Stæðilegt flugmóðurskip OMAM

Afturhvarf að einhverju leyti

Það er ekkert skrítið við það að þessir sigurvegarar Músíktilrauna 2010 hafi sölsað undir sig poppheima tveimur árum síðar með hinni stórgóðu My Head is an Animal. Sprúðlandi þjóðlaganýbylgjan var flutt af ástríðu, krafti og smitandi gleði sem áheyrendur áttu hreinlega ekki „breik“ í.

Þremur árum síðar kom „erfiða plata tvö“ út og var mjög vel heppnuð. Beneath the Skin er þyngri og dekkri en frumburðurinn en samt ekki svo. Í plötunni fólust þau skilaboð að ekki yrði tjaldað til einnar nætur, hljóðheimurinn þróaður áfram og ungæðistaktar tálgaðir í burtu. Fever Dream reyndist hins vegar giska ójafnt verk þar sem gljáfægt leikvangapopp ógnaði kjarna sveitarinnar fullmikið.

Plötuumslagið. Ljósmynd/Aðsend

All is Love and Pain in the Mouse Parade ber að einhverju leyti með sér afturhvarf. Hún minnir mig á Beneath the Skin en þetta skrifaði ég um hana á sínum tíma: „… ef fyrsta platan hoppaði og skoppaði eins og lítill hraðbátur á öldum gleðinnar skríður þessi volduglega áfram eins og stæðilegt flugmóðurskip.“

Þessi voldugi bragur leikur um All is love …, sveitin hefur verið það lengi í bransanum að reynslan er farin að tikka. Það er ekki fát eða fum yfir, fólk veit upp á hár hvað það vill knýja fram. Þetta er rokkplata sveitar sem hefur verið að spila um allan heim, á stórum sviðum, í meira en áratug og tónlistin er því þannig, ber þess merki. Og kjarninn, blessunarlega, það er búið að töfra hann fram á nýjan leik. Og líkt og á Beneath the Skin víkur sprell og fjör fyrir hökustrokum og „íbygginni sálarleit“.

Lög sem rífa í

„Television Love“ opnar plötuna og söngrödd Ragnars Þórhallssonar leiðir það. Það er ekkert verið að flýta sér, lagið skríður rólyndislega áfram og sveipar hlustandann. Strengir undir, píanóglamur og óræð dramatísk spenna. Nanna Bryndís kemur inn um miðbikið og lagið springur út í kjölfarið.

„Dream Team“ er næst, léttara en með sama öryggissniðinu. Rennslið er snurðulaust, lag í millitempói og svöl fjarlægð í söngnum. Nanna Bryndís syngur „The Actor“, ljúfsár smíð og hjartatosandi og nettur Stevie Nicks/Fleetwood Mac-bragur yfir (greindi líka smá Van Morrison-blæ í „Dream Team“). Ekki að sveitin sé að renna sér í einhverjar áttunda áratugar hillingar, þetta eru bara stutt tónskeyti sem hitta taugar hins aldraða rýnis.

Plötunni vindur áfram í þessum ham og lögin í framhaldinu eru miseftirminnileg, sum þeirra dálítið „málað eftir númerum“ en önnur ná að rífa í. „Kamikaze“ er vel heppnað, í dáleiðandi OMAM-stíl (sko, það er hægt að tala um slíkt!), og „Fruit Bat“ er áhugavert uppbrot um miðbikið, átta mínútna epík og næsta Sigur Rósar-leg smíð.

Plötunni er lokað með eins slags lagaþrennu sem rís hæst með „The Block“, stingandi ástarlagi. Strax á eftir kemur „Mouse Parade“, nokkurs konar frágangslag, líkt og söngleikur sé að verða búinn, og „The End“ er snotur slaufa, fallega sungin af þeim Ragnari og Nönnu.

Vel heppnuð plata þegar allt er saman tekið og áttavitinn orðinn bæði vel smurður og stilltur.