Flutningarnir mínir á milli húsa og íbúða hófust þegar það gaus í Vestmannaeyjum árið 1973, en þá var ég rétt um sautján ára,“ segir Eyjamaðurinn Ásmundur og bætir því við að þá hafi hann jú neyðst til að flakka á milli húsa og herbergja þar sem húsnæði í Eyjum var bæði af skornum skammti og margt mjög illa farið.

„Ég vann í nokkur ár við að hreinsa upp eftir gosið og það var gríðarleg vinna eins og fólk getur ímyndað sér. Eina nóttina þegar ég var búinn að vinna, gekk ég dauðþreyttur áleiðis þangað sem ég hélt að væri heim til frændfólks míns, þar sem ég bjó þá stundina, en í staðinn gekk ég af gömlum vana og rankaði allt í einu við mér fyrir framan æskuheimili mitt sem var þá alveg horfið undir hraun. Það var mjög sérstök tilfinning,“ segir hann íhugull og bætir við að enn í dag, fjörutíu og átta árum síðar, upplifi hann þessa sérstöku tilfinningu við það að skoða myndir af svæðinu. „Það er ekki bara það að húsið sé horfið heldur er allt umhverfið í kringum það farið. Umhverfið sem ég lék mér í við heimili mitt sem krakki er ekki lengur til. Maður skoðar það bara á myndum.“

Skjálftarnir eruerfiðari en eldgos

Nú býr Ásmundur í Reykjanesbæ svo það liggur beint við að spyrja hann út í þá upplifun að eiga kannski aftur von á gosi í grennd við heimilið.

„Í samanburði við það sem gerðist í Eyjum þá eru þessir skjálftar á Reykjanesinu búnir að vera mjög átakasamir fyrir fólk. Það voru eiginlega engir jarðskjálftar á undan gosinu í Eyjum heldur kom bara gosið allt í einu og fólk brást við. Í Grindavík er staðan búin að vera mjög erfið og fólki líður misjafnlega í Keflavík. Þegar það gýs þá getur maður stjórnað atburðarásinni í kring í þeim skilningi að fólk getur verið nálægt gosinu eða farið í burtu og beðið en í jarðskjálftum þá veit maður ekkert um það hvenær næsti skjálfti kemur, hversu öflugur hann verður eða hvað ástandið stendur lengi yfir. Þeir koma alveg óforvarandis og þótt fæstir séu haldnir alvarlega djúpstæðum ótta þá er þetta verulega óþægilegt fyrir alla. Margir kvíða fyrir því að fara að sofa á nóttunni enda veit fólk ekkert hverju það á von á. Grindvíkingar eiga alla mína samúð.“

Hófu nýtt líf um miðjan aldur

Flutningatímabil Ásmundar og konu hans, Sigríðar Magnúsdóttur, hófst reyndar ekki fyrir alvöru fyrr en þau fluttu frá Eyjum þegar hann var 47 ára en þá var hann ráðinn til starfa sem framkvæmdastjóri knattspyrnudeildar Keflavíkur.

„Þeir útveguðu mér húsnæði og það var með margvíslegum hætti. Stundum fékk maður eitthvað lánað og stundum redduðu stuðningsaðilar húsnæði. Svo var bara allt í einu hringt og við þurftum að losa. Við bjuggum við ýmsar aðæður, meðal annars uppi á lofti í verslunarhúsnæði og svona hingað og þangað. Stundum bjuggum við á stöðum sem við hefðum nú ekki valið sjálf en á þessum tíma hafði maður ekki marga valkosti enda vorum við svona hálfpartinn að byrja lífið upp á nýtt. Ég hætti til dæmis að drekka á þessum tíma og við vorum í fínum málum en með tímanum ákváðum við samt að kaupa okkur hús í Keflavík en þegar við vorum svona rétt búin að fá lyklana þá varð ég bæjarstóri í Garðinum svo við fluttum þangað. Þá hafði ég flutt fimm sinnum í Keflavík á sex árum. Við bjuggum Garðinum í sjö ár en árið 2016 var aftur flutt í bráðabirgðahúsnæði í Reykjanesbæ í lítilli blokk. Þaðan fluttum við í parhús og á síðasta ári fluttum við í nýja blokk við götu sem heitir Grænalaut. Þetta er tveggja hæða íbúðarhúsnæði þannig að nágrannarnir vilja ekki kalla þetta blokk en ég segi að þetta sé blokk,“ segir hann kerskinn.

