Óli Ágúst Ólafsson

Já, lífskerti Óla er slokknað. Núna hefur hann skilað sínu dagsverki og æviskeiði lokið, ætíð ljúfur glaðlegur glettin og spaugsamur. Þegar maður hugsar um Óla kemur alltaf fyrst í hugann hversu ljúfur og gamansamur hann var og skemmtilegur í tilsvörum. Já ljúfmenni var hann. Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast Óla snemma á lífsleiðinni, í fyrstu sem unglingur í sveitinni okkar og síðar sem partur af fjölskyldu hans sem tengdasonur þegar ég eignaðist elstu dóttur hans hana Rósu sem eiginkonu. Það var alltaf gott að vera í návistum við Óla. Faðmlagið þéttingsfast og rembingskoss ef við höfðum ekki hist lengi. Það var alltaf svo gott að koma til Óla og Jóhönnu meðan hún lifði og einnig til þeirra Veigu eftir að hann flutti úr Þykkvabænum og hóf búskap með henni.

Óli vildi aldrei láta hafa neitt fyrir sér, kvartaði aldrei yfir neinu og gerði ávallt lítið úr hlutunum ef hann kenndi einhvers krankleika. Hvernig er heilsan? spurði maður og það stóð ekki á svarinu, bara góð. Það var aldrei neitt að hjá honum, þannig var hann. Það hafa verið einstök forréttindi að fá að vera partur í hans lífi og fyrir það verð ég ávallt þakklátur. Óli var góður sögumaður og einstaklega fróður um fólk og staði. Hann hafði dálæti á sveitinni og og fjallahringnum sem heilsaði honum á morgnana. Það voru oft fjörlegar samræðurnar með honum og alltaf gaman þegar hann komst á flug og fór að segja manni sögur og jafnvel atvik sem ekki mátti hafa eftir. Ef við svo bættum aðeins meiri lögg í koníaksglasið átti hann það til að halla aftur hurðinni og bæta við að stelpurnar frammi þyrftu nú ekkert að heyra þetta. Já, hann var glettinn og gamansamur.

Börnin okkar Rósu eiga margar góðar minningar um afa sinn og sóttu þau oft stíft að fá að vera eftir í sveitinni hjá honum og Jóhönnu. Það var samt stundum betra að amma væri heima því þá var hafragrauturinn ekki eins og tyggjó og sósurnar voru heldur ekki komnar þrjá mánuði fram yfir síðasta neysludag, sem hann smakkaði og sagði að það væri bara ekkert að þessu. En hann var samt góður í eldhúsinu og pönnukökubaksturinn flæktist aldrei fyrir honum, hann var oft búinn að henda í pönnsur ef hann vissi að við værum væntanleg. Eins höfðu vinir hans Dóra orð á því hversu unglegur og skemmtilegur afi hans væri, þegar þeir komu stundum að honum á hnjánum alveg uppi við sjónvarpsskjáinn að spila tölvuleiki þegar þeir sáu ekki til. Væri hann fertugur í dag ætti hann örugglega Playstation 5-tölvu og spilaði við alla því það voru allir jafnir fyrir honum, hvort sem það var fullorðna fólkið eða bara unglingarnir. Hann kom eins fram við alla, líka fólkið sem við sáum ekki, en hann var stundum í samskiptum við fólk sem þurfti stöku sinnum að hörfa undan mannfólkinu og leitaði aðstoðar hjá honum. Stríðinn gat hann verið við barnabörnin og hafði stundum rangt við í spilum en alltaf með útskýringarnar á hreinu. Eða sendi þeim jólagjafir sem ætíð vöktu kátínu, jafnvel geisladisk með Árna Johnsen svo þau gætu æft sig fyrir næstu töðugjöld og sungið með. Já, Óli var einstakur maður og mannbætandi maður sem gott var að vera samferða í gegnum lífið.

Það verður gott að hugsa til þín þegar við fjölskyldan stöndum á Hólsárbakkanum í framtíðinni og horfum á fjallahringinn sem mætti þér á morgnana í Vatnskoti. Nú ertu kominn í sveitina aftur með fjallahringinn og Hólsána sem flytur Rangárnar síðasta spölinn til sjávar.

Mér finnst við hæfi að enda þetta á nokkrum línum úr ljóðinu, Minni Rangárþings.

Takk fyrir allt sem þú varst okkur öllum.

Kveðja,