Ásdís Edda Ásgeirsdóttir

Ástkæra og ævilanga vinkona mín Ásdís Edda Ásgeirsdóttir varð bráðkvödd á Landspítalanum föstudaginn 17. júlí sl. Mér var verulega brugðið við tíðindin þó að ég vissi að heilsa hennar væri þverrandi.
Við vorum bara smá peð þegar við kynntumst. Á þeim árum streymdi unga fólkið m.a. vestur á Seltjarnarnes, byggði sér ból og settist þar að. Kornungir foreldrar okkar tóku þátt í nýja ævintýrinu sitt hvoru megin við Melabrautina. Fyrstu minningar mínar af Eddu minni voru að þar fór einstaklega ljúf og glaðleg skotta með sína dökku dansandi lokka og sitt bjarta og breiða bros. Hún var frumburður foreldra sinna Margrétar og Ásgeirs kennara. Síðar komu svo systur hennar, Hafdís Halla og Jóhanna Bára. Edda var öll í föðurættina og þótti alltaf mjög lík pabba sínum. Föðuramma hennar bjó einnig með fjölskyldunni fyrstu árin. Ég man vel eftir henni og hversu blíð og góð hún var við augasteininn sinn sem bar Ásdísarnafnið hennar.
Hverfið okkar óx hratt upp inni í miðri náttúrunni og iðaði allt af kátum og frískum krökkum allt frá Valhúsahæðinni og niður að fjöru. Á sumrin fóru mörg þeirra í sveitina og þar á meðal Edda. Hún dvaldi mörg sumur í Skagafirði, m.a. hjá ættingjum sínum að Hraunum í Fljótum og á Reykjavöllum. Áhugi hennar á hrossum og hrossarækt kom fljótt í ljós á þessum árum og átti eftir að fylgja henni út lífið. Edda gekk í Mýrarhúsaskóla alla sína skólagöngu eins og flest börnin á Nesinu. Hún var dugleg að læra og annálaður lestrarhestur. Henni þótti vænt um og bar mikla virðingu fyrir skólanum sínum og kennurum. Sérstaklega skal þó nefna Ólöfu Pétursdóttur barnakennara, sem var fyrsti barnaskólakennari hennar og mikil fyrirmynd. Edda tók einnig virkan þátt í félagslífinu á skólaárunum, t.d. Skátunum, KFUM, Barnastúkunni, Skólakórnum (1969) og ýmsu fleira. Við drógumst fljótt hvor að annarri. Eitt helsta áhugamál okkar var að syngja og við elskuðum að syngja saman. Okkur fannst ekki leiðinlegt þegar fleiri krakkar bættust í hópinn. Hvar sem við vorum, heima, á skólagöngunum, á skólalóðinni, í strætó, á röltinu í miðbænum eða þar sem við fundum góðan hljóm, þá tókum við lagið. Að sjálfsögðu sungum við með öllum nýjustu smellunum í Lögum unga fólksins á Gufunni en ættjarðarlögin og rútubílasöngvarnir voru líka á listanum. Og ekki má gleyma diskókvöldunum í anddyri íþróttahússins sem þá var verið að byggja. Þar dönsuðum við og sungum eins og enginn væri morgundagurinn. Ekki er langt síðan við Edda rifjuðum upp, okkur til mikillar kátínu, þegar við stöllurnar fjórar; ég, hún, Begga og Alla Vilhjálms. stigum á svið, tólf til þrettán ára gamlar, á einni af skemmtunum skólans og sungum nokkur vel valin lög. Við höfðum samið við leikfimikennarann okkar, Hlín Torfadóttur, að sjá um undirleikinn en hún spilaði á píanó. Hún var hins vegar vant við látin á sjálfri skemmtuninni en lét okkur hafa píanóundirleikinn á segulbandi, þökk sé tækninni. Vert er að geta þess að Hlín varð síðar m.a. kórstjóri Barnakórs Mýrarhúsaskóla og árið 1979 kom út gullfalleg hljómplata með kórnum, sem hét ABCD í tilefni af Barnaárinu. Á þeim tíma sungum við vinkonurnar hins vegar með Selkórnum og er sá kór enn í fullu fjöri. Okkur fannst æðislegt að spá í nýjustu tískustraumana og að eignast ný og smart föt. Við vorum fastagestir m.a. hjá Eddu saumakonu á Miðbrautinni á milli þess sem við kíktum í Karnabæ og Faco, sem voru aðal tískubúðirnar í þá daga. Sextán ára og sjálfráða ákváðum við að fara tvær saman í fyrstu utanlandsferð okkar, í þrjár vikur, til Englands og Spánar. Á sameiginlegum fundi með mæðrum okkar var okkur treyst til að stíga varlega til jarðar, skemmta okkur skynsamlega, en umfram allt að fara gætilega. Alla tíð síðan hugsuðum við með stolti um það traust sem okkur var sýnt og tækifærinu sem okkur var gefið sem við sannarlega fórum vel með.
