Sigríður Dröfn Friðfinnsdóttir fæddist í Reykjavík 21. mars 1946. Hún lést á heimili sínu 11. maí síðastliðinn. Foreldrar hennar voru Sigríður Kristín Elíasardóttir, f. 13.10. 1926, d. 26.9. 1981, og Friðfinnur S. Árnason, f. 5.9. 1915, d. 30.8. 1999. Systur Drafnar eru: 1)Jónína Gunnhildur, f. 8.12. 1940, gift Hallgrími Þorsteinssyni, búsett í Kópavogi og þau eiga þrjú börn. 2)Jóhanna Kristjana, f. 3.9. 1947, búsett á Akureyri og hún á tvo syni.

Dröfn bjó fyrstu ár sín í Reykjavík en flutti síðar til Akureyrar með stuttri viðdvöl á Þórshöfn. Hún giftist árið 1966 eftirlifandi eiginmanni sínum, Guðmundi Óskari Guðmundssyni, f. 14.4. 1946. Þau áttu þrjár dætur: 1) Kristín Petra, f. 11.6. 1967, hennar maður er Birgir Snorrason og þau eiga tvær dætur. 2) Íris, f. 9.6. 1968, hennar eiginmaður er Sigþór Gunnarsson og þau eiga tvö börn. 3) Sigríður, f. 14.8. 1972, hennar maður er Fjölnir Þór Árnason og þau eiga einn son.

Dröfn stundaði myndlistarnám við Handíða- og myndlistarskólann í Reykjavík árið 1963 og síðar við Myndlistarskólann á Akureyri árin 1982-86. Auk þess dvaldi hún eitt ár í Finnlandi við nám og listsköpun. Að námi loknu vann Dröfn að listsköpun í eigin vinnustofu. Hún var meðlimur í Félagi íslenskra myndlistarmanna og Félagi grafíklistamanna. Dröfn hélt fjölda einkasýninga auk þátttöku í samsýningum á ferlinum. Árið 1998 var Dröfn valin Listamaður Akureyrar.

Samhliða listsköpun gegndi Dröfn ýmsum nefndarstörfum hjá Akureyrarbæ og starfaði einnig sem leiðbeinandi hjá Íþrótta- og tómstundaráði.

Útför Drafnar fer fram frá Akureyrarkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30.

Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm er verður að hlíta þeim lögum að beygja sig undir þann allsherjar dóm sem ævina telur í dögum. Við áttum hér saman svo indæla stund sem aldrei mér hverfur úr minni. Og nú ertu gengin á guðanna fund, það geislar af minningu þinni. (Friðrik Steingrímsson.)

"Vinur þinn er þér allt. Hann er akur sálarinnar þar sem samúð þinni er sáð og gleði þín uppskorin." (Spámaðurinn).

Vinátta sem varir er sprottin upp úr tvenns konar jarðvegi. Annars vegar er það æskuvináttan sem bindur einstaklinga böndum sem aldrei bresta og þó oft togni á og vík verði milli vina er vináttan alltaf til staðar traust og óbreytanleg hvenær sem þráðurinn er tekinn upp að nýju. Hins vegar er það vináttan sem verður til á milli einstaklinga seinna á æviskeiðinu. Vinátta sem byggist á gagnkvæmum samskiptum, er til þess að gefa og þiggja og verður í tímans rás traust og heil. Þannig var vinátta okkar Drafnar en hún hefur verið óslitin síðan við kynntumst fyrir tæpum tuttugu árum.

Nú þegar náttúran er að klæðast sínu fegursta skarti og blámi fjallanna í fjarlægðinni verður tærari og dulmagnaðri með hverri líðandi stund þá hverfur þessi vinkona mín til annarra tilverustiga. Hún sem svo unni lit- og veðrabrigðum náttúrunnar og landinu sínu. Listakonan sem ekki þurfti til fjarlægra landa til þess að finna myndefni en skapaði listaverk í vinnustofu sem hún tengdi heimili og fjölskyldu, sótti myndefni í nánasta umhverfi og drifkraftinn í tilfinningar sínar sem hún hiklaust og einlæglega túlkaði. Hin síðari ár hafa myndir hennar einnig borið sterk trúarleg og dulræn einkenni. Hún var afar næm og fékk oft hugboð eða eins og eins og hún sagði sjálf "var veik fyrir spádómum og dularfullum fyrirbærum". Hugmyndirnar voru óþrjótandi en ekki gafst tími til þess hér að koma nema broti af þeim í framkvæmd.

