Linda Ingólfsdóttir

Mig langar að setja á blað nokkur orð um Lindu mína Ingólfsdóttur, sem hefur nú kvatt okkar tilverustig langt fyrir aldur fram eftir erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm, sem hún barðist af fullu afli við allt fram á síðustu stundu, en hafði ekki erindi sem erfiði.

Það er erfitt að sitja eftir hérna megin tilverunnar og hugsa til þess að ég eigi ekki eftir að heyra röddina hennar segja Hæææ Þórir minn með glaðværri og einlægri röddu. Þessi setning hljómar ennþá skýrt í höfðinu á mér og ég hef heyrt þessa kveðju oft síðustu daga og vikur - þó svo engin annar sé að heyra hana. Þessari kveðju mun ég aldrei gleyma svo lengi sem ég lifi.

Leiðir okkar Lindu lágu saman á unglingsaldri - við vorum jafnaldrar en bjuggum í sitt hvoru hverfinu. Eins og gengur og gerist hópast ungt fólk, unglingar, saman á kvöldin og í þannig umhverfi kynntumst við. Það byrjaði þó með látum því okkur lenti aðeins saman eins og gengur - og fékk ég að heyra það óþvegið að hætti hússins.
En - fljótlega hittumst við aftur, ræddum málin og síðan þá myndaðist á milli okkar sterkur vinastrengur sem fylgdi okkur allt fram á síðasta dag. Hann slitnaði aldrei og alveg sama hversu langt leið á milli þess sem við hittumst - alltaf var þessi strengur órjúfanlegur og gegnheill.

Heimsóknir mínar á æskuheimilið hennar í Sigtúni urðu margar og við sátum heilu og hálfu kvöldin í spjalli og að hlusta á tónlist - enda vorum við bæði með okkar uppáhald - hennar var George Michael og fékk hann yfirleitt forgang í því sem sett var undir nálina. Eðlilega hefði mín kona sagt.

Það var þó þannig að stundum rifumst við eins og hundur og köttur út af einhverju ómerkilegu, og þá rauk sá er þetta skrifar út og skellti hurðinni á eftir sér. Það breytti því ekki að við hittumst oftast strax daginn eftir og héldum spjalli áfram eins og ekkert hafði í skorist. Þetta þótti sérstakt gerði Ingólfur pabbi hennar oft grín að og hafði gaman af því hvernig okkar samband var. Sérstakt og einstakt.

Eftir því sem árin liðu og við fórum í sitt hvora áttina í lífinu, samskiptin minnkuðu eins og gengur en alltaf var til staðar einhver þráður sem gerði það að verkum að það var alltaf eins og við hefðum hist síðast í gær. Það eru forréttindi og ekki sjálfgefið að fá að eignast svo góða vini eins og Linda var mér - og ég vonandi henni.

Þegar við Linda vorum unglingar ákváðum við að verða samferða allt lífið, verða gömul, fara á sama elliheimili og þar var hugmyndin að við myndum sjá um og halda böll og skemmtanir. Yrðum hressasta liðið á ellheimilinu.
Ég er ekki frá því að þessi hugmynd hafi komið til í Sigtúninu undir áhrifum af bílskúrsframleiðslu Ingólfs sem sumir tengja við hvítan lit og rússa. Með klaka.
Þessi ákvörðun um elliheimilið var oft rifjuð upp og hent gaman af - enda verðugt markmið.

Í einu af síðustu samtölum mínum við Lindu talaði hún um að kannski næðum við ekki þessu markmiði okkar með elliheimilið.
Og það var þá sem raunveruleikinn, lífið og tilveran kom af fullum þunga inn í hugann minn - því allt fram á síðustu stund var ég sannfærður um að Linda mín myndi sigra þetta stríð.

En lífið er allskonar og enginn ræður sínum næturstað. Lærdómurinn er að njóta til fulls meðan á ferðalaginu stendur.

Elsku Garðar, Ingólfur Andri, Darri Már, Ingi Þór og fjölskylda - missir ykkar er mikill og megi guð og góðar vættir styðja ykkur í þessu erfiða verkefni.

Minningin um einstaka vinkonu mun lifa með mér um aldur og ævi. Takk fyrir ferðalagið okkar kæra vinkona - við tökum upp þráðinn og höldum partý á næsta tilverustigi.