Manstu eftir skrímslinu undir rúminu sem hélt fyrir þér vöku í æsku, hvernig þú forðaðist að fara ein/n niður í myrkan kjallara eins og heitan eldinn eða ónotatilfinningunni sem fylgdi því að horfa á umfjöllun um stríð í fréttunum og hugsa til þess að einn daginn gæti einhverjum ribbaldanum dottið í hug að ráðast á Ísland?
Þegar við fullorðnumst lærum við sem betur fer að gera greinarmun á raunverulegri og óraunverulegri ógn, lærum að takast á við erfiðleika og áskoranir og lærum hvaða aðferðum hægt er að beita til að hafa sem mesta stjórn á eigin lífi og líðan. Þó er ekki hægt að horfa framhjá því að það er margt sem við stjórnum ekki í þessari veröld. Að til eru raunverulegar ógnir sem geta breytt lífinu sem við lifum í dag eða haft neikvæð áhrif á fólkið sem við elskum. Ógnir sem minna okkur á hversu vanmáttug við erum í raun.
Á þeim tímapunkti stöndum við í dag, þótt Covid 19-kórónuveiran valdi okkur vissulega mismiklum kvíða,
...