Það var alltaf gefandi og skemmtilegt að vera í návist Drafnar hvort sem tekist var á við krefjandi verkefni eða setið og spjallað á góðri stundu í gamni eða alvöru. Hún var einstaklega úrræðagóð og tókst að búa hvert einstakt verkefni í þannig búning að það vakti áhuga og löngun til að takast á við. Í gleði og sorg brást ekki að eftir gönguferð eða samtal við Dröfn tóku málin nýja og betri stefnu. Það var eins og henni tækist fyrirhafnarlaust að auka á gleðina eða leysa erfiðleikana upp í ekki neitt.

Ég hef fylgst með Dröfn á annað ár kljást við sjúkdóminn sem yfirbugaði hana að lokum og ég trúði því í einlæglega að hún ynni þá baráttu. Ég hef dáðst að styrk hennar og æðruleysi. Ég hef líka dáðst að því hvernig Óskar eiginmaður hennar annaðist hana af varfærni og elsku fram á síðustu stund og hvernig dætur hennar umvöfðu hana. Dröfn lést á heimili sínu í faðmi fjölskyldunnar fimmtudaginn 11. maí sl. Einstök kona er gengin - ég sakna hennar sárt.

Við hjónin og börn okkar vottum Óskari, dætrunum og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu samúð.

Elsku vinkona, far þú í friði.

Elín Antonsdóttir.

Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm

er verður að hlíta þeim lögum

að beygja sig undir þann allsherjar dóm

sem ævina telur í dögum.

Við áttum hér saman svo indæla stund

sem aldrei mér hverfur úr minni.

Og nú ertu gengin á guðanna fund,

það geislar af minningu þinni.

(Friðrik Steingrímsson.)

Það er alltaf erfitt að sætta sig við það þegar fólk á besta aldri verður undir í baráttunni við illvígan sjúkdóm. Það er hnípinn hópur sem nú kveður kæra vinkonu, Dröfn Friðfinnsdóttur og minningarnar streyma fram.

Við kynntumst sem unglingar, 10 stelpur, og höfum haldið hópinn síðan eða í nærri 40 ár.

Þá var yndislegt að lifa og engar áhyggjur. Sigga El., mamma Drafnar, sagði stundum "Stelpur mínar þið skuluð nú fara að átta ykkur á því að lífið er ekki bara súkkulaði og bíltúrar." Við hlustuðum auðvitað ekki á það frekar en unglingar hvers tíma, enda óþarfi, við vorum að njóta lífsins á þeim árum sem flestum þykja þau skemmtilegustu á lífsleiðinni.

Dröfn var mjög bráðþroska og sjálfstæð og á vissan hátt alltaf skrefinu á undan okkur hinum. Hún fór í Héraðsskólann að Núpi einn vetur, var annan vetur í Handíða- og myndlistaskólanum í Reykjavík og fór til Kaupmannahafnar í nám og vinnu.

Í þá daga voru ekki tískuverslanir á hverju horni en heimasaumur eftir erlendum tískublöðum algengur. Þá voru listrænir hæfileikar Drafnar komnir í ljós því hún teiknaði sjálf fötin og lét sauma á sig eða saumaði þau sjálf.

Eftir að við vorum allar komnar með börn og bú hittist hópurinn reglulega í saumaklúbbi.

Dröfn hafði alveg sérstaklega skemmtilega frásagnargáfu og fór á kostum þegar hún sagði léttar hrakfallasögur af sjálfri sér. Í gegnum tíðina hafa þær verið rifjaðar upp reglulega með viðeigandi hlátrasköllum.

En í klúbbnum var ekki bara grín og glens, þar var allt á dagskrá. Í allri umræðu hafði Dröfn sterka réttlætiskennd og var femínisti fram í fingurgóma. Hún var fíngerð og nett en líka bæði sterk og traust. Það var gott að leita til hennar með hvað sem var, hún átti alltaf skynsamlegustu svörin við öllu.

Á tímabili rak hún ásamt einni okkar keramik- og leirvinnustofu því alltaf var áhuginn við að skapa til staðar.

