Á níunda áratug síðustu aldar söng Helgi Björnsson um feður sem gætu ekki grátið og skömmuðu drengina sína ef þeir dyttu og meiddu sig. Menn áttu ekki að gráta, hvað þá pabbar. Það var merki um dugleysi og aumingjaskap.
„Hættu þessu væli og láttu ekki eins og stelpa,“ var algengt orðatiltæki hjá feðrum, kennurum og íþróttaþjálfurum og þekkist enn þann dag í dag. Hér eru fimm ástæður af hverju karlmenn þurfa að ranka við sér og sýna drengjunum okkar að það er allt í lagi að gráta og vera auðmjúkur og tilfinninganæmur.
Í okkar daglega amstri erum við undir alls konar álagi. Að gráta og eiga tilfinningaríkar samræður geta losað stress og aukið einbeitingu.
Reiði stafar oft af miklu innra ójafnvægi og gremju. Reiðin bitnar oftast á þeim sem standa okkur næst. Til að koma í veg fyrir að byrgja inni reiðina er nauðsynlegt að tjá sig og fella nokkur tár ef því er að skipta.
Margir karlmenn setja upp grímu til að virðast meiri „karlmenn“ en aðrir. Þeir gera það vegna þess að þetta hefur samfélagið kennt þeim að gera. Allt þar til nú. Hættu að reyna að vera karlmaður, inn með kassann, vertu næmur á nærumhverfið og sýndu auðmýkt.
Nú þegar rúmlega 35 ár eru liðin frá því að popphljómsveitin Síðan skein sól spurði hvort pabbar gætu ekki grátið erum við flest sammála um að þeir geti það.
Að ala upp börn er mikilvægasta verkefnið okkar. Við þurfum að sjá fyrir börnunum, borga af húsnæðisláni, gefa þeim næringarríka fæðu og veita þeim skilyrðislausa hamingju.
Börnin okkar líta upp til pabba sinna. Við lok síðasta áratugar voru börn að metast um hvað pabbi þeirra gæti hoppað yfir mörg hús, lyft mörgum bílum og borðað margar pulsur. Í dag virðist þetta sem betur fer liðin tíð. Börnin okkar eru líka klárari en við.
Við grátum einnig þegar við finnum fyrir jákvæðum og sterkum tilfinningum líkt og þegar barnið okkar fæðist eða við náum markmiðum okkar. Grátur er nauðsynlegur og hollur fyrir alla, konur, börn og karla. Grátur lengir lífið.