Oftast þarf að henda mygluðum mat en stundum má skera mygluna frá. Það fer eftir eðli matvælanna, þ.e. þéttleika og vatnsinnihaldi. Í rökum og loftkenndum matvælum getur mygla náð að spíra mun lengra og sjást þræðirnir ekki vel með berum augum.
Sum mygla getur valdið ofnæmisviðbrögðum og öndunarerfiðleikum, önnur getur innihaldið sveppaeitur (mycotoxin) sem er krabbameinsvaldandi efni. Ef myglueitur er til staðar hverfur það ekki við eldun matvæla. En hvenær er óhætt að skera myglu frá og hvenær á að henda matvælunum:
Alltaf skal henda mygluðu brauði, þar sem mygla getur fyrirfundist án þess að hún sjáist.
Alltaf skal henda mygluðum vatnsmiklum ávöxtum (t.d. plómum, appelsínum, melónum) og vatnsmiklu grænmeti (t.d. agúrku, tómötum). Mjög mikilvægt er að nota aðeins óskemmd ber og ávexti við gerð sultu og safa.
Í þéttara og vatnsminna grænmeti eins og gulrótum og káli má skera myglubletti frá.
Ef hvít himna er á rót sveppa er það ekki mygla heldur þeirra eigin mycelium. Það má einfaldlega skera hvítu himnuna af ásamt ögnum af jarðvegi.
Ef myglublettir sjást í sultu á alltaf að henda henni, sveppaeitur getur hafa dreifst um alla krukkuna.
Alltaf skal henda mygluðum hnetum. Athuga þarf sérstaklega hvort parahnetur (brasil nut) séu myglaðar í miðjunni.
Öllum mjólkurvörum eins og rjóma, sýrðum rjóma eða mjúkostum (t.d. brie) skal henda ef einhver mygla er til staðar (önnur en mygla sem er eðlilegur hluti af ostinum). Myglubletti á hörðum ostum má skera frá, auk 1 cm af ostinum sjálfum í kringum myglublettinn.
Kjöti skal alltaf henda ef vart verður við myglu. Ekki er nóg að fjarlægja sjáanlega myglubletti, það sama á við um lifrarkæfu og annað kjötálegg.
Heimild: Matvælastofnun