Hvað ef Madagaskar væri ríkt land?
Stundum læt ég mig dreyma um að segja skilið við blaðamannsstarfið og gerast í staðinn heimsins glæsilegasti diplómati. Í draumórunum hef ég fjárfest í glerfínum tvíhnepptum jakkafötum og þeytist á milli funda um allan heim: friðarviðræður hér, neyðaraðstoð þar, og nokkur kokteilboð inn á milli. Kaffi og kökur með Lagarde í dag, og kvöldstund í Bolshoi-leikhúsinu með Pútín á morgun.
En ég þarf ekki annað en að skoða fréttamyndir frá fundum alþjóðastofnana til að átta mig á að blaðamennskan er ekki svo slæm, og tvíhneppt jakkaföt geta farið að virka eins og spennitreyja þegar hlýða þarf á löng og innihaldsrýr ræðuhöld, eða sitja hvern fundinn á fætur öðrum þar sem ekki tekst að koma neinu í verk.
Þess vegna var ég ekki hissa þegar upptaka birtist af steinsofandi Joe Biden á COP26-loftslagsráðstefnunni í Glasgó fyrr í mánuðinum. Á myndskeiðinu má heyra í ræðumanni sem ávarpar ráðstefnugesti og lýsir því yfir að viðburðurinn sé einhver sá mikilvægasti í allri...