Valdið fært nær almenningi

Eftir að við hjónin fluttum til Parísar hef ég tekið upp á því að grúska í tónlistarsögu Frakklands á 19. öld.

Þetta var umrótatímabil fyrir bæði Frakkland og alla Evrópu, jafnt á stjórnmála- og listasviðinu, en upp úr tíðarandanum einmitt hér í París spruttu mörg af heimsins fegurstu tónverkum. Það er líka kitlandi að sjá hvernig saga frönsku tónskáldanna fléttast saman; allt frá Berlioz til Ravels, og vantar ekki franska hámenningardramað í frásagnir af streði og átökum frönsku meistaranna. Þegar þeir voru ekki að lofa hver annan og prísa, voru þeir gjarnir á að rífast um hver hefði stolið frá hverjum og þeir skiptust á að strunsa hneykslaðir út af tónleikum og óperusýningum. Þá vantaði ekki heldur kryddið í einkalíf tónskáldanna og ástarmál þeirra ollu oft mikilli hneykslan.

Er t.d. ekki um það deilt í dag að undrabarnið Camille Saint-Saëns var samkynhneigður, eða í það minnsta tvíkynhneigður. Hann bjó einn með móður sinni langt fram á fullorðinsár og kom það...