Ég skil ekkert hvað var að eiga sér stað þarna, en mér fannst ég samt rosaflott. Ég tók öllum leiðbeiningum ljósmyndarans rosa vel og hugsaði að John Casablanca myndi pottþétt hafa samband við mig þegar myndirnar væru klárar. Ég hef velt því fyrir mér hvort Raggi Bjarna hafi verið á hugmyndaborðinu hjá honum, því þessi lafandi hönd á stólnum er algjör tryllingur. Ég man að ljósmyndarinn var rosa mikið að stilla henni sérstaklega upp og ég var orðin grjótstíf í lok myndatökunnar.“

Setti saman fötin eins og hún væri Versace

Eva Ruza er mjög fegin að ljósmyndarar eru að taka hipp og kúl myndir af krökkunum í dag.

„Ég er samt að vona að þær verði smávegis hallærislegar hjá þeim líka eftir fimmtán ára. Það væri skárra fyrir okkur sem þjáumst þegar við sjáum myndirnar af okkur.“

Eva Ruza getur ekki sagt að hún hafi verið mikill tískufrömuður þegar hún horfir til baka.

„Hins vegar leið mér þannig öll unglingsárin að ég væri mesta skvís fyrr og síðar. Sem ég held reyndar að sé ágætis kostur. Það var bullandi sjálfstraust í gangi og ég setti saman þetta fermingardress eins og ég væri Versace. Það versta er að þetta „look“ er svo langt frá því að vera smart og ég skil ekkert í mömmu að sleppa mér svona lausri út. Mamma má samt eiga það, hún leyfði mér alltaf að blómstra og fikra mig áfram. Ég var mikið í því að sauma kjóla og að taka þátt í öllu félagslífi.

Ég saumaði þá iðulega búningana á mig og fannst það geðveikt.

Þegar ég horfi hins vegar yfir farinn veg á þessum árum fæ ég beinverki yfir útlitinu.

Ég man að mér fannst hrikalega fullorðins að fermast og dagurinn leið áfram í rosalegu gelgjukasti.“

Grét úr hlátri í kirkjunni

Eva Ruza segist muna vel eftir því að besta vinkona hennar hafi ekki fermst sama dag og hún.

„Vinkonan mætti að sjálfsögðu í kirkjuna og veisluna. Hún eyddi bróðurpartinum af kirkjuathöfninni í að geifla sig framan í mig þannig að ég grét af hlátri. Bestu hlátursköstin eru náttúrlega alltaf þegar maður má ekki hlæja og ég man að mamma sendi mér morðsvip í kirkjunni þegar ég hristist öll og skalf af hlátri. Pabbi var hins vegar ekkert að spá í þetta, enda öllu vanur með okkur vinkonurnar. Kannski var hann sofandi. Gæti hafa gerst.

Ég man mjög lítið eftir fermingargjöfum frá öðrum en mömmu og pabba, en ég man samt að ég fékk 50 þúsund kall og fannst ég synda i seðlum. Frá mömmu og pabba fékk ég geggjað rúm sem mér þótti mjög fullorðins, eins og allt annað við þennan dag.“

Eva Ruza mælir með að henda í einhverja einstaka upplifun með fermingarbarninu.

„Ég er sem dæmi búin að semja við börnin mín að þegar þau fermast, sem er reyndar ekki að gerast alveg strax, munum við bjóða bestu vinunum og nánustu fjölskyldu í skemmtilegt partí og svo færum við fjölskyldan í smá ferðalag.“

Hún segist vera guðslifandi fegin að hún er ekki ein þeirra sem eru að ferma börnin sín í miðjum kórónuveirufaraldri.

„Það sem skiptir samt mestu máli er að þeir sem maður elskar og er í daglegum samskiptum við séu á staðnum. Þá verður alltaf gaman.“