Pistlar:

Ég óttast mest þessa dagana að ég verði eins og gamli maðurinn sem fékk pláss á Hrafnistu 1992 og mætti alveg flottastur inn á heimilið í útvíðum brúnum pólíester-jakkafötum, með yfirvaraskegg, svolítið sítt hár, greitt yfir skallann og með skyrtuna opna niður á nafla. Í barminum var hann með merki og á því stóð „Jesus is the Lord“. Í hvert skipti sem ég rakst á hann á göngum Hrafnistu (ég vann í garðinum) hugsaði ég með mér að hann liti út fyrir að hafa sofnað í partíi 1972 og verið að vakna.

Þegar ég horfi til baka hefði maðurinn í pólíester-jakkafötunum getað verið einn af genginu í kvikmyndinni American Hustle sem frumsýnd var á síðasta ári og var tilnefnd til Óskarsverðlauna. Hvað maðurinn var að gera þarna á dvalarheimilinu Hrafnistu sér til dægrastyttingar verður ekki farið út í hér. Þótt ég væri ekki mjög vel sigld á þessum árum áttaði ég mig á því að hann kynni líklega að lifa lífinu og væri að lifa því til fulls.

Í myndinni American Hustle eru kjólar Diane Von Furstenberg áberandi en Amy Adams var ekki bara í bundnum kjólum frá tískuhönnuðinum heldur svoleiðis í loðfeldum, með risastór sólgleraugu, í flegnum skyrtum sem gyrtar voru ofan í útvíðar buxur eða pils, í ljósum rykfrökkum eða kápum og í pallíettukjólum. Auk þess var hún með Chanel-tösku sem er eitthvað sem flestar konur með mikinn tískuáhuga dreymir um að eignast. Ég meina...sumir fjárfesta í listaverkum meðan aðrir kaupa töskur... Þetta er bara beisik!

Hárið á Amy Adams alltaf svipað, krullað með krullujárni og allt rúllað inn (nema í einni senunni – þá var hún með spólupermanett). Að rúlla hárið inn lyftir því fallega frá rótinni og gerir krullurnar svolítið stríðsáralegar en samt með áttunda áratugstvisti. Þær sem eru svolítið að vinna með krullujárnið eins og undirrituð vita um hvað ég er að tala. Það kemur nefnilega allt annað útlit ef kvenpeningurinn krullar inn – ekki út! Það verður aðeins vandaðra og stundum þurfa konur nauðsynlega á því að halda að spila svolítið með útlitið og láta líta út fyrir að þær séu saklausari en þær eru í raunveruleikanum.

Svo var það förðunin. Þar var glansinn í forgrunni – sjæní húð og rústrautt gloss við sanseruð augnlok og mjög daufan appelsínugulan kinnalit.

Einhvern veginn náði búningahönnuður myndarinnar að fanga stemningu áttunda áratugarins á svo sjarmerandi hátt að ósjálfrátt var mann farið að langa í allt sem Adams klæddist í myndinni.

Sem mikill aðdáandi ekta ljósra Burberry-kápa og stórra sólgleraugna þá óttast ég það að ég muni festast í þessu tímabili líkt og vinur minn af Hrafnistu. Nenniði að pikka í mig ef ég verð ennþá að krulla svona á mér hárið þegar ég verð komin í þjónustuíbúð og ennþá í Burberry-kápunni?

Það sem kemur eiginlega langverst út fyrir mig er að mér er eiginlega farið að finnast svolítið varið í svona feita gæja í útvíðum buxum með skegg og greitt yfir skallann. Ég veit ekki á hvaða stað maður er kominn með líf sitt þegar þetta liggur svona ljóst fyrir. Og þá má alveg spyrja sig að hvort ég þurfi að hringja upp í Víðidal og panta lógun? Konur með þennan smekk mega eiginlega ekki lifa...