Kristinn Karl Brynjarsson
Strandveiðikerfið var sett á laggirnar árið 2009 með skýrum samfélagslegum markmiðum: að tryggja aðgengi smábátaeigenda að fiskveiðum án kvóta, styðja við sjávarbyggðir, skapa árstíðabundin atvinnutækifæri og stuðla að sjálfbærri nýtingu fiskistofna. Markmiðin voru göfug – að nýta fiskinn í þágu heimabyggða og efla atvinnulíf í brothættum byggðum landsins.
En fimmtán árum síðar er ljóst að raunveruleikinn hefur þróast á annan veg. Í stað þess að vera burðarás í atvinnulífi sjávarbyggða hefur strandveiðikerfið í auknum mæli orðið vettvangur fyrir einstaklinga sem stunda veiðar sem aukastarf eða áhugamál – oft án tengsla við viðkomandi byggðarlög. Þetta vekur spurningar: Er kerfið enn raunverulegt byggðaaðgerðatæki eða hefur það þróast í eitthvað allt annað?
...