Hrafnhildur Halldórsdóttir

Á Lindarflöt 8 um miðjan sjöunda áratuginn hékk á vegg í skálanum, rými á milli stofu og eldhúss annars vegar og svefnherbergisálmu hins vegar, hnakkgjörð fléttuð úr mismunandi litu snæri. Ég hafði verið í sveit og ég þekkti hnakkgjarðir en að hengja slíkt upp á vegg og leyfa fegurð handverksins að ljóma hafði ég aldrei séð og fannst óendanlega smart.

Fjölskylda mín flutti inn í áþekka herbergjaskipan og að ofan var lýst í húsið á númer 10 við Lindarflöt seint á sjöunda áratug síðustu aldar. Þetta voru erfiðir tímar, flutt inn í húsin hálfköruð, oft kallað hurðalaust helvíti og reynt að skapa falleg heimili um leið og húsin voru byggð til enda og barnaskarinn heimtaði sitt. Engum tókst eins og Höddu að skipa fegurðina í fyrsta sæti. Allt innanstokks á Lindarflöt átta var ekki aðeins vandlega valið heldur líka vandlega valinn staður. Ég var nýorðin unglingur með eigið herbergi í fyrsta sinn á ævinni og að koma inn til Höddu á númer átta var mér opinberun. Fram að þessu hafði ég upplifað heimili þar sem búið var þröngt og þurfti að koma fyrir mörgum rúmum og borði til matast við, hvorki tóm né rými fyrir interiör design. Auðvitað hafði ég líka komið á íburðarmeiri heimili með þungum plusshúsgögnum, útskornum innskotsborðum og postulínsstyttum. Það höfðaði ekki til mín. Hjá Höddu voru línur skýrar, hlutir og húsgögn hvort heldur skálar, styttur, stólar eða sófi allt var einfalt og í stíl hvort heldur til að gleðja fegurðarskynið eða út frá því hvernig viðkomandi hlutur skyldi brúkaður. Ég veit í dag að þetta var skandinavískur módernismi í innanhússarkitektúr en þegar ég var þrettán ára var þetta fyrst og síðast fallegt en líka svo praktískt og þægilegt fyrir allt það sem þarf að eiga sér stað á heimili. Kynni mín af Höddu og heimilinu á Lindarflöt 8 voru m.ö.o. mikilvægur þáttur í mínu fagurfræðilega uppeldi.

Og svo kunni hún svo vel að vinna á heimili, stundum þegar ég bankaði þvottahúsmegin til að fá lánaðan lítra af mjólk eða hveiti í skál sem tilfallandi vantaði heima hjá mér og verslunin - þessi eina - búin að loka fannst mér gott að standa í eldhúsinu og fylgjast með henni vinna hvort sem hún var bara að vaska upp, skella köku í form eða að klára að skúra út úr búrinu. Hadda gerði allt svo vel, af svo mikilli alúð, fagmennsku og virðingu. Já líka húsverkin eiga skilda virðingu. Og handavinnan, maður minn, húfur og peysur sem systkinin á átta klæddust, allt svo einstaklega fallegt og öðruvísi. Hadda kenndi mér að hægt væri að prjóna það sem maður sá fyrir sér, breyta uppskriftum í blöðum, enda var hún lærður hússtjórnarkennari.
Hún var svo örlát hún Hadda, örlát á kunnáttu sína og miðlaði svo vel og fallegar voru gjafir hennar. Bollarnir tveir úr Kúnígúnd sem hún gaf mér í stúdentsgjöf fylgdu mér í áratugi og fleira mætti telja.

Minnisstæðast er mér þó þegar ég, þá búsett í Þýskalandi, dvaldi á heimili foreldra minna á númer tíu og fyrir dyrum stóð skírn yngsta sonar míns. Í mörg horn var að líta, útbúa veisluföng, dekka borð, stilla upp stólum og ég ekki búin að klára að prjóna skírnarfötin sem drengurinn átti að fara í þegar hann væri búin að sofna í skírnarkjólnum. Hvar átti ég að byrja? Birtist þá ekki Hadda í gættinni milli þvottahússins og eldhússins: Á ég ekki að taka í þetta, Jórunn mín, og þar með var hún horfin með prjónlesið. Verkin gengu eins og í sögu og í eftirmiðdaginn kom Hadda og var búin ganga frá endunum á vestinu, prjóna hina skálmina á buxurnar og pressa allt saman. Þannig var Hadda, hæglát en effektíf.
Hadda var einstakur nágranni og oft stóð hún í eldhúsinu á Lindarflöt 10 og hellti upp á hverja könnuna á fætur annarri þegar þessar klassísku veislur fermingar, stórafmæli, stúdentsveislur voru haldnar og hvunndags beið stundum skál með rjúkandi ástarpungum á horninu á eldhúsbekknum. Hvaðan skyldi hún hafa komið!
Það var alltaf mikill samgangur á milli húsanna á númer átta og númer tíu, hvort heimilið fyrir sig miðlaði því sem það best kunni og gat. Aldrei metingur heldur gagnkvæm virðing og væntumþykja, sem kannski var aldrei orðuð. Þess þurfti ekki. Systir mín og bróðir eru enn í dag bestu vinir jafnaldra sinna á númer átta.
Og Hadda keyrði bíl, það gerðu sko ekki allar konur á þessum tíma. Ég sé hana enn fyrir mér bakka svarta bensinum út úr innkeyrslunni og fara sinna ferða ein og óháð. Og auðvitað fylgdumst við öll með þegar Hadda fór að gildna og Ása bættist í hópinn. Jói var viðstaddur fæðinguna.

Það var eitthvað að gerast, eitthvað að breytast í veröldinni, einhver nútími að verða til, sem ég, unglingur í svefnbænum Garðahreppi á sjöunda áratugnum og byrjun þess áttunda, tengi svo sterkt við húsið á Lindarflöt 8 og Höddu sem kenndi mér margt sem hefur nýst mér í lífinu. Haf heila þökk, góða grannkona. Með samúðarkveðju til ykkar allra, Hildur, Halla Margrét, Þorleikur, Ása og fjölskyldur.