Arnheiður Árnadóttir

Það eru rúmir fjórir áratugir síðan ég sá Heiðu fyrst. Ég er í heimsókn hjá Guðrúnu vinkonu minni í sólstofunni í Hraunbænum. Kötturinn Guðrúndur malar úti í horni, innan um framandleg tré og blóm, eitthvað gott er á fóninum. Heiða og Teddi taka gestunum opnum örmum, ævinlega gestrisin. Heiðu fellur aldrei verk úr hendi. Ýmist heyrist lágvært suð í saumavélinni eða að hún er með peysu á prjónunum. Og óteljandi heimsóknir í Glæsibæinn eru allar jafnánægjulegar. Blíða brosið hennar Heiðu á sínum stað. Kræsingar á borðum, lambalæri með öllu tilheyrandi og gulrótarbrauðið sem hún bakaði svo oft – og var fljót að því. Hún sparar heldur ekki rifsberjahlaupið sem hún hefur gert sjálf úr berjum úr garðinum og oftar en ekki laumar hún krukku að gestinum að skilnaði.

Ég