Edda var framsýn og hafði fjárfest í fyrsta bíl sínum áður en hún tók við ökuskírteininu sínu á sautján ára afmælisdegi sínum. Þær voru óteljandi ferðirnar sem við vinkonurnar rúntuðum á Cortínunni hennar um götur og stræti borgarinnar.
Stærsta gæfusporið sem Ásdís Edda mín steig í lífinu, rétt rúmlega tvítug, var þegar hún flutti alfarin norður í Tungu í Gönguskörðum í Skagafirði og giftist unga bóndasyninum þar, öðlingnum og skörungnum honum Andrési Helgasyni. Betri eiginmann gat hún ekki eignast. Þar bjuggu þau, samheldu hjónin, myndarlegu fjárbúi alla tíð með yndislegu börnum sínum þremur, sem ólust upp á ástríku heimilinu, ásamt foreldrum og bróður Andrésar. Í gegnum tíðina hafa margir krakkar dvalið á sumrin í Tungu, sum skemur og komu önnur ár eftir ár. Einn þeirra var systir mín, Hrafnhildur Jóna, sem kom þar fyrst um 10 ára gömul til að taka við kaupakonuhlutverkinu af Eddu sem þá var orðin húsfrúin í Tungu. Ég veit fyrir víst að Tunga í Gönguskörðum á enn sinn stóra stað í hjarta systur minnar. Hún minnist enn á sumrin sem hún átti þar og þau ótal skipti sem hún kom þar síðar meir, með hlýhug og þakklæti.
Á ákveðnum tímabilum í sínu lífi héldu hjónin Edda og Andrés tvö heimili, bæði á búinu sjálfu og niður í Krók m.a. á meðan börnin gengu í skóla. Eftir að þau fóru að heiman fluttu hjónin alfarið aftur heim í Tungu, sem þau höfðu endurgert að miklum hluta.
Eins og áður sagði var Edda mjög gefin fyrir hesta og fylgdist vel með í hrossaræktinni, sem hún lagði stund á í mörg ár, sér og fjölskyldunni til yndis og ánægju.
Edda var alltaf mjög ástrík og hjartahlý. Hún elskaði fjölskylduna sína skilyrðislaust sem endurgalt í sömu mynt. Ömmuhlutverkið fór henni líka einstaklega vel og þar blómstraði ástin á báða bóga. Allir sem þekktu Eddu vissu að hún var einstaklega tryggur og traustur vinur. Því miður glímdi elsku glaðlynda og brosmilda Edda mín við heilsuleysi sem ágerðist með árunum. Ég sé það nú hversu innilega þakklát ég er fyrir að hún treysti sér með mér og æskuvinunum á Mýró-árgangamótið sem haldið var æskuslóðunum, í Félagsheimilinu á Nesinu rétt fyrir Covid-19. Sú stund er nú ómetanleg með öllu.
Ég minnist hennar nú með miklum söknuði en líka miklu þakklæti. Ég minnist hennar sem mikillar vinkonu og heiðurskonu sem elskaði lífið, fjölskyldu sína, ættingja og vini. Hún var mikill fagurkeri sem heimili hennar m.a. báru alltaf vitni um. Hún hafði mjög ríka réttlætiskennd og þoldi ekki misrétti af einu eða neinu tagi. Hún var líka húmorísk, pólitísk, listelskandi, tæknisinnuð og það sem ég held að allir séu sammála um, hún var nýjungaglöð; þ.e. hún var alltaf til í að prófa og tileinka sér nýjustu stefnurnar og straumana, Þannig var Edda mín. Allt hennar samferðarfólk; fjölskylda, ættingjar og vinir á nú um sárt að binda. Ég og fjölskylda mín vottum ykkur öllum, nær og fjær okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði elsku Edda mín.