Fékk malbikseitrun í Reykjavík og flutti til baka eftir tíu mánuði

Allt í allt hafa Ásmundur og Sigríður búið á níu stöðum á Suðurnesjum en í aðeins tíu mánuði í Reykjavík.

„Ég flutti til Reykjavíkur en það var bara í þeim tilgangi að koma henni Siggu minni til Eyja. Þá bjuggum við saman í Austurbergi í tíu mánuði og svo kom að því að ég fékk svokallaða „malbikseitrun“ en það er heilkenni sem herjar oft á fólk úr Eyjum þegar það flytur á meginlandið.“ Þegar aftur var komið til Eyja festu þau hjónin kaup á stóru einbýlishúsi sem var allt komið undir vigur og nánast fokhelt að sögn Ásmundar. „Það fór mikil vinna í að moka þessu út og gera húsið upp að nýju en eftir að það var klárt fluttum við inn og bjuggum þar í nokkuð mörg ár þangað til við fluttum til Keflavíkur.“

Ásmundur segir að vissulega geti það verið kostnaðarsamt, og smá bras, að standa í sjálfum flutningunum en að það sé alltaf jafn gaman þegar maður er loks fluttur inn á nýjan stað.

„Það trúir því enginn hvað hún Sigga getur verið fljót að ganga frá og koma öllu á sinn stað þegar við flytjum. Hún er alveg svakalega fljót að þessu. Við höfum búið við alls konar aðstæður en við höfum alltaf búið okkur falleg heimili og alltaf liðið vel þar sem við erum en ef ég held að mér liði betur einhvers staðar annars staðar þá hika ég aldrei við að færa mig um set. Stundum segi ég í gríni að þetta sé allt bara Siggu að kenna. Að hún sé að flytja og ég sé að græja þetta fyrir hana en oftast erum við auðvitað að taka þessar ákvarðanir saman,“ segir hann og bætir við að annars myndu þau varla hafa flutt svona oft. „Krakkarnir okkar eru alltaf dugleg að koma í heimsókn og mat til okkar og tengdasonur minn hefur þann sið að taka alltaf með sér borvél og græjur til að festa myndir upp á vegg en með því er hann sem sagt að gera lúmskt grín að tengdaföður sínum,“ segir Ásmundur og hlær.

Alltaf fljót að bjóða nýjum nágrönnum í grillpartí

Ásmundur leggur mikla áherslu á að eiga í góðu sambandi við nágranna sína og er þakklátur fyrir að hafa alltaf haft gott og vinalegt fólk í kringum sig.

„Við hjónin höfum þurft að takast á við margskonar og fjölbreytilegar uppákomur í lífinu. Ein þeirra hefur verið sú að við höfum flutt alveg margoft. Mér hefur aldrei þótt það vera vandamál heldur lít ég svo á að þetta hafi verið dýrmæt reynsla en eitt af því sem ég get þakkað fyrir er hvað við höfum alltaf átt góða nágranna. Við höfum aldrei nokkurn tíma lent í neinum uppákomum hvað það varðar. Þegar við flytjum inn á nýjan stað þá erum við alltaf fljót að láta nágranna hafa aukalykla, enda vil ég meina að það sé fyrir öllu að byrja á því að treysta nágrönnum sínum. Þegar við fluttum inn í Grænalund í fyrra létum við nýju nágrannakonuna okkar hafa lykilinn að íbúðinni okkar en þá höfðum við aldrei séð hana áður. Svo kynnist maður fólki og þá myndast alltaf góður vinskapur. Við bíðum ekki lengi með að bjóða fólki í grillpartí eða mat, en núna hefur Covid-faraldurinn auðvitað komið í veg fyrir að við gætum gert það hér á nýja staðnum. Ég hlakka til þegar af verður því hér býr alls konar fólk á öllum aldri og það er alltaf líf og fjör.“ Að lokum spyr blaðamaður Ásmund hvort hann hafi upplifað einhverja sérstaka beina eða óbeina gagnrýni fyrir að vera svona flutningaglaður, en hann segir ekki.

„Það hefur að minnsta kosti enginn fattað það enn þá að taka mig í bakaríið fyrir að vera alltaf að flytja. Það verður kannski allt brjálað þegar þetta kemst upp.“