Orðatiltækið snemma beygist krókurinn á vel við um Sigfríði Þórisdóttur. Þegar hún var sex ára byrjaði hún að hjálpa móður sinni við matseldina í eldhúsinu, stóð á kolli við eldavélina við að þykkja og krydda sósur út á kjötbollur og velta fiski upp úr raspi. Þrjátíu árum síðar stofnaði hún fyrirtækið Pottagaldra og í ár eru 30 ár frá stofnun þess. Veikindi urðu til þess að hún varð að draga sig í hlé og nú sér sonur hennar, Kristján Hrafn Bergsveinsson, um reksturinn.

„Finnst þér þetta ekki gott hjá mér?“ spyr Sigfríð um árangurinn og segir ýmislegt hafa gengið á áður en hún einhenti sér í kryddið. Hún rifjar upp að þegar hún var í hjúkrunarfræðinámi í Lundúnum 1975 hafi hún þrætt indverska veitingastaði og í námslok hafi vinir ytra gefið henni matreiðslubókina Indian Cookery. Næstu árin hafi hún haldið 100 manna veislur á jóladag og boðið upp á indverskan hrísgrjónarétt og svínakjöt í súrsætri sósu. „Ég féll fyrir kryddunum og lét enn frekar á þetta reyna þegar ég átti og rak veitingastaðinn Krákuna á Laugavegi 1984 til 1988.“ Þar segist hún hafa lagt upp úr að vera með mat frá öllum heimshornum með viðeigandi kryddi, en þess má geta að nýjasta kryddið heitir Vadouvan og er indversk karríblanda undir frönskum áhrifum.

„Ég var ófrísk og eftir að ég seldi Krákuna var ég atvinnulaus, en í janúar 1989 skrásetti ég vörumerkið Pottagaldra hjá Einkaleyfastofu fyrir 5.000 krónur, sem mamma gaf mér,“ segir hún um næstu skref. Bætir við að nafnið hafi komið frá kokki á Krákunni. „„Þetta eru nú meiri pottagaldrarnir hjá þér,“ sagði hún eitt sinn við mig og þetta festist í minni.“

Vistvænt og sjálfbært

Í apríl sama ár auglýsti Kolaportið lausa bása í bílastæðahúsinu við Seðlabankann og Sigfríð stökk til. „Ég pantaði bás, keypti krydd, blandaði það í púnsskál, setti síðan í merkta plastpoka, handskrifaði á miðana hvað í pokunum væri, skrifaði niður uppskriftir og heftaði við pokana, dekkaði borðið í básnum og bauð kryddið til sölu úr huggulegum bastkörfum,“ útskýrir hún. „Þarna byrjaði ég með sjö blöndur en nú er ég með um 100 vörutegundir.“

Fyrirtækið var samt ekki í forgangi til að byrja með, því Sigfríð fékk vinnu sem kokkur í breska sendiráðinu og var þar í tvö og hálft ár. Þaðan lá leiðin í iðnrekstrarfræði í Tækniskólanum, en fljótlega byrjaði hún aftur að blanda krydd í púnsskálinni góðu. „Ég fór á milli kvennavinnustaða, seldi vel, fékk hugljómun og hellti mér út í reksturinn.“

Fyrirtækið hefur vaxið jafnt og þétt og sprengt hvert húsnæðið af öðru utan af sér, en er nú vinnustaður átta manns í Kópavogi. Sigfríð hefur reglulega bætt við kryddi, kryddblöndum og kryddolíum og leggur áherslu á að kryddið sé vistvænt, án allra aukaefna og komi frá viðurkenndum birgi í Hollandi, sem vandi sérstaklega valið á kryddbændum með tilliti til vistvænnar og sjálfbærrar framleiðslu víða um heim. Pottagaldrar flytja kryddið inn beint frá birginum, sem gufuhreinsar það á vistvænan hátt. Hún segir að bylting hafi orðið í framleiðslunni þegar hún byrjaði að setja kryddið í merkt glerglös. „Salan jókst um 300% á þremur mánuðum,“ rifjar hún upp og hrósar starfsfólki sínu. „Ég kynnti kryddin með réttum úti um allt land og þegar tveggja ára börn báðu um meira vissi ég að ég væri á réttri leið.“

Tengdar fréttir

Daglegt líf

Það sem stórstjörnurnar elska að borða

• Það besta sem bæjarstjórarnir fá
• Áslaug fær sér harðfisk með tabasco-sósu
• Gripið og greitt ný sjálfafgreiðslulausn í Bónus
• Þetta er kakan sem Kristrún bauð Frederiksen upp á

» Fleiri tengdar fréttir