Engin okkar komst hjá því að prófa þar listræna hæfileika sína undir hvatningarorðum Drafnar, árangurinn reyndist þó misgóður. Þarna kynntumst við því hvað hún hafði mikið til brunns að bera í listrænu tilliti.

Það voru gæfuspor þegar Dröfn fór í nám við Myndlistaskólann á Akureyri 1982 til 1986 og síðar til Finnlands í framhaldsnám.

Klúbburinn var aldrei sérlega gagnrýninn á verk hennar, hún var einfaldlega listakonan okkar og allt sem hún gerði fannst okkur frábært.

Við vitum að hún er einn virtasti grafíklistamaður þjóðarinnar og hún fékk þá jákvæðu gagnrýni á verk sín að framtíðin væri hennar.

Á sýningu Drafnar í Listasafninu á Akureyri í október 1996 þar sem verkin fjölluðu að nokkru leyti um gátu lífs og dauða skrifar hún m.a. í sýningarskrá:

"Í uppeldinu mótast sú vissa að dauðinn sé alls ekki endalok lífsins heldur áfangi á leyndardómsfullri leið þar sem farangurinn er aðeins minningar og reynsla sem við tökum með okkur til upphafs nýs lífs."

Við erum sannfærðar um að það vantar ekkert í farangurinn hennar Drafnar.

Vér hverfum og höldum víðar

en hittumst þó aftur - síðar.

Elsku Óskar, við sendum þér og fjölskyldunni okkar innilegustu samúðarkveðjur.

Saumaklúbburinn.

Ég er nýkomin inn úr góðum göngutúr, var að heilsa upp á kríuna, og bjóða hana velkomna. Hvað sé ég, er ekki margæsin líka komin, hún er greinilega þreytt og svöng þar sem hún kroppar ofan í grænt túnið, gott að hún skuli koma hingað og hvíla sig áður en hún heldur áfram til varpstöðvanna. Svanaparið er búið að koma sér fyrir úti í hólmanum, það verður gaman að fylgjast með þeim í sumar, og sjá hvað ungarnir verða margir þetta árið. Sjórinn, himinninn og fjöllin skarta sínum undurfagra bláa lit, mikið er þetta fallegt kvöld, þetta er kvöldið er þú kveður og sofnar. Ég verð sorgmædd og græt, þú Dröfn vinkona mín ert ekki lengur hér. Daginn eftir er ég full af söknuði en er ég kem út í morgunblíðuna og heyri í stelknum, lóunni og hrossagauknum doka ég aðeins við og hlusta, mér verður aðeins léttara, þetta hljómar svo fallega, eins og vináttan þín var mér. Falleg og umvefjandi, án skilyrða, allt frá fyrstu kynnum óx hún og varð þroskaðri eftir því sem við eltumst, svona eins og eftir vorið kemur sumar og nóttin verður jafnlöng deginum, fullkomið jafnvægi. Þannig vinkona varst þú mér. Það er ekkert betra til í lífinu en að eiga góða vinkonu.

Steinunn.

Vanmáttug stöndum við þegar dauðinn knýr dyra og ástvinur er tekinn úr faðmi fjölskyldu og vina. Á hugi okkar leita áleitnar spurningar um lífið og réttlætið, tilganginn og trúna.

Við skiljum eðlilega brottför á ævikvöldi, en að kveðja vin sem enn átti svo mikið að lifa fyrir er öllu torskildara.

Dröfn hefur nú kvatt þetta jarðlíf eftir erfiða sjúkdómsbaráttu liðinna missera, vegna sjúkdóms sem ekki fannst lækning við.

Við sem höfum verið henni samferða í gegnum lífið, höfum fylgst með lífshlaupi hennar og séð hana rísa og vaxa í hlutverki sínu í stækkandi fjölskyldu og sem listamann og við litum til hennar með virðingu og aðdáun.

Áhugi hennar á listsköpun fylgdi henni alla tíð. Hún hóf nám í Handíða- og myndlistaskólanum í Reykjavík 1963 og hélt síðar áfram námi við Myndlistaskólann á Akureyri og síðar við Lahti Art Institute.

Á áratug, frá árinu 1987, hélt hún tíu einkasýningar og tók þátt í á fjórða tug samsýninga.

