 24. ágúst síðastliðinn í eins konar kveðjukvöldverði með ykkur gamla fólkinu (sem eru kannski ekki jafn tæknivædd og þau sem yngri eru). Þar gæddum við okkur einmitt á silungi sem við pabbi veiddum í sumar og þú alltaf jafn sátt við matinn. En eitt máttu vita, að ég mun alltaf muna eftir þér og þinni hjartahlýju. Ég hefði getað nefnt svo margt annað hérna, en það er bara á milli okkar. Ég elska þig að eilífu og takk fyrir að hafa verið þú.

Þinn