Á NÝBYRJUÐU ári velta margir því fyrir sér, hverra kosta er völ fyrir lýðveldið Ísland í kjölfar bankahrunsins mikla. Hverjum er um að kenna? Getum við unnið til baka traust alþjóðasamfélagsins á Íslenskt samfélag sem fór hamförum. Ekki var hlustað á vinsamlegar viðvörunarbjöllur sem glumdu hvarvetna í alþjóðasamfélaginu en áfram stiginn trylltur dansinn við gullkálfinn sem mest við máttum þar til yfir lauk. Nú liggur fyrir að allar vinaþjóðir nema góðir vinir Færeyingar settu okkur skilyrði um aðkomu Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, ef þær ættu að kasta til okkar bjarghring eftir hróp frá okkur um hjálp. Stórvinir okkar í henni Ameríku hikstuðu í stuðningnum en Rússar brostu og réttu fram hjálparhönd. Það vakti mikla tortryggni. Breska heimsveldið sá sig knúið til að beita okkur hryðjuverkalögum. Fáránlegt.
Alþjóðasamfélaginu og mörgum vinum okkar ofbauð glannaskapurinn og yfirgangurinn á víkingunum norður í Atlantshafi, sem hjuggu á báða bóga, eirðu engu og lögðu undir sig hvert vígið á fætur öðru í útrásinni. Íslenska þjóðin vissi lítið en dansaði ánægð með í græðgisveislunni miklu. Öryggisnetið sem standa átti traustan vörð um hagsmuni íslensku þjóðarinnar svaf illilega á verðinum, gatslitið og viljalaust. Einhvern veginn svona upplifi ég núið eftir hrunadansinn mikla. Við vorum bullandi meðvirk í „góðærinu“ og trúðum því ekki að veislunni miklu mundi ljúka. Gremja, sorg, ótti og hatur brjótast nú fram af miklum krafti. Leitin er hafin að sökudólgunum hinum einu sönnu til að svala þorstanum um stund. Allir vita hverjir þeir eru, sumir vita meira en aðrir en samt hafa þeir ekki enn fundist. Skrítið. Við höldum áfram leitinni í nafni réttlætisins og gleymum flestu öðru um hríð. Börn okkar og barnabörn standa nú frammi fyrir því að borga syndir okkar feðranna og mæðranna. Hér eru því sannarlega verkefni fyrir okkur að vinna saman. Nú liggur á að leika ekki fleiri afleiki. Af þeim er nóg komið. Aðeins bestu leikirnir koma til greina fyrir börnin okkar, annað eiga þau ekki skilið. En þá verðum við líka að vanda okkur. Bægjum frá reiðinni, sorginni og hefndinni. Gefum bjartsýni, gleði og samstöðu pláss í okkur til góðra verka. Eru ekki til góðir leikir í stöðunni? Hver veit? Hlustum fyrst, hugsum vel og þá má ætla að við finnum leiðina.
Við verðum að hugsa nokkra leiki fram í tímann sem m.a. þurfa að innihalda rétt svör við 5 spurningum.
1) Hvernig ávinnum við aftur traust alþjóðasamfélagsins?
2) Hvar og hvernig viljum við staðsetja okkur til framtíðar í samstarfi vinaþjóða?
3) Getum við haldið tryggð við íslensku krónuna okkar?
 4) Getum við með trúverðugum hætti tekið einhliða upp annan gjaldmiðil?
 5) Hvað kemur út úr aðildarviðræðum við Evrópusambandið?
Veist þú það? Er ekki rétt að skoða hvað þar er í boði og máta það síðan við okkar hagsmuni með þjóðinni? Nú átt þú leik. Skákklukkan gengur. Því miður ertu í tímahraki.
 

Höfundur er framkvæmdastjóri og ekkill sem tapaði m.a. fjármunum barna sinna.