Þóra Vilborg Jónsdóttir

Elsku Þóra mín!
Mér finnst erfitt að setjast niður og skrifa kveðjuorð til þín. Fyrir það fyrsta finnst mér svo ótrúlegt og ósanngjarnt að þú sért farin í burtu úr þessum heimi.

Við vorum frænkur og vinkonur, fyrst og fremst bestu vinkonur alla tíð, man aldrei eftir að slest hafi upp á okkar vinskap þó svo að við höfum ekkert endilega alltaf verið sammála.
Þú varst yngst þinna systkina, átta árum yngri en næsti við þig, og ég átti einn bróður sjö árum yngri en ég, báðar vorum við hálfgerð einbirni, svo að við lékum okkur mjög mikið saman og vorum mjög nánar, alla tíð.
Ef ekki var útiveður man ég eftir okkur í dúkkulísuleik heilu dagana, annars vorum við alltaf úti og brösuðum margt og mikið.

Við þóttum svolítið uppátækjasamar og fórum gjarnan okkar eigin leiðir og spurðum ekki alltaf um leyfi. Létum vita svona í stórum dráttum hvert við ætluðum.

Við tvímenntum gjarnan á Blesa gamla og fórum marga ferðina á honum út og suður. Einn daginn datt okkur í hug að skjótast á honum austur í Flatey, við vissum að þar var verið að smala og ákváðum að kíkja í rétt. Blesi gamli var nú ekki alveg til í þetta ferðalag og þurftum við að teyma hann áleiðis austur og yfir Kolgrímubrúna, okkur tókst þetta og í Flatey fórum við, man nú ekki eftir neinni gleði hjá fólkinu okkar þar yfir þessu ferðalagi á okkur, alla vega stoppuðum við ekki lengi og var aumingja Blesi viljugur með okkur heim, en hann var orðinn voða þreyttur á okkur og jós með okkur þegar við vorum komnar yfir brúna á heimleið, en ekki fórum við af baki. Rétt áður en við komum að afleggjaranum heim að Skálafelli stoppaði okkur erlendur ferðamaður og bað um að fá að taka mynd af okkur og var það í góðu lagi, en ekki vissum við að myndin af okkur yrði söluvara fyrr en Jörundur bróðir mömmu sá slæds-mynd af okkur í verslun í Reykjavík, keypti hana og kom henni í réttar hendur, það má því segja að við höfum orðið heimsfrægar þarna. Þarna vorum við sjö ára gamlar. Mér og okkur báðum þótti alltaf óskaplega vænt um þessa mynd.

Við vorum líka duglegar í berjamó í Hjöllunum og fórum gjarnan á hverjum degi þangað eftir að berjatími hófst. Okkur var alltaf harðbannað að fara nálægt Kolgrímu og merkilegt nokk hlýddum við því.
Við læddist nú stundum upp á fjall, þar var nefnilega líka mikið af berjum. Í einni slíkri ferð datt okkur í hug að labba brúnirnar vestur sem kallað var og koma niður á Smyrlabjörgum og heimsækja ömmu, enginn heima á Skálafelli vissi af þessu ferðalagi fyrr en hringt var frá Smyrlabjörgum og látið vita af okkur og vorum við sóttar þangað.

Kríurnar austur í aurum fóru ekki varhluta af okkur og töldum við ekki eftir okkur að labba þangað og heimsækja þær. Held að kríugreyin hafi ekki borið sitt barr þar eftir okkur.

Þegar við urðum unglingar saumuðum við okkur gjarnan eins föt til að geta klæðst eins og vorum bara nokkuð góðar í því, margir héldu að við værum systur. Við fylgdumst að í skóla, alltaf í heimavist frá sjö ára aldri, fyrst í Hrollaugsstaðaskóla, síðar í Nesjaskóla og svo í Skógaskóla, enduðum svo einn vetur í Laugalækjarskóla og bjuggum þá báðar hjá Ingu systur þinni.

Við sögðum hvor annarri leyndarmál og gátum treyst því að þau færu ekki lengra.

Við stofnuðum okkar fjölskyldur og heimili, þú á Skálafelli en ég á Höfn. Alltaf voru allir velkomnir á hvorn staðinn sem var og vináttan breyttist ekki.

Elsku Þóra mín, margs er að minnast og margs er að sakna! Alltaf gat ég leitað til þín ef mig vantaði hjálp með eitthvað, hvort sem það var tengt handavinnu eða matreiðslu, og þegar við ákváðum að vera með gistiheimili við hliðina á þér varst þú helsti ráðgjafinn og ekki kom maður að lokuðum dyrum í þeim efnum. Það lék allt í höndunum á þér, hvort sem það voru hannyrðir eða matreiðsla, þú varst mesti dugnaðarforkur með allt sem þú tókst þér fyrir hendur.

Það var sárt að heyra af því þegar þú greindist með þennan hræðilega sjúkdóm, þú sagðir mér sjálf frá því. Ég dáðist að æðruleysi þínu gagnvart veikindunum og hvað þú tókst þeim með mikilli ró. Ég er þakklát fyrir margar góðar stundir sem við áttum fram undir það síðasta. Okkar síðustu samskipti voru 21. apríl sl. Þú kvaddir svo að morgni 27. apríl, aðeins 10 mánuðum eftir að þú fékkst þessa hræðilegu sjúkdómsgreiningu.

Ég verð alltaf þakklát fyrir að hafa haft þig í mínu lífi, það mun taka tíma að melta það að þú sért farin. Ég mun halda áfram að koma í heimsókn á austurbæinn, en það verður öðruvísi þegar þú ert þar ekki lengur. Þú varst einstök kona. Minning þín mun ávallt lifa með mér.

Ég kveð þig með þessum fátæklegu orðum elsku Þóra mín um leið og ég sendi
Steina, strákunum ykkar og fjölskyldum innilegar samúðarkveðjur, þeirra missir er mikill.

Þín æskuvinkona og frænka,