Hún hlaut fjölmarga styrki og viðurkenningar fyrir störf sín á sviði myndlistar og fjölmörg verka hennar eru í opinberri eigu, bæði innlendra og erlendra aðila.

Hún var valin bæjarlistamaður Akureyrar árið 1998.

Henni tókst að grípa litbrigði lífsins og túlka þau í verkum sínum.

Við kveðjum góðan listamann, sem hefur með verkum sínum skilið eftir meðal okkar, á sinn hljóðláta hátt, metnaðarfull verk, sem varðveita minningu hennar um ókomna tíð. En fyrst og fremst kveðjum við góðan vin og samferðamann hinstu kveðju og þökkum henni ljúfa samfylgd.

Blessuð sé minning hennar.

Eiginmanni og öðrum ástvinum votta ég mína dýpstu samúð.

Sigurður J. Sigurðsson.

Þjáningum Drafnar er lokið í baráttunni við illvígan sjúkdóm. Með sorg í hjarta skrifa ég þessi örfáu kveðjuorð.

Fyrstu kynni mín af Dröfn voru á myndlistarsýningu hennar í FÍM-salnum í Garðastræti í Reykjavík. Þar blöstu við mér risastór grafíkverk, dökk og djúp og iðandi af lífi, töfrandi listaverk er líða mér seint úr minni.

Nokkrum árum síðar kynntist ég Dröfn þegar við fórum saman í ævintýralega vinnuferð til Litháen ásamt hópi fimm annarra evrópskra myndlistarmanna.

Vegna eljusemi og dugnaðar Drafnar tókst henni ári síðar að skipuleggja ógleymanlega ferð sama hóps til Íslands og Akureyrar af mikilli gestrisni og stórhug. Það varð til þess að kær vinátta tókst með okkur öllum í hópnum.

Það var gaman að vera í návist Drafnar, andleg næring. Hún var yndisleg manneskja. Dröfn hafði mikla sköpunargáfu: Hún var áræðin, atorkusöm og hugmyndarík. Það er mikill missir og stórt skarð höggvið í flóru íslenskrar myndlistar við fráfall hennar, langt um aldur fram. Fyrir hönd listahópsins sendi ég Óskari, dætrum og fjölskyldum þeirra innilegar samúðarkveðjur. Blessuð sé minning hennar.

Kristín Geirsdóttir.

Föstudagsmorguninn 12. maí kom hringingin sem ég vissi að kæmi fljótlega en kveið svo mikið fyrir. Dröfn er dáin.

Við kynntumst fyrir sex árum er hún hóf störf á Punktinum sem leiðbeinandi í leir- og myndlist. Ekkert var vinsælla en leirnámskeiðin hjá Dröfn. Hún skildi svo vel hvað það var sem fólk óskaði eftir bæði í sköpun og samskiptum. Hún tók mikinn þátt í uppbyggingu Punktsins, kom endalaust með nýjar hugmyndir og ekkert starf var það lítilfjörlegt að hún gæti ekki gripið þar inn í.

Það var ráðist í mikið, þegar okkur datt í hug að það væri gaman að geta boðið upp á rakúbrennslu á leirnámskeiðum og voru fengnar tvær listakonur til að kenna okkur. Þær hlóðu ofn úti og brenndu fyrstu brennslurnar. Við vorum svo spenntar og ákafar yfir þessu nýja verkefni að við gleymdum stund og stað. Vildum að allir fengju fallega hluti og var því magnið af leirmunum meira en rúmaðist innan okkar vinnutíma og stóðum við oft lengi við ofninn og huguðum að brennslunni. Þá var gleðin yfir sköpuninni svo mikil að allir bakverkir gleymdust.

Mikil var gleði okkar og stolt þegar Dröfn var kjörin bæjarlistamaður sumarið '98. Þó að við vissum að hún færi í ársleyfi hlökkuðum við mikið til að sjá verkin hennar eftir þetta ár, við vissum líka að hún kæmi alltaf í heimsókn og þá gæfist tími til að spjalla og fá góðar ráðleggingar.

