Keðjusagan

Fyrsti hluti | eftir Knút Hafsteinsson

Í svefnrofunum skaut því upp í huga hennar að hún hefði gleymt einhverju. Hún spratt upp úr fletinu, teygði sig í sígarettuna og reyndi að róa taugarnar. Það var hægara sagt en gert að koma kyrrð á hugann og reyna að hugsa skýrt. Hugsanirnar þvældust hver fyrir annarri og atburðarásin virtist ekki ganga upp. Hún sá fyrir sér skæri, það glampaði á skeið í huga hennar og einhvers staðar í hugskotinu mátti heyra gler brotna. En hvaðan kom allt þetta prúðbúna fólk? Og var þetta blóð á fingrum hennar? Hún reyndi að standa á fætur en uppgötvaði um leið að hún kannaðist hvorki við fötin sem hún var í né drungalegt og daunillt herbergið sem mótaði fyrir í skímunni.

Annar hluti | eftir Kristin Kristjánsson

Skærin, dropinn, fötin. Skeiðin í glasinu sem brotnaði þegar hún varðist. Blóðið sem kom þegar hún stakk með skærunum í hvíta skyrtuna. Hver var það sem hafði hjálpað henni út úr húsinu, lofað að brenna blóðug fötin og sagt henni að hér gæti hún falið sig til að byrja með? Hana klæjaði undan peysunni sem hún var í, hún var of þröng og hafði ekki verið þvegin nýlega. Af henni var súr lykt. Pilsið var síðara en hún var vön að klæðast og liturinn var rangur. Sígarettan hjálpaði henni að hugsa skýrar. Hún tók stóran smók en fékk um leið heiftarlegt hóstakast. Hún stóð upp, var reikul í spori en náði að vaskinum í dyrunum. Þegar hún var hálfnuð að þvo blóðið af fingrunum var tekið í hurðarhúninn.

Þriðji og síðasti hluti | eftir Guðlaugu Gísladóttur

Hún vissi um leið að þetta var hann. Fann hvernig hás blótsyrðin hittu hana beint í hjartastað þar sem hann barði ruddalega á hurðina. Vissi að hún sæi hvíta blóðuga skyrtu ef hún kæmi sér ekki út hið snarasta. Hún leit snögglega í kringum sig og sá sér til mikillar skelfingar að birtan þrengdi sér inn um örlitla gluggaboru sem hún myndi aldrei komast út um. Ekki gat hún heldur falið sig í þessari litlu kompu. Hún fann hvernig æðaslögin börðu fastar á gagnaugu hennar þegar hún sá kámugan hnúa hans brjóta sér leið í gegnum hurðina. Hún hnipraði sig saman við vaskinn og lokaði augunum. Þá heyrði hún þungan dynk. Dauðaþögn umlukti hana þegar hún staulaðist á fætur.