Hvað er virkilega nýtt og hvað er gamalt?

Innanhúshönnun og arkitektúr snýst um að gera, búa til og setja saman eitthvað sem á að vera varanlegt. Við skiptum ekki um innréttingar á nokkurra ára fresti eða flísar með nokkurra mánaða millibili. Kaupum varla nýjan sófa annað hvert ár eða málum íbúðina hátt og lágt í ágúst ár hvert. Með þetta í huga er það alltaf nokkuð sérstakt, en jafnframt áhugavert, að velta fyrir sér öllu því dóti sem kemur inn nýtt á hverju ári, og jafnvel með hverri árstíð, og á að fanga athygli okkar á þeim forsendum að okkur langi í það heim í stofu.

„Lifir maður á hönnun? Hvernig á fólk að fá peninga til að kaupa alla þessa hönnun?“ Þetta eru setningar sem ég hef svo gaman af upp úr bókinni hans Andra Snæs Magnasonar, Draumalandið. Hvað eigum við að gera með alla þessa hönnun? Jú, blessuð hönnunin! Hönnun er smá erfitt orð og í raun er allt hannað, a.m.k. að einhverju leyti, sem maðurinn hefur búið til og býr til. Það er samt ekki alltaf verið að finna upp hjólið, frekar verið að vinna á einhvern hátt út frá því sem hefur einhvern tímann verið gert áður. Nýtt er gamalt og gamalt er nýtt og allt er þetta í gangi núna.

Í Mílanó á Ítalíu er í apríl á hverju ári haldin hönnunarvika, fyrir fagfólk og áhugasama, sem tengjast inn í heim innanhúshönnunar og arkitektúrs. Þar er svakalega mikið í gangi. Endalausar hallir á sýningarsvæði í útjaðri borgarinnar með „nýju dóti; eldhús, baðherbergi, húsgögn, aukahlutir og margt fleira. Borið fram á einfaldan hátt svo auðvelt sé að nálgast hlutina og skoða. Í Mílanó eru básarnir í sýningarhöllunum margir hverjir alveg svakalega flottir og mikið lagt í þá, þeir eru settir þannig upp að þeir séu öðruvísi svo fólk vilji staldra við og skoða. Þar er mikill munur á miðað við margar aðrar sýningar í sama geira í öðrum borgum.

En niðri í borginni iðar allt af lífi, sýningum og viðburðum sem eru orðnir miklu meira mál en sýningin sjálf sem var allt hér áður fyrr. Þar eru fyrirtæki og framleiðendur í kappi við að skapa upplifun sem byggist á þeirra vörum og hvað þau standa fyrir. Gríðarlega miklar sýningar og innsetningar sem eru ekki mikið annað en glæsilegar listsýningar og skilja sömu tilfinninguna eftir sig. Þar sjáum við húsgögn og muni setta fram á listilegan hátt í ótrúlegri umgjörð sem vekur hjá manni sterk viðbrögð. Veitir innblástur. Þaulhugsaðar sýningar byggðar á sterkri hugmynd sem eiga að segja okkur sögu. Leikhús þar sem öll skilningarvit eru virkjuð.

En hvernig eigum við svo að vinna úr upplifun sem þessari? Hvað eigum við að gera með alla þessa hönnun? Jú, eitt mun ekki breytast og það er að í heimi innanhúshönnunar og arkitektúrs er stöðug endurnýjun sem og þróun eins og á flestum sviðum. Hlutir úreldast og slitna. Það þarf að gera upp húsnæði og skipta um innréttingar með tímanum. Innanhúshönnun snýst um það að skapa umgjörð utan um daglegt líf og þarfir, heima og að heiman, og að þessi umgjörð geti þróast í takt við breyttar þarfir án mikillar fyrirhafnar og tilfæringa. Nýjar kynslóðir hefja búskap, gömlu borðstofuhúsgögnin eru ekki lengur hentug, baðherbergið er úr sér gengið og eldhúsinnréttingin hentar ekki nútímaþörfum. Svona gengur þetta hring eftir hring og þess vegna er þetta gamla uppfært, ný hugmynd kviknar og slær í gegn, innréttingar eru þróaðar, gömul hönnun er vakin til lífsins. Tíðarandi og tíska spila stóran þátt í þessu öllu saman, þar sem „ný form, litir, hráefni og yfirbragð, er kynnt til leiks með reglulegu millibili og þannig helst þessi endalausa hringrás. Þessi þörf eftir „meiri hönnun“.

Þegar kemur hins vegar að því í hringrásinni að við viljum eitthvað af þessu nýja, en vitum að við eigum nóg, þá er einfaldlega málið að vanda valið. Það eru freistingar alls staðar fyrir fagurkera af ýmsu tagi. Tískan segir: Ég líka, ekki gleyma mér. En raunverulegur stíll hvíslar að okkur: Bara ég, veldu vel! Höfum það í huga þegar við vinnum úr því sem er nýtt og núna í gangi. Það er svo margt fallegt til en gleymum ekki hver við erum, veljum og höfnum, til að skapa okkur persónulegan heim sem er virkilega fyrir okkur og engan annan.