Pistlar:

Eftir að hafa farið nánast óhreyfð í gegnum fyrstu 33 ár ævinnar breyttist hugarfarið og undirrituð áttaði sig á því að hún gæti ekki gert kyrrsetunni svona hátt undir höfði. Hugsandi fólk trítar kyrrsetu ekki eins og einhverja drottningu og alls ekki ef þetta fólk stefnir á að verða 100 ára.

Mögulega hafði þessi hugarfarsbreyting eitthvað með það að gera að undirrituð var á þessum tímapunkti búin að fæða tvö börn með öllum þeim átökum sem þeirri skemmtireisu fylgir. Og fannst í kjölfarið hlutverk sitt á jörðinni vera mun merkilegra en áður. Þið vitið hvernig þessar mæður eru. Brautirnar í heila konunnar endurforritast nefnilega við það að koma mannslífi í gegnum fæðingarveginn. Vagínan tekur völdin og lífið verður ekki samt. Ef karl hefði einhvern tímann fætt barn væri sko búið að hæpa þessa skemmtiferð upp og veita verðlaun við hátíðlegar athafnir víða um heim.

Það fyrsta sem undirritaðri datt í hug þegar hún var búin að jafna sig eftir skemmtireisuna var að skrá sig á feitabollunámskeið í líkamsræktarstöð (eins og konur gera). Vegna fæðingarorlofs hafði undirrituð nægan tíma til að lesa sér til um mataræði, matbúa og skera niður grænmeti. Enda var drengurinn óvenju meðfærilegur og mikið ljós eins og stóri bróðir hans.

En svo kláraðist feitabollunámskeiðið og það fór allt í sama farið aftur þangað til vinkona undirritaðar, sem lítur út eins og arabískur veðhlaupahestur (ég hef sagt ykkur frá henni) dró pony-hestinn (undirritaða) út að hlaupa. Arabíski veðhlaupahesturinn var með háleit markmið og var stefnan sett á hálft maraþon og fyrir það var æft næsta hálfa árið eða svo.

Undirrituð skilur ekki ennþá hvers vegna hún nennti að hafa þennan lata pony-hest í eftirdagi og þjálfa hann þannig upp að hann kæmist klakklaust í mark þarna í ágúst. Svona pony-hestar geta verið dálítið ánægðir með sig og með því að komast í mark fór metnaðurinn nánast yfir hættumörk.

Þetta gerði það að verkum að hann hætti ekki fyrr en hann var búinn að fá tíma hjá besta kraftlyftingaþjálfara landsins. Planið var að þrauka í mánuð og sjá svo til. Það sem gleymdist alveg að taka með í þetta reikningsdæmi er að það að lyfta lóðum er skemmtilegt, gefandi og núllstillandi.

Að rækta karlinn í sér, massa sig upp, er mjög valdeflandi fyrir konur. Og eins og sést á myndinni verða þær ekki eins og rússneskir kúluvarparar á því heldur sterkar. Flestum konum veitir ekkert af því. Það að finna styrk sinn aukast er gott fyrir sjálfstraustið. Það eykur líka sjálfstraustið að geta haldið á börnunum sínum á milli herbergja að næturlagi án þess að bugast, geta breytt heima hjá sér án þess að láta karl hjálpa sér og geta farið sjálf í Sorpu með fulla kerru af drasli (takk pabbi samt fyrir hjálpina).

Það að geta gert allt sem karlar geta gert með líkamlegu afli sínu er gott fyrir sjálfstraustið. Það besta við þetta er samt að mennirnir í kringum mig eru löngu hættir að spyrja mig hvað ég tek í bekk (sem er samt ekkert rosalegt). Það er eitt skref í átt að jafnrétti.

Pony-hesturinn kann svo ógurlega vel við sig í lyftingaskónum og með úlnliðahlífar að þegar hann var beðinn um að pósa í MAN í þessum búnaði ásamt lyftingavinkonum sínum sagði hann auðvitað já. Ég legg ekki meira á ykkur!