Árið var hálfnað þegar Dröfn greindist með krabbamein og þurfti að ganga í gegnum erfiða lyfjameðferð. Þá fjölgaði ferðum hennar á Punktinn. Hún stytti sér stundir hjá okkur og átti þá fatasaumur oft hug hennar allan. Oft kom hún bara til að spjalla og kom þá með brauð því að hún vissi að fátt gladdi okkur meira en næringin. Síðasta ferð hennar á Punktinn var fyrir mánuði er hún kom með systrum sínum og var haft að gamni að hún hefði keypt ríflega af brauði í þetta sinn.

Mér eru mikils virði stundir okkar saman þegar við sátum og spjölluðum um börnin og barnabörnin og hvað við gætum búið til, til að gleðja þau.

Eða þegar henni fannst ég vera búin að vinna allt of mikið, og ráðlagði mér að hugsa betur um heilsuna, fara í sund og slappa af.

Takk fyrir allt.

Samúðarkveðjur sendum við Óskari, dætrum og fjölskyldum þeirra.

Með kveðju frá starfsfólki Punktsins.

Kristbjörg Magnadóttir.

Hvítt blað, hversu oft hafðir þú það ekki fyrir framan þig, klárt og áþreifanlegt. Bíðandi eftir hugmyndum þínum, nei ekki hugmyndum. Grafíkin þín var ekki hugmyndir, hún var orka. Þú safnaðir saman umhverfinu, hughrifunum, töfrunum sem svo mörg okkar gefum okkur ekki tíma til að dvelja við. Þú gafst þér tíma, tíma til að fága, finna aðferðina sem hæfði.

Tréristan var þinn miðill, jafnerfið og óþjál sem hún getur verið. Þú gerðir hana mjúka. Mjúka Dröfn sem alltaf hélt sínu striki. Mótsögn? Nei, ekki hjá þér. Þú varst listamaður.

Og þú varst göldrótt, öðruvísi get ég ekki skýrt hversu eðlilega þér komu alltaf réttu viðbrögðin, réttu ályktanirnar, brandarar þegar allir voru alvarlegir. Það svellur reiði, sársauki það var svo margt sem við áttum eftir að spyrja þig, svo margar spurningar sem enn eiga eftir að verða til.

Það er alltaf eitthvað eitt öðru fremur sem laðar að, heillar í fari manneskju, í mynd, ljóði texta eða tónverki. Fyrir mér var það samhljómurinn sem þú bjóst yfir gagnvart öllu í umhverfi þínu. Hvernig gastu þetta? Alltaf verið með en áttir samt svo margt fyrir þig og svo mikið eftir.

Aldrei frek og aldrei að fórna. Harmónía það eru margar vísanir í þessu orði þótt það standi ekki í íslenskum orðsifjabókum. Í því hljómar harmonikkan með sinni glöðu, alþýðlegu hrynjandi, hlátur þinn. Harmurinn núna, af því þú ert ekki, hugsun, staðreynd sem við eigum eftir að venjast af því að við höldum áfram. Ónía, mónía, bull og alvara. Þú varst mjög alvarleg galdrakona. En svo alltaf þessi dillandi hlátur á næsta leiti. Og hann er þarna því þú ert í huga okkar, myndirnar þínar, flinkheitin, fágunin. Ekkert fúsk, fólk verður að vita hvað það er að gera. Og þú vissir það, hélst áfram að gefa, alltaf. Óþrjótandi fjársjóður, uppspretta svo margra spurninga án kröfugerðar. Það heita líklega vangaveltur. Og við spyrjum af hverju svona snemma, svona hratt? Við stöndum hnípnar þessa dagana, stöllur þínar. Svo fjölmargar konur, á ólíkum aldri, úr ólíku umhverfi með ólíka afstöðu sem urðu vinur í kringum þig. Og auðvitað fylgdi fjölskyldan með, okkar fjölskyldur, eiginmenn, ástmenn og börn sem þú fylgdist ævinlega með og svo þín fjölskylda, Óskar, dæturnar þrjár og barnabörnin. Ekkert varð út undan, aldrei. Tími til alls og nú er allt í einu ekki hægt að hitta þig eða hringja í þig lengur. En myndirnar þínar eru hér enn og þótt þær séu ekki þú sjálf, þá er svo stór hluti af þér í þeim ...

Jórunn, Margrét,

Helga Pálína.

Elín Antonsdóttir.