Guðjón Traustason

Margs er að minnast, margs er að sakna.
Laugardaginn 4. janúar voru óveðursský á himni. Vegir voru víða lokaðir og náttúran minnti okkur á að hún hefur sinn gang óháð vilja mannanna og við getum enga stjórn haft þar á. Á þessum drungalega degi birtust önnur dökk ský á andlegum himni sem minntu okkur á að lífið í þessum heimi er Guðs gjöf, fengið að láni í skamman tíma. Góður drengur kvaddi þennan heim eftir baráttu við illvígan sjúkdóm. Guðjón eða Gaui, eins og hann var oftast kallaður, kom inn í líf okkar fyrir um níu árum þegar hann og Sísí urðu ástvinir og fljótt var ljóst að þar var alvara á ferð og þeirra vinskapur var djúpur. Þegar við hugsum til baka þá er það fyrsta sem kemur upp í hugann hvað hann varð á skömmum tíma partur af okkar fjölskyldu og innan skamms var eins og hann hefði alltaf verið með okkur. Gaui varð hluti af okkar lífi og átti sinn stað í fjölskyldunni á öllum okkar fjölskyldustundum. Það fór ekki mikið fyrir Gauja. Hann hafði jafnaðargeð og við minnumst þess ekki að hann hafi nokkru sinni skipt skapi. Já einstaklega ljúfur og góður drengur sem sárt er saknað.
Börnin okkar litu á hann sem afa sinn og barnabörnin kölluðu hann langafa. Hann var einstaklega ljúfur við börnin okkar og langafabörnin sín. Þau fundu þá hlýju sem geislaði frá honum og gerðu sér far um að umgangast hann.

Alltaf var hann tilbúinn að rétta hjálparhönd ef á þurfti að halda og þau eru ófá handtökin þar sem hann hefur lagt okkur og börnum okkar lið, alltaf jákvæður, alltaf tilbúinn og alltaf með lausnir á öllum hlutum.

Með Gauja eignaðist Sísí ekki bara ástvin heldur stóra fjölskyldu í börnum hans, tengdabörnum, barnabörnum og systkinum sem reyndust henni vel. Sérstaklega var sambandið við systkini Gauja og þeirra maka frá fyrstu stundu einstaklega hlýtt og áttu þau með þeim góðar samverustundir bæði hérlendis og erlendis. Þar myndaðist ákaflega dýrmætur vinskapur sem lifir áfram. Þeim verður seint þakkað hversu ástúðlega þau tóku á móti henni í fjölskylduna.
Gaui átti sinn sælureit í Hamralundi og vildi helst hvergi annarstaðar vera. Þar kom í ljós hversu handlaginn hann var og þar var hann búinn að byggja upp yndislegan stað sem gott var að koma á. Synir hans voru óþreytandi við að aðstoða pabba sinn við uppbygginguna og gaman að sjá hversu náið samband þeirra feðga var. Þar var hann í essinu sínu, kominn í vinnugallann sinn og út að vinna hvort sem það var við að smíða, gefa fiskunum eða dytta að bílum eða dráttarvélum (sem hann átti dágott safn af). Við hjónin fengum stundum að dvelja þar í hjólhýsinu og eigum þaðan yndislegar minningar með honum og Sísí.
Já, Gaui var alltaf að og fannst ekki gaman að sitja með hendur í skauti. Þegar orkan fór að þverra fór hann oft í karlar í skúrum þar sem hann dundaði við ýmislegt og naut félagsskaparins. Hann barðist við sjúkdóm sinn af hugrekki, von og trú og aldrei var uppgjöf inni í myndinni til síðasta dags.
Já, margs er að minnast og margs er að sakna. Minningarnar um yndislegan mann verma okkur og hann dvelur nú í húsi með margar vistarverur sem Guð hefur lofað þeim sem trúa.

Elsku mamma, tengdamamma og aðstandendur Gauja. Okkar innilegustu samúðarkveðjur.