Þeir varkáru lifa af áföllin

Ef mannkynssagan er skoðuð í gegnum linsu þróunarlíffræði þá kemur ekki á óvart að hjá flestum menningarsamfélögum megi finna goðsagnir sem minna fólk á að vera viðbúið skelfilegum náttúruhamförum. Hamfarirnar verða nefnilega með reglulegu millibili og þeir þjóðflokkar og samfélög sem sögðu börnunum sínum sögur sem innrættu þeim hæfilega varkárni og fyrirhyggjusemi voru þau sömu og áttu auðveldast með að lifa af flóð, jarðskjálfta, eldgos og innrásir– og þess vegna eru það þeirra sögur sem lifa enn.

Þjóðflokkarnir sem kenndu börnum sínum ekki að reisa háa virkisveggi eða eiga nægar birgðir af mat hurfu einfaldlega af yfirborði jarðar þegar veturinn var óvenju langur eða óvinurinn birtist við túngarðinn.

Óútreiknanlegur fiskur

Ein af mínum uppáhalds hamfara-goðsögnum kemur frá Japan. Þar er börnunum kennt að djúpt ofan í jörðu búi risvaxin leirgedda, Namazu að nafni, og er hún svo stór og kröftug að þegar hún skekur sig þá skelfur...